Hij is onvermijdelijk

32) Meer dan vriendschap

( I forgive you but that doesn't mean I forget what you did. )

               *32) Meer dan vriendschap

{ LIA }

"Je had echt niet hoeven te betalen." Zeur ik voor de zoveelste keer naar Michael. We zitten allebei vol van het eten en lopen nu het restaurant uit. 

"Nou en Narcisje. Ik heb al betaald." Zegt hij dan. "Ik betaal je morgen terug." Hij schudt zijn hooft.  "Nee dat hoeft niet."  "Jawel ik.."  "Je mag onze volgende date wel betalen." Ik schrik ervan en loop langzamer. Volgende date? Dus dit was echt een date?   

"Wat?" Zegt hij dan als ik te lang stil blijf. Ik schudt mijn hooft.  "Niks. Maar ik kan niet wachten tot onze volgende date." Hij glimlacht lief naar me. Sinds we vrienden zijn zie ik hem anders. Ik snap niet meer waarom ik hem heb gehaat. 

"Kom we gaan naar huis."  "Michael ik kan niet nog een nacht bij je blijven slapen." Hij stopt met lopen.  "Waarom niet? Je kan nu wel in de logeerkamer als je dat prettiger vind?" Vind ik dat wel prettiger? Of lig ik liever weer naast hem op bed. Ik ben bang dat het antwoord het laatste is.  "Nee dat is het niet. Maar je hebt als zoveel voor me gedaan deze twee dagen."  "Daar zijn vrienden toch voor?" Ik knik. "Zeker." Het begint een beetje koud te worden en het word steeds donkerder. "Morgen hebben we weer school en ik denk dat het beter is als ik dan in me eigen huis slaap." Hij lijkt teleurgesteld.  "Oke, ik snap het." Ik knik dankbaar en geef hem een knuffel. Zijn knuffels zijn veel beter dan die van Demi, Sophie of van welk ander persoon dan ook. Michael voelt anders aan. Als een echte betrouwbare vriend neem ik aan. Dat moet het wel zijn. "Praat met je moeder als je dat wilt. Je kan me wanneer dan ook bellen als je met mij wilt praten." Fluistert hij nog steeds knuffelend. Ik knik tegen zijn schouder aan.  "Dat weet ik." Fluister ik terug en maak me langzaam los van hem.  "Nogmaals bedankt. Voor alles." Hij geeft me weer dat lieve lachje.  "Geen dank Narcis. Ik zie je morgen weer." Ik knik. "Slaaplekker!" Hij geeft me een knipoog en draait zich om. Hij kijkt nog een keer om als hij de hoek om gaat en zwaait. Dat warme gevoeld dringt weer door me heen en ik zucht zachtjes. Ik heb echt geluk met hem.

 Voorzichtig open ik de voordeur en hang mijn jas op. Mijn schoenen leg ik in de kast en wil de trap naar boven lopen maar ik zie dat het lampje in de woonkamer nog aan staat. Ik wil de woonkamer binnen lopen maar kijk naar de man en de vrouw op de bank. Mijn moeder.  "Nathalia? Ik wist niet dat je thuis zou komen vandaag." Zegt ze dan geschrokken en staat op. De man volgt haar. Ik blijf in de deuropening staan terwijl me moeder naar me toe loopt. 

 "We moeten praten lieverd." Gelijk is heel mijn stemming veranderd maar ze heeft wel gelijk. We moeten ook echt praten maar niet nu.  "Het is laat en morgen heb ik school dus als je het niet erg vind ga ik naar boven en slapen." Zeg ik dan. Ik wissel een blik naar de man achter mijn moeder en draai me snel om. Binnen een paar seconde ren ik de trap op en sluit me op in mijn kamer.     

