THE DAY HE BECAME RUTHLESS: The Metaphorical Series #2

THIRTY ONE

Nanindig ang aking balahibo nang maramdman muli ang kanyang labi. Weakness found it's footing which is now taking residence on my knees. Bago ko pa man maipikit ang aking mga mata ay kita ko ang labis na pamimilog ng sa kanya.

By some means, it's a shot of hope for me. Kumalabog ang puso ko. My pride crumbled only to turn into sweats.

He loudly expelled a breath that I didn't remember him sucking in. Nangunyapit ako sa kanyang braso na nararamdaman kong umiigting at mas lalong uminit. I parted my lips to have his lower one in between mine. An open kiss, for him to feel the apology from my lips. I can only hope he still wants this the same as before. And him wanting me the same...as before. 

"Mm...stop."

Ungol iyon ng pagtanggi. Hindi klaro ngunit iyon ang pagkakadinig ko. It has rasp and vehemence but not as convincing as to make me do as he say. Ni ang paghawak niya sa aking balikat upang maitulak ako ay parang balahibo lang ng manok sa gaan.

Isang diin ko ng halik sa kanya ay napadaing siya. I smiled as he groaned and answered the kiss in his lazy lips. Bumuhos ang init sa aking sistema. I could feel that seconds from now he's going to realize what he just did.

Not my pride this time. It took everything for me to let go. Singhap akong bumitaw at labag iyon sa aking kalooban.

Mukha siyang natigilan. His eyes held the same shock so as his parted lips. Humihingal siya sa kabila ng kaunting kilos niyang ginawa. Or was it his emotions that's been struggling that rendered him the look of exhaustion.

"You want me to start this Monday? I'd be in your condo at four in the morning sharp. Marcus has my number so you can ask him to text me the address. Aalis na ako. Nice meeting you again...Dean."

I walked away and was the first to
leave him this time. I hope the longevity of that kiss is enough for the apology to travel in his bloodstream until it finds his heart.

Tinawagan ko si Erika at sinabihan sa address na puntahan ng taxing sinasakyan niya. Namamanhid pa ang aking mga kamay. Sa kaunting sandali ng halik ay tila buong magdamag na sinunog ang labi ko sa panghahapdi nito.

"What the hell is that place,  Ruth? Alam mo namang maga-apat na buwan pa lang ako dito sa Manila," reklamo niya sa kabilang linya. The beeps of cars are so noisy in her background.

I sighed. It's definitely not hell but a devil is residing in it.

"Ikaw ba nagda-drive? Erika, hindi lang pagmamaneho ang halaga ng taxi driver."

Ayaw kong itapon sa kaibigan ang mga natirang frustrations ko. Gusto kong sigawan ang araw na pinapainit na rin ang aking ulo. I can't get my hanky kaya likod ng aking kamay ang pinangpunas sa pawis sa sentido at leeg.

Lumingon ako, inaasahang nakatanaw si Dean ngunit anino ng mga puting buildings ang naghaharing saksi sa aking paglabas sa gate. Cold dread poured in my system despite the heat of the sun.

Sa kabilang linya ay hindi ko matukoy ang pinaguusapan nina Erika at ng driver. He seems to know the place. Kung bakit hindi na lang kasi siya nagpahatid sa asawa niya ay hindi ko maintindihan.

"The driver knows. Malapit na lang daw kami diyan."

"Okay. Nasa labas na ako."

I held my phone after the call ended. Tinanaw ko ang kapayapaan ng daanan. I wonder how they find this place. Tama lang naman ang napili nila dahil tahimik. Mukhang deserted dahil nasa sulok na sa kabila ng nakatayong mga bahay na mukha namang walang katao-tao.

"Ano nga pala sinadya niyo kay Sir Dean ma'am?"

Nilingon ko ang guard sa biglang pagtatanong nito. Nilalaro niya ang ballpen bago pinagitna sa logbook at sinara.