Bad Bitch

Hoofdstuk 34

P.o.v Scarlett

Na een lange dag vol onderzoek en bezoek ben ik klaar om naar huis te gaan. De dokters vertelden me dat het een wonder is dat ik leef. Dat de drugs en de medicatie eigenlijk mijn dood zouden moeten geweest zijn. Ergens heb ik het gevoel dat dit niet toevallig is, dat het niet zomaar voorkomt dat een persoon met overdosis nog leeft. Dat het leven niet zomaar beslist dat ik er mag zijn zonder dat ik een taak volbracht heb. Dat het leven wel eens Drake zou kunnen zijn geweest. Wat heeft die jongen ingespoten bij mij toen ik op sterven lag?

Ik heb mijn ouders gezegd dat ik liever alleen ben en dat ik graag even op mijn gemakje thuis zit. Wanneer ik voor de deur sta voel ik een kille wind langs mijn benen. Mijn haar wordt lichtjes omver geblazen terwijl ik met mijn vingertoppen aan de koude ijzeren deurklink kom.

Die draait ik voorzichtig om terwijl ik een stap zet in mijn vertrouwde huisje. Mijn jas en gsm leg ik op de keukentafel en daarna keer ik terug naar de hal. Wanneer de deur terug op slot is, spurt ik naar boven. Het verwonderde me al dat ik Drake niet bij het bezoek vandaag gezien had, Jessica was er als 1 van de eersten, samen met mijn ouders natuurlijk. Misschien is Drake wel thuis? Ik wandel mijn eigen kamer voorbij tot ik voor de deur van Drakes kamer sta. Ik twijfel een seconde. Zou ik de deur wel openen? Hoe zij hij reageren? Wat zou hij zeggen? Hij zal denken dat ik gek in mijn hoofd ben. Dat ik het niet meer waard ben.

Maar ondertussen zal ik hem eindelijk terugzien, hem eindelijk kunnen vertellen wat ik voelde, hoe ik er over dacht. Met een ruk duw ik de deur open maar wat voor mijn ogen verschijnt is teleurstellend.

Een lege kamer, geen enkel meubel is te vinden. Het raam staat op een klein spleetje terwijl de gordijnen lichtjes bewegen. Ik zet 4 stappen naar binnen en sluit dan de deur achter mij toe.
'Waar ben je?' Fluister ik tegen mezelf terwijl ik naar de muur staar. Mijn ogen glijden door de kamer, zijn bureau, zijn bed, zijn nachttafel, kasten, zetel. Alles zie ik nog voor me, alsof hij nooit ben is geweest. Maar wanneer ik terug door mijn ogen kijk zie ik een leegte. Dezelfde leegte die nu mijn hart vult. Een leegte dat me duidelijk maakt dat hij verder is gegaan zonder mij, dat hij me niet nodig had, dat hij van me af wou.

Met mijn blote voeten wandel ik door de kamer. Ik voel hoe het stof dat onder zijn bed lag aan mijn voeten blijft plakken terwijl ik hier en daar nog een vlek zie van iets dat hij heeft gemorst. Plots stoot ik mijn teen tegen een uitstekend voorwerp uit de grond. Met een klap val ik op de grond om mijn kleine teen vast te grijpen want ik bedoel, je kleine teen tegen iets aanstoten kan net zo pijnlijk zijn als een mes in je buik.

Wanneer ik opkijk en wil beseffen waartegen ik mijn teen zojuist gestoten heb, zie ik een uitstekende nagel uit de grond.
'Godverdmm' mompel ik terwijl ik het ijzeren ding uit de grond wil trekken. Maar in plaats van de nagel uit de grond te trekken, trek ik een hele vloerplank omhoog. Stof vliegt in het rond terwijl mijn ogen vallen op een donkerrood doosje.

Voorzichtig haal ik het deksel er af. Enkele brieven verschijnen voor mijn ogen. Al snel grijp ik naar de brief met nummer 1 er op geschreven. Ik trek de enveloppe open en zie hoe een papier volgeschreven met letters voor mijn ogen verschijnt.

Daar was ze dan. Het mooiste meisje dat ik ooit in mijn hele leven heb gezien. Oké, ik ben nog jong en heb nog niet veel meisjes gezien, maar ik denk dat zij wel zo eens perfectie zou kunnen zijn en dat er niet veel mooiere meisjes in de wereld bestaan.

Verward draai ik de brief om en begin weer een random stukje tekst te lezen.

Ze schrok toen ik aan de toiletten stond. Haar ogen schitterden in het toiletlicht, en geloof me, het is geen mooi licht. Met een opgeheven hoofd ging ze verder met haar arm af te kuisen.

Met een haastige ruk trek ik nu brief 4 open. Een random stukje tekst schiet weer voor mijn ogen.

Ik vond het verschrikkelijk toen ze een nachtmerrie kreeg, hoe ze schopte, stampte, duwde. Ik wist maar 1 oplossing. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar dicht tegen me aan. Ze stopte praktisch direct, ze jammerde nog het woord 'Alex.' Ik kan wel vermoeden wat hij allemaal met dit meisje uitsteekt. Ik haat hem. Zeker na die drugsdeal waar hij haar zo in betrok.

Met een vragende blik staart ik naar de brief. Drugsdeal? Hoe weet hij hier van? Al snel grijp ik naar brief 3.

Ik haat hem, Alex. Hij kan niet met meisjes omgaan en ik zal je nu vertellen waarom. Ik liep toevallig voorbij zijn huis toen ik zag hoe Scarlett huilend uit zijn tuin liep. Ik verstopte me achter een boom en besloot om uit te zoeken wat er was gebeurt . Een meisje doen huilen, dat doe je niet, nooit niet. Eenmaal in alex' tuin zag ik hoe hij half gedrogeerd tegen een boom stond te praten. Ik greep naar zijn keel terwijl ik zag hoe hij me beangstigend aankeek. Toen was het wel duidelijk genoeg dat hij dit nooit meer mocht doen. Daarvoor had ik gezorgd. Ik betwijfel me alleen of Alex dit echt onthouden heeft, of dat hij het überhaupt nog weet. Gelukkig was ik voor Scarlett thuis, zodat ze niet kon weten dat ik het wist.

Alhoewel, toen ik in haar kamer kwam om te checken of alles oké was zag ik hoe haar ogen rood en dik waren van de tranen. Rugpijn 'zogezegd'. Ik wist het al. Ik kon het haar alleen niet zeggen. Het beeld om haar te zien huilen maakte me kapot.

Yes Yes Yes guysss. We zitten aan de brieven!

Hopelijk vinden jullie dit hoofdstukje wat leuk!

Ik doe mijn best om vaker en vaker te uploaden! ❤