Ik graai naar mijn telefoon uit mijn zak en bel Demi op. God zij dank neemt ze meteen op.  "Lia? Hoe is het met je? Ben je nog steeds bij Michael?" Ik plof neer op mijn bed.  "Ik ben nu weer thuis." Antwoord ik haar laatste vraag.  "maar hoe het mijn mij is...dat weet ik zelf niet eens."  "Dat snap ik. Dit moet echt allemaal teveel voor je zijn."  "Ja."   "Ik ben er voor je! En Michael nu waarschijnlijk ook?" Bij het horen van zijn naam moet ik glimlachen.  "Hij is er zeker weten voor me."  "Zijn jullie nu een stel! Omg ik wist het!" Roept Demi.  "Dat zijn we niet! We zijn alleen goeie vrienden."  "Ik dacht dat je hem haatte."  "Dat deed ik ook." geef ik eerlijk toe.  "Maar dingen veranderen he."

"Voel je iets voor hem?" Vraag ze dan. Ik schrik een beetje van zijn vraag. Voel ik iets voor hem? Nee toch? Wat voelen vrienden voor elkaar? Want we zijn alleen vrienden niet meer en niet minder. Maar toch is hij anders dan Demi of Sophie. Wat voel ik dan voor hem? 

 "Lia?" Vraagt Demi dan. Ik schrik.  "Wat?" Vraag ik verbaasd. "Ik vroeg of je iets voor Michael voelt maar je was zo aan het denken over mijn vraag dat je dus twijfelt aan het antwoord. En dat betekend waarschijnlijk dat het antwoord ja is. Klopt dat?" vraagt ze.  "Demi. Ik voel niks voor hem. Niks meer dan vriendschap." Zeg ik zo duidelijk mogelijk. "Oke, oke. Ik geloof je." Ik weet dat ze liegt maar hier op in gaan heeft ook geen zin dus ik laat het hierbij.   

De volgende ochtend op school kom ik Michael tegen. Hij staat bij zijn kluisje, druk bezig op zijn telefoon met zijn oortjes in. Ik loop naar hem toe en geef hem een stomp op zijn schouder.  "Hey." Hij schrikt ervan en trekt zijn oortjes uit. Ik lach hardop. "Rustig maar. Ik ben het."  "ja dat zie ik." Zegt hij en gooit zijn kluisje dicht.  "Hoe is het gegaan met je moeder gisteren?" zegt hij zachtjes. Ik kijk om me heen en zie dat er niet veel mensen zijn.  "Ze wou praten maar ik niet. Niet nu tenminste." Hij knik begrijpend. "Je kan er met mij over praten, dat weet je toch?" Ik knik.  "Tuurlijk, daar zijn we vrienden voor." Hij knikt en ik geef hem een knuffel. Het voelt zo goed om zo dicht tegen hem te staan. Ik blijf hem niet lang vasthouden voordat mensen raar gaan denken. Langzaam laat ik hem los.  "Maar ik zie je later wel toch? ik moet nog even dit inleveren. Ben al twee weken te laat en mevrouw Hopier gaat echt flippen als ik het weer niet bij me heb." Zegt hij dan en zwaait met een mapje in zijn handen. Ik knik.  "Ik zie je wel." Hij geeft me een knipoog en loopt weg.

"Pas maar op." Ik schrik en kijk opzij. Demi.  "Pas maar op voor wat?" Vraag ik haar. "Jullie vriendschap gaat wel erg snel denk ik. Volgens mij gaat dit niet goed."  "Waar heb je het over?" Vraag ik haar en begin te lopen naar mijn eigen kluisje. Ze loopt met me mee.  "Michael en jij." Ik zucht en loop door.  "Volgens mij gaat dit veel meer worden dan vriendschap." Ik rol met mijn ogen en open mijn kluis als de bel gaat. "Pas maar op dat je niet verliefd op hem gaat worden. Of ben je dat al?" Zegt Demi dan grijzend. Ik kijk haar lang aan en weet niet wat ik hierop moet zeggen. Ze lacht en vertrekt naar haar volgende les.