GİTME...

Final- Part1

Medya-

Ece seçkin-Olsun

Sevda'nın nikah masasında hayır demesiyle koşar adım arabama gitmiştim.Havaalanına ulaşmak zorundaydım.Yüzümdeki sırıtmayı silemezken Deniz'e kavuşma fikri beni gereğinden fazla mutlu ediyordu.

Şuan tek aklımda olan havaalanına ulaşma fikriydi.

Deniz'e kavuşmak o kadar güzel bir duygu olacak ki her zaman mutlu olacaktım.

Arabanın hızını biraz daha arttırdım.Çünkü Deniz'in uçağının hangi saatte gideceģini bilmiyordum.Belki de gitmişti.Ama nereye?

Bir elimle telefonu alarak Deniz'i aramaya başladım.Tanıdık ses telefonun kapalı oldugunu haber verince ister isteme vücudumu bir titreme sardı.

Gitmiş olabilir miydi sahiden?

Karanlık yolda trafik polislerinin arabasını gördüm.

-Hassiktir.

Bir bu eksikti.Şuan tek dileğim beni durdurmamalarıydı.

Aklıma bir anlık gelen şeyle trafik polislerinin yanında durmadım.Gaz pedalına biraz daha yüklenerek geçtim.

Birkaç metre ilerkedikten sonra arkamdan gelen trafik polislerinin siren seslerini duydum.

İyi halt yemiştim şimdi.

Eğer yakalanırsam kesin beni emniyet müdürlüğüne götürürlerdi.

Bende şans olsa...

Sanki süpermanim amk!Ne öyle boktan boktan işlere kalkıştım ben?

Hızımı biraz daha arttırdım.

Bugün o havaalanına yetişilecekti o kadar.

Belki gitmişti ama denemeden bilemezdim.

Havaalanına 10 km yazan levhayı gördüğümde istemsizce mutlu oldum.

Istemsizce mutlu olmuştum işte.Sert bir virajla yoldan saptım.Bu trafik polislerini bir süre oyalardı.

Şuan tek temennim Deniz'in gitmemiş olmasıydı.Nereye ne zaman gideceğini bende dahil kimseye söylememişti.

Ama gitmemeliydi işte.Mutluluğa bu kadar az kalmışken gitmemeliydi.

Bir süre ilerledikten sonra havaalanının (beyin error) tanidık ışıkları kendini gösterdi.Sonunda kavusmuştum.

Arabayı hızlı bir şekilde havaalanının önüne park ettim.Kesin bir yerlerde bana küfreden birileri vardı.Ama umrumda değildi tabi.

Amk malları!

Neyse sakinim sorun yok.

Havaalanının ilk katına girdigim an ağzımdan sadece bir " hassiktir" çıktı.Havaalanı ćok kalabalıktı.Resmen karinca inine girmiş gibiydim.

Her tarafta insanlar vardı.Derin bir nefes aldım.

Hayir.

Vazgecemezdim.

Bu kadar az kalmişken asla.

Elime telefonumu alıp birkac kez daha Deniz'i aramaya çalıştim.Telefonu hala kapalıydı.Muhtemelen son mesajımı görmemişti bile.

Polislerin geleceğini bildiğimden fazla vakit kaybetmeden içeride dolanmaya basladım.Neredeyse on dakika sonra nefes nefese kalmıstım.İnsanlar bana değişik gözlerle bakıyorlardı.Üzerimde ki damatlık biraz ters etki yaratmısti sanırım.

Yan taraflardan bir ses duyunca kulak kabarttım.

-Terbiyesiz herif!Kızı nikah masasinda birakmış kaçıyor birde.Korkacaksın böylelerinden.