Hij is onvermijdelijk

41) Brandende pijn

( When we are so close to ending our lives, cutting helps, it makes the pain less and sometimes, it makes us feel alive. )

*41) Brandende pijn

{ NEVIA ( moeder van Lia) }

Met trillende handen loop ik met de grote envelop de woonkamer in. Rustig ga ik op de bank zitten en kijk naar het logo op de envelop. 

Het grafisch lyceum

Het logo ziet er best mooi uit maar wat heeft mijn dochter eraan als ze kunst gaat studeren? Maar misschien is ze niet eens aangenomen of wel? Het antwoord op die vraag staat geschreven in deze envelop. Stiekem hoop ik dat ze niet aangenomen word maar ik weet dat ze talent heeft. Ik probeer alleen maar een goeie moeder te zijn. Nathalia verdient een goeie toekomst en daar wil ik voor zorgen door haar economie te laten studeren. Dat zal haar leven echt veranderen naar een succesvolle business vrouw. 

Langzaam scheur ik de envelop open en haal de brief eruit. Vlot lees ik de brief door. Ik wil alleen een ding weten. 

'We vinden het erg leuk dat je wilt studeren op onze school....' Alle overbodige informatie sla ik over maar dan zie ik het staan. In de tweede alinea. Dik gedrukt. 

'We kunnen jouw dan ook van harte gefeliciteerd wensen want jij bent aangenomen op het grafisch lyceum.' 

Verward stop ik met lezen. Dit is het dan. Ze is aangenomen? Ik voel verschillende emoties in mij opkomen. Als moeder wil ik alleen maar het beste voor haar. Ik kan niet haar leven laten verpesten. Met een te snel kloppend hard loop ik naar mijn computer en start een word document. 

"Ik heb geen keuze. Dit is het beste voor haar." Fluister ik tegen mezelf en met die woorden begin ik razend snel te typen want ik weet niet wanneer Nathalia thuis komt. 

Na een klein half uurtje heb ik de brief helemaal af gemaakt. Met logo en al. Het lijkt net alsof het een echte brief is maar alleen ik weet dat ik hem heb vervalst. 

{ LIA }

Deze dag was zo raar. Steeds moet ik aan Michael denken. Aan hoe dicht we op elkaar stonden in de gang. Ik wou hem zoenen maar heb me ingehouden. Dat is denk ik het juiste om te doen. Maar waarom wil ik het dan ook zo graag!

"Nathalia Lieverd?" Hoor ik mijn moeder zeggen als ik het huis binnen kom. Ik loop naar haar toe en zie haar zitten met een brief in haar handen. Als ze me ziet zie ik dat haar blik verdrietig lijkt. Wat is er nu weer aan de hand. 

"Kom zitten. Dit is misschien niet makkelijk voor je." Zegt ze dan. Ik doe wat ze zegt en daarna overhandigt ze mij de brief. Meteen herken ik het logo. Het grafisch lyceum. Omg. Ik kijk mijn moeder aan die nog steeds haar blik vast stelt. Is ze verdrietig omdat ik ben aangenomen! Want ik weet dat ze het haat dat ik naar deze school wil.

Met trillende handen begin ik te lezen maar stop met lezen als ik op de helft ben. 

'Helaas, je bent afgewezen.' 

Mijn hooft voelt warm aan en het lijkt alsof ik de kamer dubbel zie. Hoe kan dit! het lijkt alsof die woorden in hoofdletters staan. Ik ben afgewezen! 

In de brief staat verder dat ze denken dat ik niet genoeg talent ervoor heb. Het komt veel pijnlijker aan dan ik verwachtte. Mijn ogen beginnen al vochtig te worden. Nee. Ik wil niet huilen waar mijn moeder naast zit. 

"Nathalia, ik weet dat dit moeilijk voor je is maar...." Verder kan ik niet horen wat ze zegt want ik sta op en ren de trap op naar mijn kamer. Verder wou ik denk ik ook niet horen wat ze ging zeggen want ze zou het toch hebben over die drie colleges die mij wel willen.

