Bad Bitch

Hoofdstuk 40

'Goed je bent wakker!' Alex wandelt door het deurgat terwijl ik mijn lichaam weer neerleg in het bed.
'Dan kunnen we direct beginnen aan de eerste test!' Hij knipoogt even kort naar me. 'Haal haar uit haar kamer en breng haar naar de testkamers!' Met die woorden draait hij zich in een snok om terwijl er 2 verplegers achter hem komen aangestormd. De ene trekt het infuus uit mijn arm en duwt er een plakker op terwijl de ander zich meer bezig houdt met dekens van het bed te halen etc. Verward kijk ik om me heen maar reactie geven doe ik niet, ik begrijp gewoon niets van wat er aan het gebeuren is.

Wanneer ik helemaal ontkoppeld ben van alle apparaten voel ik hoe 1 van de verplegers me rechtduwt maar mijn benen zijn zo zwak dat ik bijna weer omver val. Doordat mijn fijne handen zich vastgrijpen aan 1 van de net gestreken hemden van de verplegers, kan ik me weer rechttrekken.

'Spaar jouw kracht voor straks, je zal het nodig hebben.' Glimlacht 1 van de verplegers naar mij. Terwijl ik half steunend vooruit begeleid wordt zie ik hoe de andere verpleger de lakens van het ziekenhuisbed achter me ververst.

Mijn ogen glijden door de spierwitte gang die oneindig lijkt te zijn. Overal zijn witte deuren met 1 minigleufje glas in.

Waar in godsnaam ben ik beland? Ik zie hoe we 1 van de deuren binnengaan en zo in een kleine kamer met 2 liftdeuren komen. De verpleger drukt op de liftknop terwijl hij mij met zijn ruwe koude handen me loslaat en tegen de muur laat leunen. Nogsteeds verward door dit hele gebeuren kijk ik om me heen. Opnieuw is geen enkel raam te bekennen, het zelfde geldt voor andere mensen. De enige personen die ik in de volle 3 uur dat ik wakker ben heb gezien zijn enkel verplegers en verpleegsters.

Met een duw word ik de pikdonkere lift ingeduwd. Mijn lichaam raakt de zachte grond van de lift terwijl er een mompelende kreun mijn mond verlaat.

'Bon voyage!' Roept de verpleger terwijl de liftdeur sluit.

Wanneer de deuren gesloten zijn is de lift nogsteeds duister zwart. Ik zie niks, geen knopje, geen deur, geen muur, geen licht. Niks. Ik voel wel dat ik stijg. Mijn lichaam wordt zo een 80tal seconden naar boven geheven door dit systeem. Wanneer de lift tot stilstand komt en de deuren openen, zie ik opnieuw een spierwitte kamer.

Plots komt Alex voor mijn ogen. Ik schrik en tuimel neerzittend wat naar achter.
'Laat me je helpen.' Alex steekt zijn liefkozend hand naar me uit om me recht te helpen maar koppig schud ik mijn hoofd. Mijn haren vliegen voor mijn ogen terwijl ik bruusk mijn koppigheid uit.

Zonder enige medewerking tilt Alex me op terwijl ik over zijn sterk gespierde schouder word gegooid. 'Laat me gaan! Ik haat je!'

'Je houdt van me... nou ja... voor vandaag nog, voor de rest maakt het me niks meer uit.'
Plots besef ik me dat Alex me uit de lift gedragen heeft en me momenteel neerzet op een stoel in de witte ruimte. Zijn zachte handen glijden langs mijn gezicht.
'Het spijt me zo wat ik je moest aandoen...' klinkt het plots. 'Ik wou nooit dat jou iets overkwam.. en al zeker niet hier.' Verward staar ik naar zijn volle lippen die 1 en al onzin vertellen.

'Watefuk Dude, wat flik je me nu? Eerst kidnap je me en daarna ga je sorry zeggen? Hou je spijt maar voor jezelf en ga naar de hel.' Mijn stem klinkt zo vastberaden maar vanbinnen sterf ik iedere minuut een klein beetje meer, erge gedachten zoals dat ik mijn familie, vriendinnen, vrienden en Drake nooit meer terug ga zien stromen me te binnen. Alex zijn vingertop haalt enkele verdwaalde haren van voor mijn ogen.

'Ik ... sorry... ' er ontspringen tranen rond zijn pupillen terwijl ik verward voor me uitstaar.
'Ik haat je..' fluister ik zacht terwijl ook nu tranen in mijn ogen ontstaan.
'Ik hou van je.' Klinkt het vervolgens uit Alex. Met die woorden duwt hij zijn lippen op de mijne. Hij kust me zo hevig dat ik uit automatisme mijn ogen sluit. Plots zie ik Drake voor me. Zijn zachte lippen voelden zo liefdevol en zo teder aan. Ik mis zijn liefde, zijn bescherming, zijn aanwezigheid.

Plots besef ik me dat ik Alex terugkus met de gedachte van Drake. En nog voor ik me zelf kan wegtrekken, zie ik dat Alex zich al weggetrokken heeft. Een duistere grijns ontstaat rond zijn mondhoeken terwijl hij zijn handen even afkuist aan zijn shirt.
'Ik wist dat je nog van me hield.' Fluistert hij zacht. Bijna zo zacht dat ik zou moeten liplezen om hem te verstaan.

'Goed, dan nu over naar fase 2.' Klinkt het. Ik staar compleet verward voor me uit, wat is er zo juist gebeurd? Een haat borrelt in me op wanneer ik me besef dat Alex me wou bespelen en vernederen maar dat is hem niet gelukt. Hij zou is moeten weten aan wie ik dacht toen ik hem kuste...

Plots worden mijn gedachten afgeleid door Alex die terug naar me toekomt met een karretje met allerlei naalden, scharen, messen, vloeistoffen, potjes, ...
Om zijn handen zitten latexhandschoentjes en achter hem lopen opnieuw de 2 verplegers van net. 'Blijf rustig zitten, dan doet het minder pijn...' klinkt het wanneer hij zijn karretje voor mij stopt.

Ik hou mijn adem in en kijk met uitgesproken ogen voor me uit.

I''m back back back, back Again gain gain!!

Nieuw hoofdstukjeeee!
Wat vond je er van?
Wat denk je dat er zal gebeuren?

Hebben jullie al genoten van jullie vakantie?

Veel liefde voor jullie want jullie zijn echte schatjes! ❤

Xxx MeisjeXOX