Το Χριστινακι

μερος 18

Θελω να παω να δω τι γίνεται δεν κατάλαβα και πολλα απο αυτο που ειπε η κοκκινομαλλα, αλλα που να παω; δεν ξερω καν που βρίσκεται, χωρις δευτερη σκεψη ξανα μπηκα στο δωματιο που ηταν η εκνευριστικη κοκκινοψειρα " Που ακριβως βρίσκεται η Ελινα;" ρωτησα και σηκωσα το φρυδι, ξαφνιαστηκε που μπηκα ετσι και με κοιταξε "στον 6ο ειναι στον πρωτο μεγαλο διαδρομο η τεταρτη πορτα" ειπε με ενα περιεργο χαμογελο "ευχαριστώ" ειπα χαμογελασα ελάχιστα και εφυγα, πηγα στο ασανσέρ αλλα εχει κοσμο..γαμωτο..περιμένω να ανέβει..επιτελους! Μπηκα μεσα πατησα τον 6ο..ετσι πως χαμογελασε η κοκκινοψειρα με τρομαξε..ελπιζω να μην με στελνει σε κανενα νεκροτομειο και πέσω κατω σκεφτηκα..ξεφυσιξα ήρεμα επειδη εχει κόσμο εδω μεσα..εφτασα στον 6ο, περιμενω  να ανοιξει η τεραστια σιδερενια πορτα του ασανσερ, αργειι..αντε επιτελους, βγηκα απο εκει μεσα και παρατηρησα οτι ημουν η μονη που βγήκε απο κει..το προσπερναω αυτο..περπαταω προς την μια και μοναδικη κατεύθυνση που υπαρχει..μα γιατι μου ειπε στον πρωτο μεγαλο διάδρομο..αφου μονο εν....ειν-ναι" μενω με ανοιχτο το στόμα βλεπω την Ελινα να ειναι δακρυσμενη λεγοντας κατι σε ενα τσουρμο ανθρωπων απο τους οποίους κλαίνε με λυγμους κάποιες γυναίκες ενω οι αντρες τις κρατάνε συμπονετικα αλλοι απο τους ωμους αλλοι απο τα χερια και αλλοι τις παίρνουν αγκαλια..η Ελινα τους προσπερναει σκουπιζοντας τα δάκρυα της, μπηκε καπου.. ετρεξα διακριτικά, κρυφοκοιταξα απο το παραθυρο ειχε κατσει στην καρεκλα πισω απο το γραφειο εκλαιγε και έπιασε το κεφαλι της, δεν αντεχω να την βλεπω ετσι, τωρα θα βαλω και γω τα κλάματα..θελω να μπω μεσα αλλα φοβαμαι την αντίδραση της..επειδη δεν ειναι καλα δεν θελω να γινω πιεστικη..αλλα θελω τοσο πολυ να μπω..αλλα και να μπω τι θα της πω; αν με ρωτησει τι κανω εδω τι θα πω; ηρθα να σε δω επειδη σε γουσταρω τρελα; ουυυφ Χριστινα αμάν! Τελικα δεν θα μπω..κανω ενα βημα για να ξεκινήσω να φυγω και πανω που παω να κανω το δεύτερο ανοιγει η πορτα της και ειμαστε προσωπο με πρόσωπο.."Χ-Χριστινα;" ειπε και ενώθηκαν τα φρυδια της θλιμμενα, θελω να την αγκαλιασω.. "ε-εεμ ναι;" της ειπα και την κοιταξα ντροπαλα, τα ματια της ειναι κατακοκκινα οπως η μυτη της και τα χείλια της γυρω γυρω..ειναι τοσο ομορφη..ακομα κ ετσι..χωρις ίχνος μακιγιάζ..εχει μακριες βλεφαρίδες οι οποιες ειναι υγρες απο τα δάκρυα της..τα πρασινα ματια της κανουν μια ελαφρια αντιθεση με την κοκκινιλα που εχει το εσωτερικό του ματιου της.. τα χείλη της ειναι και αυτα υγρα, εχουν ενα βαθύ ροζ σε χρώμα και ειναι πρισμενα.. δεν απανταει τιποτα αντίθετα αρχισε να κλαιει περισσότερο..εβαλε τα χερια της στο προσωπο της, την χαιδεψα ελαφρα στον ωμο της και γυρισα να φυγω..ένιωσα εναν μικρο πονο στον καρπο του χεριου μου, τρομαξα λιγο κιολας και γυρισα αποτομα να δω ποιος με κραταει, πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε βρέθηκα στο γραφείο οπου ηταν πριν, με κραταει ακομα απο τον καρπο συνεχίζοντας να με ποναει λιγο και κοιταξε σαν μια τελευταία φορα εξω..εγω εριξα μια γρήγορη ματιά ατον χώρο..εχει εναν μεγάλο γωνιακο μαύρο καναπε ενα μαυρο γραφείο δυο καρέκλες μπροστα απο το γραφειο και μια πισω..έχει και ενα παράθυρο αλλα οχι πολυ μεγαλο..οσο κοιτουσα τον χωρο εκλεισε δυνατα η πορτα τιναχτηκα λιγο και κοιταξα την Ελινα η οποια με κοιτουσε ηδη με τα μεγαλα εκφραστικα ματια της τα οποια αλλαζουν χρωμα αναλογα με το πως πέφτει ο ηλιος πανω τους άλλοτε ειναι γαλαζοπρασινα και άλλοτε πρασινα..αρχισα να τρεμω παλι και πρεπει να ηρεμησω.."εεμ..να τολμησω να ρωτήσω τι ακριβως εγινε;" ειπα χωρις να την κοιταξω αλλα ενιωθα οτι αυτη ακομα με κοιταζει.. κραταει ακομα τον καρπο μου και το πιεζει..ποναω..ενωσα τα χείλια μου για να μην βγαλω αχνα και μαλλον με καταλαβε..κοιταξε τα χερια μας και το αφησε αργα αργα "εχασα ασθενή" ειπε και αφέθηκε στον καναπε, παλι αρχισε να κλαιει..τι εννοει εχασε; αφου δεν χειρουργεί πως εχασε ασθενη; δεν καταλαβαίνω τιποτα..θελω να την ρωτησω αλλα ντρέπομαι και νιώθω αβολα στην κατάσταση της..πηγα εκατσα διπλα της και την κοίταζα.."Το καταλαβαίνεις; εχασα ασθενή, εχασα, παει, πέθανε.." ειπε και εβγαλε εναν λυγμο και ξεσπασε παλι σε κλάματα εβαλα το χερι μου στην πλατη της αγκαλιαζοντας την..