Boos gooi ik de deur dicht en glij huilend langs de deur naar de grond. De tranen blijven maar komen en ademen word steeds lastiger. Wil ik eigenlijk nog wel kunnen ademen? Oh nee. Ik krijgt weer donkere gedachtes. Maar wat moet ik anders? Niks wat ik doe in mijn leven is goed genoeg om iets ermee te kunnen bereiken. Ik dacht dat ik wel een kans maakte op die school. Michael heeft me laten geloven dat ik genoeg talent had maar dat is niet zo. Het is een leugen zoals alles in mijn leven. Ik zie op mijn kastje een map liggen. Ik kruip er naar toe en gooi met al mijn woede de map naar de andere kant van de kamer. Hij gaat open en de tekeningen die erin zaten vallen over de grond. Ze zijn het allemaal niet waard. Ik ben dit leven niet waard. 

Zonder te twijfelen maak ik de onderste la open van de kast en grijp een sterke fles wodka. Zonder het te mixen zuip ik uit de fles. De tranen rollen razend snel over mijn wangen heen en ik begin het steeds warmer te krijgen. Mijn keel brand van de sterke drank maar dat is wat ik wil. Ergens doet het me pijn maar dat is ook wat ik wil. Pijn. Ik neem nog een laatste slok voordat ik het kleine mesje onder mijn bed vandaan haal. Ik zucht een keer diep uit en trek mijn pyjama broekje aan. Rustig ga ik zitten op mijn bed met mijn fles drank en het mesje. 

Doe het. Doe het nu. 

Ik voel zachtjes op alle plekken waar ik me ooit heb gesneden. Op sommige zie ik nog een litteken. Ze zijn allemaal ontstaan in de afgelopen drie jaar. Net dat ik dacht dat het goed gaat met mijn leven gebeurt er dit. Ik word afgewezen. En misschien gaan mensen vinden dat ik overdrijf maar dit is wat ik wou. Alle kleinen dingen tellen. Dit had zoveel voor me kunnen veranderen.

Mijn vader gaat opnieuw trouwen met een ander. Hij gaat een familie beginnen zonder mij dus ik ben onnodig voor hem. Mijn moeder heeft een vriend waar ze meer om geeft dan mij, haar enige dochter. Michael stresst mij alleen maar. Ik weet niet wat ik met hem wil maar ik weet dat ik iets anders wil dan alleen vrienden zijn. Is het dus toch waar dat ik verliefd op hem ben? 

Ik zie geen nut in mijn leven. Het is niet dat ik er een einde aan wil maken maar toch. Waarom besta ik? Ik negeer alle vragen in mijn hooft en pak het mesje vast. Zonder te twijfelen ga ik met het mesje langs mijn binnen arm. Het brand en ik ruik al de ijzige geur van bloed. ik sluit mijn ogen en doe het nog een keer. Het doet pijn en het brand. Maar dit verdien ik ook. Ik voel het branden en kloppen om mijn arm daarom breng ik het mesje naar de binnenkant van mijn benen. Ook daar zit een litteken van ongeveer twee jaar geleden. Ik twijfel geen moment en duw het mesje langs mijn huid. Mijn andere hand hou ik voor mijn mond zodat ik niet kan schreeuwen. De pijn word op een gegeven moment te erg dat ik het mesje weg gooi en ik in huilen uit barst. Huilend ga ik liggen met mijn deken om mij heen geslagen want misschien komt mijn moeder nog mijn kamer in. Ik maak me zo klein mogelijk en sluit mijn ogen. Huilend probeer ik in slaap te vallen met de gedachte dat ik nooit meer wakker word. Maar de volgende dag word ik toch wel wakker. 

~

Sorry als je niet tegen dit soort heftige stukjes kan! Maar ja het hoort wel bij het verhaal.. :) Hopelijk vinden jullie het nog leuk en ik probeer echt vaker uptedate!