Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 42.

Pov Hanna

Met een bonkend hoofd word ik wakker en wil naar mijn hoofd grijpen maar mijn handen zitten vast. Meteen vliegen mijn ogen open en probeer de stijgende pijn te negeren.

Ik kijk naar mijn handen die zijn vastgebonden net zoals mijn voeten die vastgebonden zijn. 'Wat?' stamel ik verbaasd.

'Zo zo het prinsesje is eindelijk wakker' zegt een redelijk zware stem. Mijn ogen schieten naar waar het geluid vandaan komt maar hij staat in de schaduw dus kan ik hem niet zien.

'Wie ben je?' schreeuw ik woedend. 'Daar kom je wel gauw genoeg achter prinsesje' zegt hij lachend. De lach weergalmt een beetje wat een eng gevoel heeft.

Een deur gaat piepend open en vervolgens gaat de deur met een klap dicht wat me rillingen bezorgd.

Ik probeer mijn polsen los te maken maar het lukt niet, alleen dat ik een stekende pijn in mijn polsen krijg.

Ik zucht en laat mijn hoofd neervallen op wat ik lig. Waarom ik nu weer? Ik heb toch niets fout gedaan?

Ik zucht nogmaals en begin met nadenken. Zou Leroy of Max al iets doorhebben dat ik weg ben? Ik hoop van wel zodat ze me komen redden.

Ik moet een kleine grinnik onderdrukken. Het is alsof ik een prinses ben die opgesloten is en dat Max, de prins me komt redden.

Is het erg als er een beeld zich in mijn hoofd vormt waar ik in Max' armen spring? Ik rol mijn ogen, waar denk ik zelfs aan? Ik zit hier verdorie vastgebonden en ik weet niet eens waaraan.

Ik laat mijn ogen rond te kamer glijden maar kom algauw tot de conclusie dat ik amper iets zie omdat het hier pikkedonker is.

Zo lig ik hier uren en uren. Max en Leroy mogen zich wel wat haasten bedenk ik me grinnikend. Ja ik weet het, ik heb moeite met serieus doen in serieuze situaties.

Ik tuit mijn lippen en probeer nogmaals mijn polsen los te wringen, maar zoals ik dacht boek ik geen resultaat.

Ik begin te piekeren en tot mijn eigen verbazing vallen mijn ogen dicht en zak ik een beetje weg.