Hij is onvermijdelijk

29) Vrienden

( I would rather walk with a friend in the dark, than alone in the light. )

                     *29) Vrienden 

{ LIA }

Langzaam open ik mijn ogen. Het felle licht prikt in mijn ogen en ik kom kreunend overeind. Dan pas houd ik mijn ogen open en kijk naar links. Ja hoor, daar ligt hij dan zonder shirt. Michael. 

"Goodmorning mevrouw ik slaap liever uit." Zegt hij dan met een hese ochtendstem. Ik ga meteen rechtop zitten en houdt het dekbed stevig vast. Hoe kan hij er nog zo goed uit zien in de ochtend? Oh nee ik zie er vast vreselijk uit! Snel ga ik met mijn handen door mijn haren. Ik hoor Michael lachen dus ik kijk opzij.  "Wat?" Vraag ik misschien iets te bot.  Hij grijnst. "Maak je je nou echt zorgen om hoe je eruit ziet?" Ik knipper een paar keer. "Maak je daar maar geen zorgen over." Zegt hij dan en stapt uit bed. Ik weet niet of dat een compliment was maar toch moet ik blozen. 

Michael grijpt naar een shirt van de grond om hem aan te trekken. Ik zelf moet weer denken aan gisteren en meteen komt dat rot gevoel weer terug. Ik voel me zo alleen en verraden door mijn ouders. Nog nooit heb ik zo veel gehuild als gisteren. 

"Hey, het komt allemaal wel goed narcisje." Zegt hij dan. Ik schudt mijn hooft.  "Nee." fluister ik. "Net als ik dacht dat ik mijn leven weer heb opgepakt komt er weer iets tussen. Gisteren was een vreselijke dag voor mij." zucht ik uit. Hij knikt. Dan pas realiseer ik dat ik Demi niet eens heb gebeld of geappt.  "Fuck!" zeg ik dan en ga van het bed af en zoek naar mijn jasje. "Ik moet mijn telefoon hebben." Michael houdt me vast.  "Rustig Narcis."  "Nee ik kan niet rustig doen! Ik moet Demi bellen! Zij is de enigste die wel echt om me geeft!" roep ik iets bozer dan verwacht.  "Ik heb haar al gebeld voor je." Ik kijk hem verbaasd aan. "Echt?" Hij knikt en laat me weer los. "Hier." Hij geeft me mijn mobiel die hij in zijn zak had. Ik neem hem aan en kijk naar mijn berichten. Demi heeft 20 keer gebeld en meer dan 100 berichtjes achter gelaten. Ik scrol snel door want ze komen allemaal op het zelfde neer. De vraag naar waar ik ben. 

"Wat heb je haar verteld? Dat ik met jouw ben?" Vraag ik dan. Hij knikt. "Shit. Ze zei zeker rare dingen he?" Hij grijnst weer. "Je hebt haar veel uit te leggen." Ik knikt. Zal ik haar bellen? 

"Je moet haar denk ik maar bellen." zegt Michael alsof hij mijn gedachte kan lezen. "Ik zal gaan douchen dus van mij heb je geen last meer." Ik kijk hem dankbaar aan. Als hij de kamer uit is bel ik Demi. Al heel snel neemt ze op. 

"Bitch. Jij. Moet. Mij. Alles. Vertellen!" is het eerste wat ze zegt.  "Je zou eens moeten weten wat er allemaal is gebeurt." zeg ik dan zachtjes.  "Lia? Wat is er? Je klinkt...anders?" Ik zucht en leg haar uit dat mijn vader me gisteren heeft gebeld. "Het ergste is nog wel dat hij een gelukkig leven lijdt met zijn toekomstige vrouw terwijl ik hier zit pijn te lijden omdat ik alleen ben." Mijn ogen beginnen al waterig te worden.

