Bad Bitch

Hoofdstuk 33

P.o.v Scarlett

Een koude lucht blaast door mijn mond. Een gebons klinkt door mijn lichaam. Enkele piepende geluidjes vullen de lege kamer. Hier lig ik dan. Zonder besef van tijd, zonder besef van leven.

Mijn zicht toont zwart. Zwart waar ik al veel heb van proberen maken, een nieuw huis met een prachtige tuin, dat prachtige nieuwe bloesje die ik nog onlangs wou, mijn kamer met mijn vertrouwde bed. En tot slot Drake. Drake komt dagelijks voor mijn zwarte beeld staan. Hij blijft maar zeggen dat ik niet mag stoppen met ademen. In het begin vond ik het best fijn dat hij dat zei, maar elke dag wordt moeilijker en moeilijker alsof er per dag een kilo ijzer op mijn borst wordt gelegd en dit stapelt zich maar op. Het lijkt wel alsof mijn longen het gaan opgeven, alsof mijn ogen geen licht meer willen zien en alsof mijn hart geen liefde meer wilt voelen. Mijn ademhaling is regelmatig, soms doet het me denken aan de telling van een dans, waarbij ik elke keer tot 8 tel wanneer ik inadem, en opnieuw tot 8 wanneer ik uitadem.

Spijtig genoeg hoor ik alles wat in mijn kamer wordt gezegd. Zoals nu. Ik hoor enkele bekende stemmen. Mijn ouders, Jessica. Ze brabbelen wat tegen elkaar maar echt plaatsen wat er gezegd wordt, kan ik niet. Het is alsof mijn hersenen zich hebben afgesloten, afgesloten van alles. Van de wereld, van het denken, van het verstaan. Ik begrijp hier niks van. Maar om vragen te stellen heb ik geen tijd.

Vandaag besluit ik op te stoppen. Ik ga stoppen met ademen. Het is genoeg geweest. Drake kan me hier niet voor eeuwig houden. Ik heb het geprobeerd. Maar het is te zwaar. Ik heb geen reden meer om te leven, om te ademen, om te denken.

Een waas komt voor mijn ogen, en ja hoor. Daar is ie weer. Drake.

'Ik heb er genoeg van.' Klinkt het van mijn kant.
'Stop dan, geef dan op. Je kan niet beter.'
'Als het zo gemakkelijk is.' Mompel ik van mijn kant. De stemmen verdwijnen in mijn gedachten. Ze laten een soort echo na.
'Ja, blijkbaar.' Hoor ik nu uit Drake z'n mond komen. Na enkele seconden reageer ik terug.

'Hoezo laat je me gaan? Je zegt elke dag dat ik moet blijven ademen, blijven vechten.'
'Als jouw strijd gestreden is, dan is dat zo. Maar besef wel dat de mensen die overblijven, het zo veel erger gaan hebben dan jij. Maar als zij jou niet zo veel meer uitmaken dan is dat ook goed.'
'Neen, niet zeggen!'
'Het is toch zo? Jessica zal kapot zijn als zij het nieuw te oren krijgt.

Een beeld schiet voor mijn ogen waarbij ik Jessica zie huilen. Haar ogen zijn gevuld met water, ze stromen als wilde rivieren terwijl ze ingezakt in de hoek van haar kamer zit. Naast haar ligt een foto van ons. Een stukje in mijn hart breekt, maar ik zou het kunnen laten gaan. Net zoals zij zou kunnen na een bepaalde tijd.

'Of jouw ouders?' Klinkt het.

Deze keer zie ik een beeld van mijn ouders. In elkaars armen, ze huilen opnieuw. Beiden zijn ze in zwart gekleed, ze zitten in een kerk waar ik een priester vooraan zie staan. Hij maakt enkele onduidelijke gebaren terwijl mijn lichaam zich in de kist die voor zich staat bevindt. Opnieuw breekt een stukje van mijn hart. Een koude rilling vliegt over mijn armen.

'En Drake?'

Drake staat voor mij. Zijn ogen zijn gevuld met tranen, hij is de enige waarbij ze niet op de wangen rollen. Hij houdt zich sterk terwijl zijn vinger over mijn wang glijdt. Het is net alsof het echt aanvoelt. Alsof hij me nu daadwerkelijk streelt over mijn wang. Daarna draait hij zich in een ruk om en gooit de deur hard achter zich toe. 'Het is mijn schuld.' Klinkt er in mijn hoofd.

Deze keer brokkelt mijn hart helemaal kapot. Ik voel niks meer dan leegte en gemis. Tranen springen in mijn eigen ogen terwijl ik voel hoe ik door mijn eigen gedachten dwaal.

'Wil je dat dit gebeurt?' Hoor ik opnieuw.

Plots schiet Drake weer voor m'n ogen. Hij houdt een mes in zijn hand.
'Drake niet doen!' Gil ik. Ik ren zo snel mogelijk naar hem. Mijn ademhaling versnelt door het rennen en de piepende geluidjes klinker luider en luider. Plots piepen ze in een snelle beat, alsof ik in een rap liedje zit. Het versnelt en versnelt alleen maar. Zweet breekt zich uit op mijn armen. Ondertussen voel ik hoe ik me lostrek van allerlei doorzichtige draadjes waar ik aan vast zat.

Drake zijn hazelnoot-bruine ogen staan betraand en net voor hij het mes in zijn eigen buik kan steken, sta ik naast hem. Hij stopt en kijkt me vragend aan. 'Ik hou ook van jou.' Zeggen mijn gedachten. Maar ik doe niks. Ik kijk hem verward aan en met een hevige duw, steekt hij het mes in zijn buik.

Ik schrik ongelofelijk hard en op dat moment voel ik mijn ogen openen.

Felle lichten schijnen op mijn netvlies en al snel sluit ik ze weer. Mijn gedachten zijn leeg. Drake is weg, de stem is weg, ik denk opnieuw, ik voel opnieuw. Voorzichtig open ik mijn loodzware ogen opnieuw. Een ziekenhuisbed bevindt zich onder mijn benen en rug terwijl ik verward kijk naar de traag piepende lampjes om mij heen. Op mijn handen hangen stickers en buisjes die leiden naar een soort zak dat naast me hangt. Voorzichtig breng ik mijn hand naar mijn gezicht, waar ik nog enkele minuten geleden de streling op mijn wang voelde. Maar het enige wat ik nu voel is water, beter gezegd, tranen.

Even een raar hoofdstukje voor sommigen misschien.
Ik voelde me inspiratievol en dacht een uniek stukje tekst te schrijven waarbij je kan weten wat door Scarlett haar hoofd ging terwijl ze wakker werd. Waarschijnlijk is dit niet iedereen zijn genre, maar de volgende stukken zullen opnieuw normaal zijn!

Ps dit is mijn beeld wat ik voor me zie als ik me voorstel dat iemand in coma ligt, dat kan voor iedereen anders zijn!

Hopelijk vond je het leuk! 😘