'Ik bedoel gewoon ...' hij stopt zijn zin en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat? Nog nooit een meisje in een bh gezien?' Reageer ik bot terwijl ik een shirt uitzoek. Ik merk zijn blik in mijn ooghoek op en zie hoe hij even sukkelt om de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
P.o.v Scarlett.
'Ja hoor..' zeg ik zacht. Mijn stem klinkt lichtjes gebroken door een zachte kraak die zich tussen mijn stembanden bevind. Ik rochel even en kijk dan naar de op de grond gevallen iPhone.
'Zeker?' Hoor ik aan het deurgat. De bezorgde blik van Drake zet me aan het denken, als hij opmerkt dat er iets mis is, moet er ook iets mis zijn. Ik moet gewoon wat verzinnen, anders komt hij er zelf wel achter. Opnieuw kijk ik hem aan. Zijn hazelnoot-bruine ogen staren me aan terwijl hij mijn uitdrukking aandachtig bestudeert.
Ik buk me om m'n iPhone op te rapen maar de klemming van net voel ik nog steeds, net alsof hij me nooit losgelaten heeft en nog steeds tegen mijn borstkas staat aangedrukt. Mijn vingertoppen raken juist mijn iPhone niet aan. Een kleine pijn kreun verlaat mijn mond. Wanneer ik terug opkijk zie ik dat Drake al naast me staat en de iPhone in mijn plaats opraapt. Opnieuw krijg ik de vragende blik. 'Gewoon wat rugpijn... het is bijna ondraagbaar..' verzin ik snel. Mijn ademhaling is diep en traag. Voorzichtig wandel ik naar achter en laat mijn lichaam rustig op het bed zitten. Drakes ogen volgen me bij iedere beweging die ik maak.
Vervolgens hurkt hij voor me uit en houdt zich in balans door lichtjes op mijn knieën te steunen. 'Doet het echt zo veel pijn?' Vraagt hij kort. Ik knik. Zijn ogen glinsteren in het licht, alsof hij mijn pijn ook voelt, alsof hij eigenlijk alles al weet en niet eens mijn leugens gelooft. 'Moet ik je rug even masseren? Of een pijnstiller halen?' Stelt hij voor. Ik blik naar de hoek in mijn kamer, dit voorstel had ik niet verwacht, hoe moet ik reageren?
Ik besluit om mijn schouders op te heffen. 'Als je het nodig hebt mag je altijd naar me toe komen.' Fluistert hij zacht. Hij kijkt me nog een laatste seconde bezorgt aan en stelt zich dan recht, vervolgens stapt hij de kamer uit.
Ik sla mijn ogen neer en kijk naar het rode dagboek dat in mijn kast ligt. Het is nog leeg. Ik heb dat gekregen van Isabella toen we nog maar 7 jaar oud waren. Ik duw me recht en grijp naar het boek. Ik had ooit ergens gelezen dat als je jouw gevoelens kan opschrijven op een papiertje, dat het net zo opluchtend voelt als jouw gevoelens vertellen aan een persoon. Dus ik gooi het boek op mijn tafel en klik het kleine sleuteltje van het slot. Wanneer ik het open zie ik glanzende pagina's, klaar om beschreven te worden.
Ik grijp een simpele stylo en begin te schrijven, ik begin op het moment dat ik samenkwam met Alex. De eerste kus, de vakantie waarin ik hem niet zag, het nieuwe schooljaar, Drake, het sigaretgebeuren, ...
Na mijn 15de pagina vol te hebben geschreven voel ik de tranen in mij opkomen, ieder woord dat ik schrijf geeft me een helder beeld van hoe het is gebeurd. Hoe hij me achterliet, de sigaret in mijn mond stak, mijn longen klemde. Voor ik het weet vallen de tranen op mijn blad. Enkele woorden worden wazig door het water en de inkt die zich vermengen in elkaar.
Ik sla het boek toe en wandel mijn kamer uit, recht naar de kamer van Drake, wanneer ik die binnenstap zie ik hoe hij zelf stopt met het schrijven in een boek. Hij kijkt me kort aan en stelt zich dan snel recht, vervolgens opent hij zijn armen. Alsof hij al weet wat ik nodig heb, troost, een knuffel, vriendschap, liefde.
Ik loop naar hem toe en voel hoe zijn armen om me heen sluiten. Zijn bonzend hart maakt me rustig terwijl ik de warmte van zijn lichaam tegen mijn ijskoude vingertoppen aanvoel.
'Zeker dat je geen pijnstiller wilt?' Zijn diepe en bezorgde stem klinkt opnieuw in mijn oren. Ik schud mijn hoofd. Had ik maar een pijnstiller, een pijnstiller die werkte. Een simpele dafalhan kan deze pijn niet wegkrijgen, ik had iets zwaarder nodig, iets wat je tot in het hart raakt. Iets wat de liefde in me opbrengt, of iets dat me doet geloven dat ik liefde heb. Een pijnstiller die mijn ziel raakt en niet enkel de huid. De ijzeren schild rond mijn hart is gevormd. Alex mag me niet meer kwetsen, ik ben niet kwetsbaar, ik ben een bad bitch.
Nieuw hoofdstukje! Wat vonden jullie er van? Wat denk je dat er nog gaat gebeuren met Alex en Scarlett? Blijf me vooral volgen voor meerdere updates van dit boek!