"Je bent niet alleen. Je hebt mij, Sophie en je moeder toch!" Ik knipper om mijn tranen weg te krijgen maar dat lukt niet echt.  "Mijn moeder is ook een bedriegster. Ik ben er achter gekomen dat ze aan het daten is. En ze wist dat mijn vader ging trouwen." Mijn stem klinkt schraal en mijn hooft voelt warm aan. "Ben ik niet genoeg? Het lijk alsof ze beide proberen van me af te komen." Zeg ik dit keer wel echt huilend. Demi schrikt ervan.  "Lia, ik kom nu naar je toe."  "Nee Demi, ik wil hier blijven."  "Bij Michael?" Ik veeg mijn tranen weg.  "Ja. Ik weet ook niet waarom maar laat me hier eventjes blijven."  "Oke. Maar snap wel dat ik er altijd voor je ben. En als je wilt dat ik je kom halen moet je me gelijk bellen."  "Dankjewel Demi." Fluister ik zachtjes. Niet snel daarna hangen we op en ik blijf stil zitten wachten op Michael.

De deur van de badkamer hoor ik al geopend worden en niet veel later stapt Michael de kamer binnen. Hij heeft alleen een handdoek om zijn heupen heen geslagen. Laag om zijn heupen want ik zie voor een deel zijn v-lijn. Mijn hart gaat er opeens sneller van kloppen. Damn hij is eigenlijk echt knap. Zijn borstkas glimt nog door het water en zijn haar valt heel sexy voor zijn gezicht.

"Bevalt het uitzicht je een beetje?" Blozend kijk ik weg. Wat is er toch met me?  "Als je wilt mag je douchen hoor. Er staan handdoeken in de badkamer en je kan wel een schone en nieuwe onderbroek lenen van Rose?" Ik knipper en paar keer en knik dan. Eigenlijk heb ik geen zin om te douchen maar het is beter dat ik even weg ben van Michael. Tenminste totdat hij zijn kleren aan heeft. "Ik ga douchen." zeg ik dan en ga met grote stappen naar de badkamer.

Tijdens het ontbijt verteld Michael van alles over zijn zus Rose en zijn ouders. Het gesprek heeft geen stiltes en hier en daar kunnen we zelfs lachen. Het voelt goed om zo te kunnen praten over van alles en nog wat. Het geeft me rust en maakt me kalm. 

"En toen dacht ik echt zo van wtf hoe dan!..." Ik volg het gesprek eigenlijk niet meer maar let alleen maar op hem. Elke beweging die hij maakt lijkt zo perfect. Ik glimlach en hij merkt dat op. "Wat is er?" Vraagt hij dan lachend. Ik haal mijn schouders op. "Je bent gewoon zo aardig tegen me." Hij knikt.  "Waarom Michael?"  "Je hebt iemand nodig nu je het moeilijk hebt. Ik weet hoe je je voelt en ik wil er voor je zijn." Zijn woorden laten me van binnen smelten. Wat doet hij toch met me? 

"Dus Narcisje laten we opnieuw beginnen. Voor echt dit keer."  "Als vrienden?"  "Als vrienden." Ik knik. "Maar alleen als je me maar geen Narcisje meer noemt!" Hij lacht.  "Nope dat gaat niet gebeuren. Zie het als een bijnaam voor je. Vrienden hebben toch ook altijd bijnamen voor elkaar?" Ik lach. Hij heeft wel gelijk. "Maar zeg dan op te minst een keer mijn echte naam! Zeg een keertje 'Lia'." Hij schudt heftig zijn hooft.  "Mooi niet narcisje. Voor mij blijft het zo." Ik rol met mijn ogen maar lach.  "Deal." Zeg ik dan op zijn aanbod om weer opnieuw te beginnen als vrienden. 

"En? Denk je dat je je gaat inschrijven?" Vraagt Michael dan. Het al bijna avond en we zitten op de bank met zijn laptop op de site van het grafisch lyceum. De school voor mensen met een open gedachte over kunst. Ik houd van kunst ook al houdt ik me er niet meer zo bezig ermee als vroeger. 

"Die school lijkt net een droom die uitkomt." Zucht ik dan uit en kijk op scherm naar het schoolgebouw. Ik zou er zo graag willen studeren.

Ik hoor de voordeur open gaan en gelijk draaien Michael en ik om. Rose staat in de ingang en kijkt ons verbaast aan.  "Lia?" Vraagt ze dan.