Bad Bitch

Hoofdstuk 35

P.o.v Scarlett

De volgende brief dat ik vastgrijp is nummer 2.

Johan is zo een klootzak. Ik zei nog, blijf van haar af. Maar hij met zijn vuile gedachten altijd. Gelukkig was ik op tijd, en heb ik haar gered. Ik heb nogsteeds geen flauw idee hoe ik het moet zeggen tegen haar.

Hij greep haar vast, zijn handen gleden over haar lichaam. Ik zag hoe ze probeerde terug te vechten maar hij was te sterk. In een ruk duwde ik hem van haar af en redde zo haar leven, alleen beseft ze het nog niet. Moest hij haar gehad hebben... ik wil er niet aan denken.

Verward ga ik naar brief 5.

Liefste Scarlett.

Het is zo stil in het huis nu je weg bent.
Waarschijnlijk besef je het zelf niet eens maar ik besef het nog als de dag van gisteren.
De beelden blijven zich maar in mijn hoofd herhalen, hoe ik je eigenlijk sneller moest vertellen dat ik van je hield.
Hoe je hopeloos de grond op viel. Hoe het bloed dat uit je aderen stroomde die de mat bedekte. Hoe je nog een laatste glimlach naar me wierp toen in je opving.

Alle brieven liggen opengescheurd voor me uit. Hij schreef dit? Gewoon toen ik er was? Deze woorden over mij? En ik wijs hem kei hard af...

Ik duw de brieven samen terwijl ik me recht stel. Vervolgens wandel ik naar mijn kamer, waar alles nog ligt zoals ik het 3 weken geleden had gelegd. Ik duw de brieven tussen mijn dagboek en sluit het dan al snel weer. Morgen lees ik ze voluit, nu ben ik gewoon overdondert door zijn gedachten en gevoelens die hij had. Een badboy toont dit niet, ik wist er helemaal niks van .

Maar net wanneer ik mijn boek wegstop in mijn boekenkast, hoor ik de voordeur openen. Het sleuteltje van mijn boek gooi ik in mijn pennenbak terwijl ik voorzichtig de deur van mijn kamer open. Wanneer ik mijn hoofd tussen de kier duw schrik ik me kapot. 3 mannen, helemaal in het zwart gekleed met een bivakmuts op hun hoofd staan in mijn gang. Al snel trek ik de deur achter me toe en wandel voorzichtig naar achter. Ik word overvallen, waar is mijn gsm?! En ook nu pas besef ik me dat ik mijn gsm beneden op de keukentafel heb laten liggen.

God wat ben ik een oen. Ondertussen hoor ik zware voetstappen de trap opkomen. Mijn ademhaling versnelt, zweet breekt zich uit op mijn armen en ik krijg meer en meer hartkloppingen. Voorzichtig wandel ik de badkamer binnen en ook nu sluit ik die deur achter me toe. Eenmaal op slot gedraaid, hou ik mijn oog voor het deurgat. 2 mannen wandelen in mijn slaapkamer. Hun gestalte is niet heel breed, maar toch breed genoeg en sterk genoeg om een auto te verslepen. De bivakmutsen liggen nogsteeds over hun gezicht maar ik kan wel zien welke kleur ogen ze hebben. De ene persoon heeft donker bruine ogen terwijl de andere fel blauwe heeft.

'Waar is die chick?' Hoor ik plots. De stem doet me lichtjes schrikken waardoor ik bijna achterover val. Die stem, ik heb het nog al eens gehoord. Zo diep en zo duister.
'I don't know johan, ze zou toch thuis zijn?' Een onbekende stem reageert. Ik zie hoe beide mannen plots mijn kasten opentrekken en vervolgens onder mijn bed kijken. Mijn hartslag versnelt terwijl ik lichtjes achteruit wandel. Die mannen zijn niet hier om mijn spullen te stelen. Ze zijn hier om mij te stelen.

Voorzichtig open ik de badkamerdeur aan de andere kant terwijl ik in de lege kamer van Drake kom. Hoe ga ik hier weggeraken? Mijn ogen vallen op de gordijnen die nog steeds lichtjes bewegen door het raam dat op een kiertje staat. Het lijkt wel of Drake me de uitweg wijst. Ik wandel zo stil mogelijk over de houten vloer richting het raam, eenmaal aangekomen zie ik een regenpijp langs het glas lopen dat zo naar beneden gaat. Het is dit of mogelijks ontvoerd worden.

Zonder na te denken open ik het raam en besluit om er uit te klimmen. Mijn handpalmen worden klam wanneer ik naar benden kijk. Mijn hoofd begint te draaien en angst springt op mijn lijf. Voorzichtig sla ik mijn handen en voeten rond de regenpijp terwijl ik het raam achter me sluit. Net op tijd, blijkt het. Want ik hoor de deur van Drakes kamer openen terwijl ik me langzaam naar benden laat zakken. Diep in en uit ademen Scarlett. Je geraakt hier wel uit. Alles komt goed.

Wanneer ik voetstappen in de kamer hoor gaan, besluit ik om wat vaart achter mijn ontsnapping te zetten. Na enkele seconden tik ik met mijn voeten de grond en lang nadenken hoeft op dit moment niet. Ik begin te rennen en besluit om via een paadje in de tuin naar de voorkant van het huis te gaan. Mijn voeten rennen zo danig snel dat mijn lichaam bijna niet meer mee kan.

Plots vallen mijn ogen op een jonge man die tegen een boompje staat te leunen en naar zijn gsm staart. De bruine haren, de donkerbruine ogen, het welbekende fuckboy gezicht. Alex.

Hij is op dit moment mijn beste hoop en met een snelle pas ren ik naar hem toe.
'Alex!' Gil ik wanneer ik ongeveer 16 meter van hem verwijdert ben. Hij kijkt op, zijn donkerbruine ogen blikken kort verward op mij terwijl ik zie hoe hij daarna een glimlach op zijn gezicht brengt.
'Je moet me helpen! Er zitten 3 mannen in mijn huis, ze zijn helemaal zwart gekleed en hebben een bivakmuts en..' Ik stop in het midden van mijn zin wanneer ik besef dat Alex een bivakmuts in zijn linkerhand heeft. Nu plots vallen mijn ogen op zijn kleding, die toevallig helemaal in het zwart blijkt te zijn.

Plots voelt het of mijn hoofd stopt met denken, mijn hart stopt met kloppen en mijn gedachten stil staan. Hij is 1 van hen.

Cliffhanger!!

Wat vinden jullie van dit hoofdstuk?

Wat denk je dat er gaat gebeuren?

Tot het volgende hoofdstuk! ❤