THE DAY HE BECAME RUTHLESS: The Metaphorical Series #2

TWENTY NINE

Akala ko'ay magtatagal pa ako sa ganoong kalagayan nang may marinig ulit na paparating na mga yapak at tawanan. Hindi ko inasahang isa sa kanila si Dean ngunit ano na lang ang iisipin nila na may estranghero dito sa studio?

Karera ng mga paliwanag ang nagpangyari sa utak ko. Ang bigo kong labi na hindi nahalikan ni Dean ay nagbukas-sarado.

The door opened spitting the other members of the band. Mas lumakas ang ingay sa kanilang pagpasok. Kung bakit mas dumikit pa ako sa pader ay hindi ko alam. Maybe for the sake of thrill?

"Dammit, Sky! My ass is not your drums! Stop beating it!"

Sira ang mukha ni Cash sa kanyang reklamo sapo ang kanyang pang–upo. Tinatawanan siya ni Sky na pinaglalaruan na ngayon ang drumsticks at pinapalobo ang bubblegum.

Total silence enveloped as Cashiel halted. Dahan dahan ang ginawa niyang paglingon. Kita ko ang kaba sa mukha niya na tila umaasang makakakita ng hindi kaaya-aya sa dako ko. Oh dear, ginawa pa akong multo.

"Ruth?"

Sa pagsasalita ni Sky ay bumilis ang paglingon dito ni Cash. Shock is undeniable on their faces.

"Hi." Ngumiti ako ng tipid at ganon rin ang aking kaway.

"H-how..."

Umingit muli ang pinto sa pagbukas nito at niluwa si Wilmer kausap ang nakasunod sa kanyang likod. A man same as their age I'm not familiar with. Natigil sila nang nakita ako.

"Paano ka nakapasok? I mean, how did you know about this place?"

"I told her," tugon ni Wilmer sa tanong ng kapatid. "Pakitawag si Dean..."

"It's okay, Will," putol ko sa kanya. "Dito na siya galing." I said it as if it's nothing.

Katahimikan ang kumain sa paligid. Sa mga tingin pa lang nila sa akin ay ginawaran na nila ako ng tanong upang idugtong bilang sagot ngunit wala akong masabi. A proper conversation didn't happen, anyway. So what is there to say?

"Uh...and?" Cashiel raised his brow as he voiced out everybody's silent question.

Kibit balikat ang tangi kong tugon. I couldn't think of any words to describe it. I couldn't even lie about it. It's not awkward at all but intense. Kung pagbabasehan ko kung paano niya akong tignan na parang sa susunod na pagkikita namin ay dadalhin na niya ako sa aking huling hantungan, hindi pa ba marubdob iyon? For the lack of a better word?

Hinihila na ako ng pinto upang makaalis. Hindi ko na kailangang mag-effort ng dahilan kung bakit dahil iyon naman talaga ang balak ko pagkatapos ng aking sadya rito. It might not be like what I pictured in my head, which involves screaming at each other and crying, but I still have more chances of this now that I know where to find him. Dito lang pala sa Makati.

"Kailan ang balik nila Mommy sa U.S tour?"

May isa pang pumasok na lalakeng hindi ko kilala. He looks as authoritative as these men in the room. Kami lang ni Sky ang mga rosas.

Lahat ng mga mata ay nakatuon sa kanya, parang nakikinig din sa sinasabi sa kabilang linya. Kumunot ang noo niya nang makita ako. I looked away, stat.

I really have to leave now that almost everybody is here. Mula noon pa naman ay parang hindi na ako kabilang sa ganito. This is the music scene I could never find myself fitting in. I never really belonged in a group. I never had a close relationship towards Dean's friends dahil sa tuwing magkasama kami ay kami lang talaga.No trimmings. Walang sabit. It's always the whole two of us.

Suminghap siya nang matapos ang tawag. Pulses kicked and I don't know why. Maybe I was terrified that they would send me away like an oppressed in the society.