CREAM OF THE CROP

Chapter 16 - Your Guardian Angel

"No need to remind me. I knew you were different from the beginning."

-Corbyn

***

Yesterday was a blast. I was so happy we won, we all were. Sa sobrang saya nga ni Hovi, pati phone tinapon eh. Baliw talaga yun.

I could still remember evey detail of it. I remember the cheers, the laughs, and even the tears. But aside from those, there's something that surpasses them all. And no, I won't admit it.

I won't admit it but still, it was eched in my mind that at nighttime, I found it hard to sleep. Galaw ako ng galaw sa kama. Pipikit. Didilat. Pipikit ulit. Hanggang sa hindi ko na mapilit ang sarili ko na matulog, bumaba ako at nagtimpla ng gatas.

My mom once told me that I am so brave and yet so coward especially on the silliest of things. I even wonder myself how can I stand up against big people and yet can't stand a second in the dark. Sabi pa nila, hindi raw ako takot sa kriminal pero takot sa multo. Kaya kapag gabi at bababa ako, lahat ng ilaw ay pinapagana ko. Tulad nalang ngayon, masakit sa mata ang liwanag ng mga ilaw pero tiis-ganda para lang hindi maka-imagine ng multo.

Binilisan ko ang pagtimpla ng gatas at dali-daling umakyat. Nakalimutan ko palang patayin ang ilaw sa kwarto bago ako bumaba. Naglakad-lakad muna ako sa kabuuan ng aking kwarto habang maya't maya'y hihigop sa tasa baka sakaling makatulog ako since lahat ng ng paraan ay ginawa ko na pero hindi pa rin ako makatulog.

My phone beeped on my study table.

Unregistered number:

Stop walking like an insane. It's distracting.

Tumayo ang balahibo ko pagkabasa ko sa mensahe. What the hell is this? Is someone stalking me? Oh my God! Hinigpitan ko ang hawak sa phone na parang iyon ang leeg ng nagpadala ng mensahe at sa pamamagitan ng paghawak ko ay hindi ito makakatakas.

Inilibot ko ang mata sa buong kwarto ko. Geez, this is giving me chills. I was about to go to my parents' room when I realized something. Kaninang naglalakad-lakad ako sa loob ng kwarto, marahil ay maaaninag mula sa labas ang anino ko. This person must be one of our neighbors. Posible rin na si Arvin. But, medyo malayo ang bahay nila mula sa amin at hindi naman iyon nagpapalit ng digits. It's probably one of our neighbors.

With the little courage that I could muster, I opened the door to my terrace and went outside.

The first thing that I noticed is how the darkness of the sky made the stars look brighter and grander. The sky was just so beautiful. I almost forgot my purpose in getting outside.

Inilibot ko ang tingin sa paligid para hanapin ang posibleng kapit-bahay na nagpadala noong mensahe. Binasa ko muli yung mensahe. Baka naman namali lang ako ng basa o anuman.

Unregistered number:

Stop walking like an insane. It's distracting.

And there, sa terrace ng kwarto na katapat ng akin, stood the very reason why I can't sleep. Bakit parang kabute tong taong to at sumusulpot sa pinakaweird na sitwasyon? And why is he in my Aunt's house? Close na agad sila? More importantly, wala ba tong bahay?

Nakaupo ito at humihigop ng kape habang hawak ang phone. Parang hari kung makaasta. Pero sabagay, para naman talaga siyang hari. Tingin pa lang mapapaatras ka na. Tapos parang sinasabi ng mata niya na, "I can buy you so get out of the way."

Siguro naramdaman niyang may nanunod sa kanya kaya inilibot niya ang tingin sa paligid at nung magtama ang mata namin, nagulat ata siya kaya medyo natapon yung kape niya. I giggled at the sight.