Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 9.

Pov Max

Verveeld zit ik onderuitgezakt in de zetel en kijk ik mijn ouders zonder enige emotie aan.

Gisteren had Celien haar beste kant laten zien maar ik voelde nog steeds steken in mijn hart. Maar na een tijdje is het gelukkig gestopt al voelde ik wel steeds een zeurende pijn in mijn borstkas.

'Liefje, heb je al je mate gevonden?' Vraagt mam en kijkt me vriendelijk aan. 'Noem me niet zo en nee' snauw ik naar haar.

'Zoon doe wat kalmer aan. We hebben namelijk slecht nieuws mee te delen' zegt pap en kijkt mam kort aan.

Ze knikt droevig en ze wend haar weer tot mij. 'Ik heb niet meer lang te leven' zegt ze zacht en de tranen staan al in haar ogen. Vragend trek ik mijn wenkbrauw op.

'Haar hart gaat het opgeven Max' zegt pap en kijkt me doordringend aan. Ik kijk ze enkel aan.

'Dus als je je mate ontmoet wil ik haar graag ook nog eens zien liefje, al is ze de dochter van een Alpha of een simpele rogue. Ik zou haar graag willen zien' zegt ze zacht en geeft me een klein kneepje in mijn hand.

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang om niet naar haar te snauwen. 'Ik zal het onthouden moeder' zeg ik en sta op.

Ik moet zo vlug mogelijk van mijn mate afgeraken. Ik knijp in mijn neusbrug en ga naar mijn wachters.

'Breng de vrouwelijke rogue naar boven en bind haar aan de palen vast' zeg ik en meteen draai ik me om. Ik hoor hoe hij nog 'ja Alpha' zegt en ik ga terug naar binnen.

Als ik in de zetel plof komt weer die zeurende pijn opzetten. Ik klem mijn kaken op elkaar en Leroy komt afgestormd.

'Ben je nou helemaal gek geworden? Wat ben je met dat meisje van plan' schreeuwt hij woedend. Zo kalm mogelijk probeer ik hem aan te kijken.

'Leroy, ik wil dat je nu weg gaat' zeg ik met alle kalmte. Bij balt zijn handen tot vuisten en kijkt me doordringend aan.

Ondertussen word de zeurende pijn steeds erger. 'Als jij iets met haar doet kun je vergeten dat ik nog je beta ben' zeg hij en schiet me nog een blik om vervolgens weg te stappen.

Ik grom gefrustreerd en ik sta op. Zij zorgt voor dit allemaal, het is allemaal haar schuld. Ik stamp naar buiten en de pijn word alsmaar groter.

Haar heerlijke geur dringt binnen maar ik negeer het. Iets verderop zie ik Leroy staan die me woedend aanstaart.

Ik rol mijn ogen en richt mijn blik op haar. Ze hangt er slapjes bij en ze heeft allemaal lelijke wonden, prima dus.

'Ik heb mijn besluit genomen wat er met deze rogue moet gebeuren' spreek ik toe en ik richt me naar de wachters.

'Verban haar, ik wil haar nooit meer zien op mijn territorium' zeg ik hard. Ik hoor Leroy zachtjes grommen en boos wegstampen. Waarom reageert hij zelfs zo?

De wachters maken hardhandig de touwen los en ze kijkt me kort aan, ik weet zelfs haar naam niet.

Ik kijk haar zonder enige emotie aan en dan gaan ze naar de grens. De pijn word nog groter en ik moet even naar adem happen.

'Dag Max' zegt Leroy en hij zegt mijn naam met alle walging in zijn stem. 'Heb nog een fijn leven, ik hoop dat je stikt in je eigen speeksel' zegt hij met alle haat en dan beent hij naar de grens toe.

Hij heeft twee rugzakken mee en ik wil nog naar hem roepen maar ik doe het niet, hij is het niet waard.

Ik zucht en ga terug naar binnen en ik laat me in de zetel vallen. Ik grijp naar mijn hart en buig wat voorover, de pijn word bijna ondraaglijk.

'Liefje, wat is er gebeurd' roept mam geschrokken en ze komt naast me zitten. Als antwoord grom ik naar haar.

'Zeg wat er is Max' zegt ze en even kijk ik haar aan. Haar stem klinkt doordringend en ze noemt me bijna nooit Max. Ze geeft me altijd koosnaampjes.

'Gewoon wat last' brom ik en krimp een beetje in elkaar. 'Heb je hevige pijn in je borstkas?' Vraagt ze en kijkt me streng aan. 'Ja' zeg ik en mijn stem slaat een beetje over.

'Weet jij door wat het is?' Vraag ik en kijk haar aan. Ze staat recht en knikt.

Ik kijk haar vragend aan maar het enigste wat ze doet is me een woedende blik sturen.