Hij is onvermijdelijk

40) Ontlopen is de beste optie

( Hope is a bitch. )

*40) Ontlopen is de beste optie

{ LIA } 

Het lijkt alsof de tijd veel langzamer gaat nu we in de laatste paar maanden van school zitten. Het begint al duidelijk warmer weer te worden, wat ik ook haat want dan gaan mensen lopen in veel te korte kleding en dat stresst mij soms wel heer erg. Gelukkig heb ik vandaag maar een les met Michael. Ik weet niet hoe ik met hem moet praten. Het lijkt alsof het niet meer mogelijk is om alleen maar vrienden te zijn. Daarom ontloop ik hem heel de dag en dat lukt me ook echt goed. Alleen jammer genoeg merken mensen dat ik me zeg maar vreemd gedraag. 

"Waarom ontloop je Michael?" vraagt Jessica. Uit het niets staat ze tegenover me. Ik rook rustig mijn sigaret op en ze blijft me vals aankijken.  "Ik ontloop helemaal niemand Jessica." Sis ik naar haar en gooi de sigaret weg.  "Je bent een hele slechte leugenaar."  "Misschien kan ik dan lessen nemen van 'vriendje' Brandon want die loopt ook altijd te liegen tegen jouw als hij bij andere bitches is." Ik hoor een paar mensen achter mij lachen. Jessica kijkt me boos aan en loopt dan weg van me. Bye bye bitch. 

De laatste bel van de dag gaat. Eindelijk uit. En voor de verandering hoef ik niet na te blijven dus kan ik gelijk naar huis gaan. Vele leerlingen hebben nu al examentraining dus daarom is het rustig op de gang. Plus punt voor mij want dan kan ik ongestoord naar mijn kluisje gaan. 

"Waarom negeer je me." Ik draai in een seconde om en zie Michael staan. Automatisch valt mijn kluisje dicht.  "Ik negeer je niet." Mompel ik zachtjes.  "Goed. Waarom ontloop je me." Ik klem mijn kaken dicht op elkaar en bedenk een goed antwoord.  "Uhm.." Stamel ik.  "Ik ontloop je niet." Antwoord ik dan. Hij zet een stap dichterbij.  "Waarom ontloop je me Narcisje." Hij zet nog een stap dichterbij.  "Waarom?" Fluistert hij en komt nog dichterbij me staan. Ik bots met me rug tegen de kluisjes aan. Fuck. Ik kan niet verder en als hij nog een stap dichterbij zet kan ik het niet weerstaan om hem nogmaals te zoenen dus laat hem alsjeblieft zo staan. Alsof de duivel mij gehoord heeft zet hij nog een stap naar me toe. Onze gezichten raken elkaar net niet maar hij plaats zachtjes zijn handen om mijn nek. "Deze zijn van mij he?" Fluistert hij zwoel en grijzend naar mijn zuigzoenen. Ik kan alleen nog maar knikken. Moet ik hem wegduwen of juist zoenen? Fuck! Ik weet het niet meer. 

"Komt het door onze zoen dat je me ontloopt?" Fluistert hij in mijn oor. Heel mijn lichaam begint te tintelen. 

Kom op Lia! Zeg eens wat!

"Nee." Fluister ik dan.  "Het komt niet door die zoen en het spijt me dat ik je terug zoende." Hij lijkt verbaasd en zet meteen een paar stappen naar achteren. Opgelucht kan ik weer normaal ademen maar toch mis ik zijn warmte bij mijn lichaam.

"Dat wij zoende was gewoon een vergissing toch?" Waarom zeg ik dit! Michael lijkt wat teleurgesteld. "Spijt het je niet dan?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.  "Ik weet het niet." Zegt hij kil.  "Als je wilt dat ik weg ga ga ik wel weg. Ik weet dat je het moeilijk hebt nu met je ouders enzo dus ik ben zeker niet gewenst nu." fluistert hij en wilt weglopen maar ik grijp snel zijn arm vast.  "Nee. Alsjeblieft ga niet weg."

Zijn donkere ogen zijn zo mooi en weer zie ik in hoe knap hij wel niet is. Damn.    

"Jij was er voor me toen het begon met mijn vader en hebt me zo goed geholpen ermee. Je bent mijn steun geweest Mike, dus je mag alles doen behalve bij me weg gaan. Ik heb je nodig." Mijn stem klinkt schor maar het is de waarheid. Ik heb hem nodig. 

"Wat wil je dan van mij?"  "Dat weet ik niet Mike. Maar ik weet dat ik door jou aan het veranderen ben. In een positieve manier, denk ik." Hij lacht zwakjes. "Jij hebt mij ook veranderd narcisje." Ik frons. "Nog voordat ik jouw kende was ik nog in pijn door Elise maar jij hebt dat kunnen veranderen. Ik denk nauwelijks aan haar." Ik glimlach.  "Dat is mooi." Hij knikt.  

"Als jij er niet was zou ik nu ergens dronken zijn op een feestje. Je hebt mij een beter mens laten worden Narcisje." Ik moet blozen van zijn woorden.  "Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen." Zeg ik blozend.  "Zeg wat je voelt." fluistert hij zachtjes. Ik kijk hem lang in zijn ogen aan.

"Ik weet niet wat ik voel." Mijn antwoord klinkt misschien bot maar het is wel zo. Wat voel ik eigenlijk voor Michael? Is het alleen maar vriendschap of is het toch liefde? 

"Ik begrijp je. Ik zal je alle tijd geven om erover na te denken." En hij komt weer een stap dichterbij. Mijn lichaam wilt hem zoenen maar mijn hersenen houden het tegen. 

"Yo, wat doen jullie hier." Michael doet geschrokken een stap naar achter. Demi kijkt ons met een van haar vage blikken aan.  "Wat waren jullie aan het doen?" vraagt ze dan. Michael en ik kijken elkaar aan.  "Jullie stonden wel erg dicht op elkaar." zegt ze grijzend. Ik moet lichtelijk blozen en Michael lacht schattig en verlegen.  Awhh. 

"Kom op. Vertel het tante Demi maar. Jullie stonden sowieso te zoenen of niet?"  "Oke nu is het genoeg." Zeg ik dan lachend en probeer zo zelfverzekerd mogelijk te klinken.  "Wij stonden helemaal niks te doen." Michael knikt.  "En ik stond net op het punt weg te gaan dus....kom mee." En ik trek Demi bij haar arm en neem haar mee.  

"Bye Narcisje." Hoor ik Michael nog roepen. Ik kijk achterom en zie hem knipogen. Ik kan het niet laten en moet blozen. 

~

Het volgende hoofdstuk is een deel geschreven in de pov van de moeder van Lia. Dan weten jullie dat alvast :)   Hopelijk vinden jullie het verhaal nog wel leuk!