Το Χριστινακι

μερος 11

Ακουω φωνες, προσπαθω να ανοιξω τα ματια μου αλλα δυσκολεύομαι τα νιώθω τοσο βαριά,ολα θολά σιγα σιγα ξεθολωνουν, γινονται καθαρα..που ειμαι; τι γίνεται; κανω κινηση να σηκωθω "ωπ ωπ για που το εβαλες εσυ;" ο Στέφανος ειναι και με τραβηξε παλι πισω στο κρεβατι, το ματι μου παει στο χερι μου " τι εχει το χερι μου; τι εγινε; που ειμαι;"
Ειπα εκνευρισμενα "ηρεμισε, θα στα πω ολα" " οχι θελω να παω σπιτι μου, δεν μαρεσει εδω περα, δεν μπορω!" ειπα και κανω κινηση να σηκωθω, αυτος ετρεξε προς την μερια μου, μολις πατησα κατω ζαλιστηκα "ξαπλωσε τώρα για να μην σε βαλω εγω κατω" ειπε νευρικα και με αγριοκοιταξε, ξαπλωσα και εκεινη την στιγμή μπηκε η γιατρός "πως ειναι το κοριτσι μας;" ειπε και χαμογελασε γλυκα.. ειναι τοσο ομορφη σκεφτηκα.. "τι εγινε;" ρωτησα "εχασες πολυ αιμα και εχασες τις αισθήσεις σου" ειπε και εκατσε διπλα μου στο κρεβατι "πως; γιατι;" ειπα με απορία "τα υπόλοιπα θα στα πει ο φιλος σου αναλυτικά" ειπε και συμπληρωσε "εγω περασα να δω αν ξυπνησες και πως εισαι, αληθεια πως εισαι;" "χαμένη ειμαι" γελασε "πως νιώθεις λεω " "αα εε πριν που σηκωθηκα ζαλιστηκα" ειπα και κοιταξα τον Στεφανο ο οποιος μου έκανε νόημα οτι θα βγει λιγο εξω "μην ανησυχείς, απο την υπνωση ειναι" και συνέχισε " το χερι;" "Πονάει" ειπα και ξυνισα την φατσα μου για πλακα "χμμ" επιασε το χερι μου και κατι εκανε.."ααουτς" πονεσα "ωχ συγγνώμη δεν ηθελα" εγω εμεινα να την κοιταω με ενθουσιασμο είναι τοσο μα τοσο εντυπωσιακή τα κατακαστανα μακρια μαλλια της ολόισια, τα γαλαζοπρασινα μεγαλα ματια της, τα χείλια της, το κορμι της μεσα σε εκεινο το μπλε ασπρο ριγε μπλουζακι της και το μπλε τζιν της, βεβαια αν δεν φορούσε αυτην την αθλια ρομπα θα ηταν ακομα πιο απίθανη, χριστε μου τι ειναι αυτα που σκέφτομαι.. μπηκε μεσα ο Στέφανος, "ποτε μπορω να φυγω γιατρε;" ρωτησα "μπορω εαν θες και τωρα να σου γραψω εξιτηριο" με κοιταξε με τις ματαρες της και περιμενε απάντηση, αχ δεν θελω σκεψου σκεψου σκεψου Χριστίνα "εεμ επειδη νιώθω μια αδυναμία λεω να μου το γραψεις μετα" "ναι ναι κανενα πρόβλημα, θα ξανα περασω αργότερα" μου χαμογελασε και βγηκε εξω.."πως εισαι;" με ρωτησε ο Στέφανος "ασε τα πως εισαι και πες μου τι εγινε, θυμάμαι μεχρι εκει που έσπασε στο χερι μου το ποτηρι και ηρθες κοντα μου" ειπα και τον κοιτουσα γεματη περιεργια "εε να.." ειπε και ξεκίνησε να μου λεει πως εγιναν τα πραγματα...οσο μου ελεγε εμενα μου ερχοντουσαν τα στιγμιότυπα και τα θυμόμουν...αφου περασε λιγη ωρα ο Στέφανος συνεχισε να λεει τα δικα του, επιασα παλι τον εαυτο μου να σκέφτεται την γιατρο..θεε μου η ομορφια της ηταν μοναδικη πρωτη φορα παθαίνω κατι τετοιο, παλαιότερα μου ξανα άρεσε κοπελα αλλα οχι ετσι..δεν ενιωθα ετσι ηταν τελειως διαφορετικά..πως να την λενε αραγε "Χριστινα με προσέχεις;" ειπε ο Στέφανος και προσγειώθηκα στην αθλια  πραγματικότητα 😜 "Πως λενε την γιατρό Στεφανε;" "καλα εγω σου μιλαω εδω για εμας και συ με ρωτας πως λενε την γιατρο; εισαι καλα;" ειπε και δυναμωσε τον τονο της φωνης του, τον αγριοκοιταξα "Πως λενε την γιατρο Στεφανε;" ειπα τονιζοντας την καθε λεξη χωρις να σχολιάσω αυτο που ειπε "Ελινα" ειπε και σηκωθηκε απο την καρεκλα, Ελινα, εχει και απο τα αγαπημενα μου ονόματα.."παω στο κυλικείο, να σου φερω κατι;" παλι με διέκοψε απο τους συλλογισμους μου "οχι" εξαφανισου απο δω μονο σκέφτηκα..περασαν μερικα λεπτα και μπηκε η Ελινα "χριστινακι σου έγραψα το εξιτηριο, ειναι έτοιμο" "εεμ ναι να ντυθω και ερχομαι" ειπα σιγανα "ναι ναι βέβαια, σε περιμενω εξω" ειπε γλυκα..ετοιμαστηκα, μαζεψα τα πραγματα τα εβαλα στον σακο μου και βγηκα εξω κοιταξα δεξια και αριστερα να τη εκει ειναι, την πλησιασα μου γελασε "υπέγραψε εδω, εδω και εδω" ειπε υπεγραψα και βλεπω τον Στεφανο απο μακρια "ωχ θεε μου" ειπα και με κοιταξε η Ελινα "τι;, τι εγινε δεν νιώθεις καλα;" μου ειπε τρομαγμενη "καλα ειμαι κατι ειδα απλα" "αα με τρομαξες βρε κοπελα μου" ειπε και επιασε τον κορφο της πλησίασε ο Στεφανος "παμε Χριστίνα;" ειπε και με κοιταξε "ναι παμε" του απαντησα χωρις καμια εκφραση, κοιταξα την Ελινα "ελπιζω να τα ξανα πουμε" της ειπα και αυτη με κοιταξε αμηχανα αλλα ταυτοχρονα και με μια ικανοποίηση και μου λεει..