Dotyk cz.2 !ZAKOŃCZONE!

Rozdział 31.

Siedziałam na posterunku policji, oczekując na wezwanie. William chodził z kąta w kąt. Był chyba bardziej zdenerwowany niż ja. 

- Kochanie, mógłbyś usiąść? Twoje zdenerwowanie mi nie pomaga - oznajmiam. 

- Ja wcale nie jestem zdenerwowany - rzuca. Po minie widzę, że jednak jest inaczej. Chciałam coś powiedzieć, jednak z drzwi numer trzy, wyszedł elegancki pan w ciemnym garniturze, z plakietka przypiętą na lewej piersi.

- Panna Clais? - spojrzał na mnie, podniosłam się - Zapraszam - William ruszył za mną - Pan zostaje - dodaje mężczyzna. Na twarzy mojego ukochanego malowała się złość. Chwyciłam go za ramię by poczuł, że dam sobie radę. Weszłam niepewnie do środka.

- Proszę usiąść - mówi chłodno drugi mężczyzna. Wyglądają niemal identycznie. Siadam i już czuję, jak moje dłonie zaczynają się pocić. Mężczyzna numer dwa zaczął przeglądać papiery. Zauważyłam, że są tam zdjęcia z wypadku. Nie chciałam na to patrzeć, więc odwróciłam głowę w stronę okna.

- No więc tak - zaczął mężczyzna numer jeden - Co pani pamięta z dnia wypadku? - pyta.

- W zasadzie chyba nie wiele. Byłam umówiona z przyjaciółką na obiad. Spieszyłam się, bo byłam już spóźniona - mówiłam. Głos mi drżał. Wspomnienia z tamtego dnia nie należały do najprzyjemniejszych.

- Panno Clais. Proszę się uspokoić. I powiedzieć nam dokładnie jak było - znad papierów głos podniósł mężczyzna numer dwa.

- Tak jak mówiłam, spieszyłam się. Chciałam przejść przez jezdnie i wtedy...Wtedy ona we mnie wjechała...- ściszam głos. Przez nią straciłam pamięć. Przez nią cierpiałam.

- Ona? To znaczy kto? - dopytuje pierwszy. Zaczynam być skołowana. Przecież wiedzą kto mnie potrącił.

- No, Molly Stanford. Macie to w papierach, tak? Przyznała się...

- Co nie oznacza, że jest winna - oznajmia drugi mężczyzna. Patrzę na niego zszokowana. Nagle pokazuje mi zdjęcie. Jak rozmawiając przez telefon, wchodzę na drogę. Zaraz później leżę na ziemi w kałuży krwi. Serce wali mi jak dzwon.

- Yyy nie rozumiem co panowie mają na myśli..Mówię jak było...- głos mi drży. Ręce pocą się co raz bardziej.

- Panno Clais, mamy pewne sprzeczne informacje. Są świadkowie, którzy twierdza, że to pani wtargnęła na jezdnie a pani Stanford jechała przepisowo - po tych słowach świat legł mi w gruzach. Czy on właśnie dał mi do zrozumienia, że mogę być winna? Patrzyłam na nich w osłupieniu. Nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa.

- Panna Stanford zeznała, że mści się pani na niej - powiedział pierwszy mężczyzna. Uważnie przyglądali się mojej rekcji. Byłam w szoku - Dobrze, wydaje mi się, że na dzisiaj to wszytko. Proszę nie opuszczać miasta. Będziemy panią informować o dalszym działaniu - mówi - Do widzenia.

Wychodzę na korytarz ze łzami w oczach. Stanęłam na wprost Williama i nie umiałam nic powiedzieć. Łzy ciekły mi po policzkach.

- Amy, kochanie co się stało?! - zapytam William przerażony - Skarbie?!

- Ja...Oni...Powiedzieli, że mam nie wyjeżdżać z miasta...William...Oni uważają, że to ja jestem winna...- opadałam z sił. William mnie przytrzymał, abym nie upadła.

- Niech to szlag! - wycedził przez zęby - Jedziemy do domu.

- Ale...Ja muszę do pracy...- dukam przez szloch - Mam...Dużo...Spraw...- William ścisnął mnie mocniej za rękę.

- Nie ma mowy Amy. Jedziemy do domu. Zadzwonię do Henry'ego, żeby do nas dojechał, tak? - stanął na schodach. Złapał moja twarz w swoje dłonie, po czym kciukami ostrożnie otarł mi łzy - Amy...To jakaś pomyłka. Wyciągnę cię z tego. Obiecuję - kiwam głową, żeby widział, że mu wierzę. Jednak, gdy tylko mnie przytulił poczułam, że jest inaczej. Bałam się, że Molly nie zapłaci za krzywdy jakie wyrządziła.