A Lonely Broken Heart (COMPLETED)

Chapter 1

Humigpit ang hawak ko sa manibela ng sasakyan ko. Hindi ko alam kung maniniwala ako. I am on my way to a hotel where my cousin is waiting for me.

The light turned green. Signaling me to go. Pero para akong pinako. Hindi ko magawang gumalaw. Natatakot akong malaman ang totoo.

Nakarinig ako ng ilang busina mula sa likuran kaya napagpasyahan kong there's no turning back. Para sa ikatatahimik ng kaluluwa ko, I have to figure it out myself kung talagang totoo ang duda nila.

Pagdating ko sa hotel ay agad kong nakita si Bea.

"Good thing nakarating ka agad." She said.

"Katatapos lang namin mag lunch nila Lolo't Lola. Akala nila susunod ka because that's what you texted." I replied.

"That's the plan. I was on my way to the restaurant nung makita ko silang papunta dito. Na-curious lang ako kung bakit sila magkasama at dito pa so sinundan ko and texted you after." She explained.

"Got the room number?" I asked.

"Of course." She winked and lead me the way.

Good thing may access si Bea sa hotel na 'to. Not everyone knows that kaya siguro dito sila pumunta. Nagkamali sila ng pinuntahan, kung totoo man na niloloko nila ako.

Nasa labas kami ng kwarto and there's a part of me that's arguing whether to go or not.

"Cous, alam kong hindi ka naman eskandalosang tao pero if ever may makita ka-"

"Hindi naman ako bulag para walang makita. Don't worry, I can handle myself." I cut her off.

Humigpit ang hawak ko sa door knob. With hands shaking, I slowly opened the door. Unti unti akong pumasok.

Hindi ko alam na sa pagpasok ko... ay unti unting mawawasak ang mundo ko.

There I saw him. Naked. Nakapatong sa ibabaw ng hubad din na katawan ng kaibigan ko. Ng bestfriend ko.

Pare-pareho kaming gulat sa mga nangyayari. Ako, gulat kung bakit pareho silang hubad sa ibabaw ng kama. Sila, gulat dahil nandito ako and caught them in the act.

"Anne." He said habang bumabangon at binabalot ang katawan ng extrang kumot.

Buti nalang nagpa-iwan si Bea sa labas.

Tuloy-tuloy lang ang pag-agos ng luha ko. Bigla akong nanlamig at nanigas. Walang sinabi ang na ice bucket challenge. Hindi ako makagalaw.

Nagpalit-palit ang tingin ko sa kanila while silently crying.

Mona was crying while sitting at the edge of the bed. Van is still unsure of what to do or say. Hindi niya malaman kung hahawakan ako o ano.

I really don't need any explanation right now. Masyadong sarado ang utak ko. May mga tanong ako pero hindi ako handang makuha ang sagot. What I just saw is enough for me right now.

"Kailan nyo pa ako niloloko?" I asked. Finally. Feeling ko na-pipi ako saglit.

"Anne." Van said at akmang hahawakan ako.

"Hwag kang lalapit." I ordered while stepping back.

"Anne." Sabi nya ulit.

"Wala ka bang ibang alam sabihin kundi pangalan ko?!" I shouted.

"I can explain everything." He pleaded.

"I don't need an explanation. Baka kung ano na namang kasinungalingan ang lumabas dyan sa bibig mo." I said through gritted teeth.

"Nandidiri ako sayo..." I added with tears running down my face.

"I'm sorry." Was all he could say.

Natawa ako kahit umiiyak dahil naiiyak na rin siya.

Such an actor.

"Sana kayang alisin niyang sorry mo ang sakit na nararamdaman ko." I said then took a glance at Mona who just remained silent. I know she's crying pero wala akong pakialam.

Hindi ko na siya hinayaang sumagot pa. Umalis na ako at iniwan sila. Baka nabitin sila at plano pa nilang ituloy kung ano man ang ginagawa nila nung nadatnan ko.

I saw Bea waiting for me outside. Kahit nasasaktan at umiiyak, pinigilan ko ang sarili kong mag break down. Ayokong gumawa ng eksena. Pinilit kong maglakad ng maayos kahit gustong gusto kong maglupasay sa sahig.

"Binilin ko yung kotse mo sa guard. I'll just drop you off. I know you can't drive on that state." She worriedly said.

I am really blessed to have a cousin like her.

"Pwede ka bang mag sleep-over sa condo ko?" I asked.

"I'm supposed to suggest that." She replied.

The drive through my condo feels like forever. Feeling ko ang haba ng binyahe namin.

Tahimik lang kami habang pauwi. She never said anything and let me think. I am thankful for that.

Nasa labas ng bintana ang paningin ko and what I just saw earlier played again. Hindi ko napigilan na maiyak na naman.

Bakit ba pagdating kay Van napakaiyakin ko?!

Eh kasi mahal ko!

Ako lang din yung sumagot sa tanong ko.

Sobrang sakit pag nalaman mong niloloko ka ng taong mahal mo. Mahal ko silang dalawa. Alam nila yun. Pero pinagtulungan nila ako eh! I treasured them! But they treated me like a trash. Mona is my bestfriend. She knows everything about me and Van. Lahat ng pinagdaanan ng relasyon namin, alam niya! Mas marami pa nga siyang alam kesa kay Bea eh. May pabigay-bigay pa siya ng advice.

Sa lahat ng sakit, ito yung ayaw na ayaw kong maramdaman kasi hindi ko kaya. Kung nagkataong niloko ako ni Van, I have Mona na pwede kong takbuhan. If Mona was the one who will betray me, I have Van whom I could turn to. Ngayon na pareho nila akong niloko, I'm still lucky and blessed to have Bea na never akong iniwan.

Sana hindi niya din ako lokohin. Talagang hindi ko na kakayanin.