THE DAY HE BECAME RUTHLESS: The Metaphorical Series #2

FINALE

"Dean, tara na! Hindi na iyon sisipot. Gabi na!"

Hinayaan ko si Wilmer sa kanyang mga sinabi. Kailangan niyang sumigaw dahil sa lakas ng buhos ng ulan. It's true that it is already night time. The priest has left an hour after the rain started. But still, I am hoping.

What hope could do to a desperate heart.

My wet button down is now sticking to my skin. Tinatahan ko ang sarili sa agresibong hampas ng alon sa malalaking bato habang nakasandal sa pader ng parola, nakahalukiphip at nilalabanan ang lamig.

"I can't contact her! Puntahan na lang natin sa kanila—"

"N-no. She's not here, so that only means she doesn't...want this..."

At mahirap iyong tanggapin. Noong una pa lang ay tumanggi na siya. I should have considered that but I forced her anyway. Kilala ko ang mga takot niya at gusto kong samahan siya kung paano harapin iyon lahat. I'm willing to risk with her fears, too if she'd only let me. This kind of commitment was one of those and I want to prove to her that we will make it all the way together. Doon ko rin mapapatunayan sa sarili ko na mali ang prediksyon ng karamihan tungkol sa akin.

Hindi naman siya bibigay kung hindi niya gusto ito. So there is this silver lining that somehow she wanted this, too.

Pero bakit? Bakit ganito? Why are you doing this to me, Ruth? What are you doing?!

"There must have been an emergency—"

"A phone ring could have been of help." I turned to Will. Malabo ang bulto niya sa aking paningin dahil sa bagsak ng ulan. "She didn't call."

His face is unreadable as he stared. Whatever he is thinking, I'm sure he'd rather not voice it. Dumidikit na rin ang basa niyang buhok sa kanyang ulo.

"Anong balak mo?"

Gusto ko pang maghintay kahit nilalahad na sa akin ang pagsuko. Ang tingin ko lang sa sarili ko, ay ang tanga tanga ko! Babae, naisahan ako? Ginawa sa 'kin 'to?!

I exposed myself to the heavy ranfall and kicked out of nowhere. Hinarap ko ang pader upang suntukin nang ilang beses. Sumigaw ako sa galit! Sa sakit. Sa kawalan. Marahas kong hinilamos ang basang mukha at kinagat nang mariin ang labi hanggang sa malasahan ang dugo.

Damn you, Ruthzielle. Damn you!

Pagod ang naramdaman nang binagsak ang likod sa pader. I could still wait. Five minutes. No, make it ten...Or one hour...one more hour...

"Dean, it's five past eight, " tahimik na sabi ni Wilmer. I could tell the underlying afterthought based from his face.

Ilang sandali kong pinapakiramdaman ang ulan. Sa madilim na paligid na hindi naaabutan ng kaunting ilaw ng poste, maaaring nagtatago siya roon.

"Ruthzielle!" sigaw ko.

She might be hiding in the dark places, on those corners. Kasi hindi ko pa rin tanggap na gagawin niya sa'kin 'to! Hell! Did I ever cheat for her to do this to me? No! What made her think that I deserve this? Ruth, why?

"Dean, tama na. Hindi na siya darating..." Tinapik ako ni Will sa balikat, tahimik akong kinakaawaan.

Umigting ang panga ko nang unti unti iyong rumehistro sa akin. Kung may plano man siyang sumipot, she should have been here hours ago. Hindi niya paaabutin ng tatlong oras!

Clearly, she has no intention. There is no way I would accept that.

I dug for the ring into my pocket.

I watched how it falls to the concrete ground.

Tinalikuran ko ang lahat sa gitna ng ulan.

The loud ring of my cellphone jolted me out of my nightmare. Sandali akong tulala bago nilingon ang ingay sa aking bedside. Nahagip ko pa ang oras. Four' clock in the fucking morning! Bwiset.