'Ik bedoel gewoon ...' hij stopt zijn zin en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat? Nog nooit een meisje in een bh gezien?' Reageer ik bot terwijl ik een shirt uitzoek. Ik merk zijn blik in mijn ooghoek op en zie hoe hij even sukkelt om de...
Er schoot een soort pijne steek door mijn borst toen de woorden uit haar mond vloeiden. 'In geen 1000 jaar, zal ik ooit gevoelens hebben. Dus doe dat nooit meer.... Ik haat je.' Een echo weerklinkt door mijn hoofd. Ze heeft me duidelijk gemaakt dat ze nooit van iemand zal kunnen houden. Met die gedachte heb ik een deel van mijn spullen gepakt en met mijn auto naar een hotel gereden. En nu ben ik hier. Een 5-sterren hotel met een prachtig bed, een prachtige douche, perfecte roomservice,... maar niets zal me ooit zo gelukkig maken als zij. En om het nu te beseffen dat ik haar nooit gelukkig zal kunnen maken, is verschrikkelijk.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na enkele minuten naar buiten te hebben gestaard besef ik het. Ik moet hier weg, zij doet me enkel denken aan het gene wat ik niet kan krijgen. Ze is zo dicht maar ondertussen ook zo onbereikbaar. Ze is gevoelloos maar als je goed oplet zie je hoe ze met liefde sommige dingen aanpakt.
Ik wil haar bij me houden, haar liefhebben, haar veilig laten zijn. Ik grijp naar mijn gsm.
Ik: ik zou graag nog eens willen nadenken voor jouw aanbod. Vader Alex: Goedzo. Laten we morgen afspreken.
Ik leg mijn gsm weg en staar opnieuw naar buiten. Ik ga hier weg. Ik wil hier weg.
Zoals elke dag grijp ik naar een blad papier. Ik schrijf alles op. Hoe ze me kwetste, hoe ik van haar hou, hoe de kus was. Alles, tot in het detail. Hoe haar ogen schitterende in het maanlicht. Hoe de druppels die langs haar gezicht vielen haar schoonheid toonde. Hoe perfect ze was wanneer ze me verward aankeek na de kus.
Wanneer ik het blad heb afgeschreven duw ik het in mijn koffer.
P.o.v Scarlett
Na al enkele keren wakker te zijn geworden voel ik hoe ik een leeg gevoel in mijn lichaam heb. De storm helpt het al zeker niet, bij iedere donderslag schrik ik wakker.
Ik duw het licht aan en laat mezelf opnieuw naar achter leunen. Een diepe zucht verlaat mijn mond terwijl ik naar de deur van de badkamer staar. Ik hoop dat hij ieder moment binnenkomt en zijn excuses aanbiedt. Dat hij me vervolgens stevig knuffelt, dat ik me veilig voel, en zo weer kunnen slapen. Maar er gebeurt niks. Mijn ogen blikken op de klok die 3:30 aangeeft. Ze zijn loodzwaar maar slapen willen ze niet. De gedachten spoken hevig in mijn hoofd terwijl ik me ontzettend verlaten voel.
In een wip spring ik het bed uit. Ik ga gewoon. Desnoods bied ik mijn excuses maar aan. Maar geen slaap vatten is net zoals honger leiden. Je sterft door alle gedachten die je doen verlangen naar wat je wilt maar je weet dat je iets zal moeten doen om de pijn te eindigen. Ik duw de deur van Drakes kamer open en zie een zwarte galm. Enkele seconden later duw ik het licht aan en zie ik dat zijn bed leeg is. De spullen op zijn nachtkastje zijn verdwenen en al snel besef ik dat hij weg is.
Geen idee of hij ooit terugkomt of niet. Het verlaten gevoel groeit, net zoals de leegte. Schuddend met mijn hoofd wandel ik terug naar de badkamer, zo door tot in mijn kamer. Voorzichtig laat ik mijn rug tegen de muur leunen en glijd zo door tot ik op mijn kont kom te zitten. Mijn knieën zijn opgetrokken terwijl ik er mijn hoofd op doe rusten. Enkele tranen rollen van mijn wangen. Ik haat het gevoel, het gemis, de leegte.... zelf het schuldgevoel springt nu op mijn lijf.
Wanneer ik opkijk merk ik een uitstekende doos in mijn kast op. Op mijn knieën kruip ik verder naar de doos die ik vervolgens uit mijn kast trek. Al snel valt het deksel er af en zie ik de objecten die ik er in had bewaart. Alle spullen die me deden denken aan Alex. Foto's, berichtjes, briefjes, onze eerste film samen,... plots vallen mijn ogen op het pakje sigaretten.
Ik blik even kort in mijn gedachten terug aan het moment dat hij me dwong om te roken. Hoe de grijze lucht mijn longen vulde en zo weer naar buiten geblazen werd. Hoe de CO-moleculen in mijn longen achterbleven en zo zorgen voor kortademigheid, druk op de borst. Hoe het uiteinde van de sigaret lichtjes brandde toen ik inademde.
Ik duw het pakje open en kijk naar de dodende stokjes. Voorzichtig pak ik er eentje uit en laat mijn ogen glijden over het ding. Mijn vingers brengen het dichter naar mijn lip. Ik duw mijn lippen toe en voel hoe de sigaret er perfect tussen blijft zitten... zou ik? Neen! Neen Neen Neen! Dit gaat tegen mijn normen in! Een engeltje staat te schreeuwen op mijn rechterschouder terwijl ik op mijn linker een duiveltje hoor spreken. Het zal je hoofd lichter maken, het zal de pijn doen verdwijnen. 1tje maar, je zal er opgelucht door zijn.
Ik staar het ding aan. Zou ik?... mijn betraande ogen duw ik hard samen terwijl ik probeer na te denken. Nadenken is op dit moment al een hele opdracht.
Na enkele minuten voor me uit te staren besluit ik om een aansteker te zoeken. Mijn spullen duw ik aan de kant, pennen gooi ik de grond op en potloden smijt ik achter het bureau. Al snel vind ik eentje in mijn bureaulade. Wanneer ik de aansteker indruk ontstaat er een vlammetje, een prachtig warm, geel vlammetje. Ik hou er de sigaret voorzichtig boven en plaats het vervolgens tussen mijn lippen...
' Scar wat doe je?' De stem van Drake vult mijn hoofd. Na enkele seconden besluit ik om in te ademen. Een geschrokken en opgeluchte gloed gaat door me heen wanneer ik besef dat ik de giftige lucht in mijn longen houd. Na enkele seconden blaas ik die er terug uit. Dit doe ik opnieuw, en opnieuw en opnieuw... mijn hoofd wordt lichter en lichter en langzaam maar voorzichtig val ik in slaap op de grond.
Nieuw hoofdstukje!
Wat vond je van dit stuk?
In de vakantie ga ik zo veel mogelijk uploaden!
Tot morgen of overmorgen voor het volgende hoofdstuk!
