Bad Bitch

Hoofdstuk 39

P.o.v Scarlett

'Het is nu al 9 dagen verder en ze heeft nogsteeds geen teken van leven gegeven, ben je zeker dat ze niet zal sterven aan de drug?' Een onbekende stem klinkt door mijn hoofd.

'Je moet haar tijd geven, bij de ene persoon duurt het langer dan bij de ander....' een mompelende vrouwenstem reageert op die iets wat woeste onbekende stem.

'Bij deze duurt het wel heel lang, ze zou al dood geweest moeten zijn..'

Enkele minuten blijft het stil. Ik hoor voetstappen in de gang. Een soort karretje dat voorbij rijdt. Vervolgens opent de deur van de kamer waarin ik me begeef. Enkele luide piepjes klinken naast mijn oren, knopjes worden ingedrukt, er wordt wat geneuried, meer niet. De deur sluit vervolgens weer.

Plots hoor ik een bekende stem.
'Scar? Oh god.. je moet echt wakker worden, durf niet te sterven!' de stem van Drake galmt door mijn gedachten. Mijn ogen voelen nogsteeds loodzwaar aan. Ik wil reageren, terugpraten, vragen wat ik moet doen... maar er gebeurt niks...

Ik voel een zachte tinteling aan mijn hand, alsof iemand me liefdevol vastgrijpt. 'Kom asjeblieft terug.' Klinkt het in mijn oor. Daarna verplaatst de tinteling zich naar mijn kaak. Het is net alsof ik in een droom leef.

Plots voel ik een soort kracht die me mijn loodzware ogen wilt doen opheffen. Met alle macht die ik heb lukt het me uiteindelijk. Mijn wazige beeld geeft me een soort ziekenhuiskamer met felle lichten die mij doen verblinden. Ik voel me net een vampier die ontwaakt in oogverblindende zonnestralen. Na enkele minuten is de wazigheid al wat verdwenen en kan ik me beter oriënteren.

Mijn lichaam bevindt zich in een ziekenhuisbed, naast me staan allerlei machines met knopjes en lichtjes. Aan mijn linkerpols hangt een infuus terwijl er aan mijn middelvinger een soort hoedje hangt die mijn hartslag op een schermpje weergeeft. Vervolgens dwalen mijn ogen door de spierwitte kamer die praktisch leeg is. Voor mijn bed zie ik een gesloten kast en naast mijn bed staat nog een klein nachttafeltje met een glas water. Lichtjes verward wrijf ik in mijn slaperige ogen. Plots valt het hoedje van mijn middelvinger af en klinkt er een luide biep door mijn hoofd. Die biep klinkt zo danig luid dat ik er mijn oren moet voor afschermen. Plots komt er ook een verpleegster de kamer binnengestormd. Ze duwt een knopje van het scherm in terwijl ze glimlachend naar mijn aanwezigheid kijkt.

'Goed, je bent wakker. Dat is geruststellend... we dachten bijna dat we je zouden moeten laten sterven, dat je misschien in een coma lag ofso. '

Nogsteeds met mijn handen op mijn oren kijk ik haar vragend aan. Plots merkt ze
mijn irritatie op en drukt op een knopje waardoor het langdurige gebiep stopt.

'Sorry, ja, jouw zintuigen zijn hevig versterkt nu.' Ze grijpt mijn hand terwijl ze het hoedje weer op mijn middenvinger plaatst.

'Rust nog wat uit, het zal een lastige dag worden voor jou.' Ze glimlacht nog kort voor ze de kamer uitstapt.

Zintuigen versterkt? 9 dagen slaap? Ziekenhuisbed? ... plots komt mijn laatste gedachte aan Alex weer binnen. Zijn onverantwoorde plan om zogezegd de wereld te veroveren en miljonair te worden... ja juist. Zo een dingen gebeuren enkel in films. Ik duw me recht en kijk nauwkeurig om me heen. Geen enkel raam te bespeuren, wie weet ben ik aan de zee of zit ik in het midden van een oerwoud, een woestijn? En wat voor uur zou het zijn? Dag? Nacht? Namiddag? Ochtend? Avond? Het enige wat ik wel weet, is dat ik honger heb.

Een barstende hoofdpijn gaat door me heen wanneer ik besef dat mijn buik een gigantische kreet naar voedsel maakt. Plots zie ik een sneetje brood, gelegen op een bord, naast het glas water. Met een snok trek ik het sneetje brood van het bord en duw het in mijn mond. Mijn smaakpapillen maken een vreugdedansje wanneer ze beseffen dat er voedsel hun richting uitkomt. Maar wat ik proef is zo veel meer dan brood. Ik proef elke korrel graan die in het brood verwerkt is, elk vezeltje bloem rent als een racebaan over mijn tong. Een explosie van smaak in mijn mond en dat door een simpel sneetje brood.

Na dat ik het sneetje op heb zie ik een gestalte door de deur wandelen.

NIEUW HOOFDSTUK EINDELIJK!

Sorry sorry sorry voor het lange wachten! Als je niet weet waarom, lees even het vorige hoofdstukje.

Er zullen zekerweten meer hoofdstukken online komen de komende tijd, ik beloof het jullie!

Xxx MeisjeXOX