Το Χριστινακι

μερος 46

Μεριά Ελίνας:

Τι έγινε τώρα; έφυγε; γιατί; όχι! Δεν γίνεται αυτό, όχι! Δεν πρέπει να την αφήσω να φύγει, αφού την θέλω!

Θέλω να πάω να την φέρω πίσω, μα δεν μπορώ, έχω παγώσει εδώ στην θέση μου, όπως με άφησε, με δάκρυα στα μάτια, στο αυτοκίνητο λίγο πιο πίσω από το σπίτι της

Πήγαινε ηλίθια, πήγαινε!

Δεν μπορώ.

Είμαι δειλή. Το παραδέχομαι.

Ίσως να φοβάμαι ότι μπορεί να μου πει κάτι χειρότερο και πολύ πιθανόν να έχει απόλυτο δίκιο.

Μα τι λέω.. τι πιο χειρότερο από αυτά που ξεστομισε πριν λιγο.

Δεν έχω να χάσω κάτι όμως.

Αφού δεν με θέλει, το είπε ξεκάθαρα, μην ελπίζω σε τίποτα παραπάνω ή αν ελπίζω, να σταματήσω πριν να είναι αργά

Είναι ήδη πολύ αργά Χριστίνα.

Πρέπει να φύγω. Κάθομαι άσκοπα εδώ, αφού δεν πρόκειται να πάω..

Δειλή!

Δεν πειράζει, θα την ξεχασω, θα μου περάσει!

....................................

Μεριά Χριστίνας:

Δεν νιώθω.

Μετά από αυτό, θα έπρεπε να είμαι λυπημενη αλλά δεν είμαι.

Απλά κενό.

Ούτε τύψεις, ούτε θλίψη, το μόνο που νιώθω είναι κάτι σαν ανακούφιση.

Τα συναισθήματα είναι σαν ένας διακόπτης, ανάβουν και σβήνουν, ή καλύτερα, έρχεται κάποιος και το κάνει, με τις πράξεις του, τα λόγια του.. ότι σου βγάζει ο καθένας.

Αυτή.. κατάφερε και έσβησε τον διακόπτη των συναισθημάτων μου.

Δεν νιώθω.

Να χαρώ; να τρομάξω; τι να κάνω;

Θα το αφήσω στην μοίρα του. Ας γίνει ότι θέλει, δεν θα ασχοληθώ, με τίποτα, ποτέ ξανά.

Όλα για τον εαυτό μου.

Είμαι μόνη μου.

Λοιπόν, σήμερα θα βγω!

Θέλω να βγω

.......

Εκανα ένα απολαυστικό μπάνιο που είχα ανάγκη περισσότερο απ' οτιδήποτε αυτή την ώρα και πήρα να φάω κάτι, ίσα ίσα να μπει κάτι στο στομάχι μου.