Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 36.

Pov Hanna

Vrolijk ren ik de trap op en ga naar de kamer waar Max zijn 'hulpjes' zijn. Ik klop vijf keer op de deur die voorzichtig open word gedaan.

'Mevrouw Green, wat brengt u hier? U mag hier niet komen' zegt Nikki met een bange blik in haar ogen. 'Ik heb nochtans leuk nieuws' zeg ik vrolijk en wiebel wat op mijn benen.

'Mag ik naar binnen komen? Dan kan ik het meteen aan iedereen zeggen' vraag ik dan als ze niets zegt. Ze knikt twijfelend en opent dan de deur verder als teken dat ik naar binnen mag wat ik ook doe.

Er zijn hier veel meisjes en vrouwen en ze kijken me allemaal met grote ogen aan. 'Ik kom jullie iets meedelen' zeg ik en ze kijken me allemaal stil aan.

'Ik heb eens kort met Max gesproken en' maar verder kom ik niet omdat een meisje dat waarschijnlijk dezelfde leeftijd heeft al mij, mij onderbreekt.

'Hoe durf je de Alpha zijn naam uit te spreken' snauwt ze en kijkt me minachtend aan waardoor ik een beetje in elkaar kruip.

'Ja, wat denk je? Dat je één of andere koningin bent die alles mag' zegt het meisje dat naast haar staat met walging in haar stem. Ze is misschien iets jonger dan mij aan haar gezicht te zien.

Zwijgend staar ik naar de grond. 'Ik wou enkel meedelen dat ik met hem had gepraat en dat jullie naar huis mochten, graag gedaan' zeg ik, snauwend in hun richting. Meteen draai ik me om en blijf dan stil staan als ik zie wie er in de deur opening staat.

Als ze het ook doorhebben kijken ze elkaar bang aan. 'Hoe durven jullie mijn mate te beledigen' zegt hij en de woede hoor je duidelijk. Het ééne meisje slikt nerveus en staart naar haar schoenen.

'Iedereen mag dus naar huis vertrekken zoals jullie van mijn mate hebben gehoord behalve Celien en Mia' gromt hij en meteen vertrekken de meisjes en vrouwen.

De meeste meisjes kijken me vuil aan maar de meeste vrouwen schenken me een blik die dankje zegt. Naar die glimlach ik klein terug.

'Hanna, ga jij maar even naar Leroy ofzo' zegt hij knarsetandend en klein knik ik om vervolgens de kamer op een hoog tempo te verlaten.

Ik ga naar de woonkamer en laat me naast Leroy neerzakken die afwezig naar het scherm zit te kijken. 'Sup?' vraag ik en stoot hem zacht aan.

Verstrooid kijkt hij op. 'Hmm' humt hij vragend. 'Hoe het gaat' zeg ik nogmaals en kijk even wat er op tv is. Het is één of ander overlevingsprogramma.

'Ik weet het niet' zucht hij en haalt zijn schouders op. Je ziet wel degelijk aan hem dat er iets mis is. 'Hee, je kan toch vertellen wat er is?' zeg ik met een vleugje gekwetstheid in mijn stem.

'Ja ik weet het wel, maar ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden' zegt hij en laat zijn hand weer op zijn schoot vallen die hij had opgeheft.

'Probeer' zeg ik enkel en leun wat meer naar achter. 'Ik wil gewoon mijn mate vinden snapje, hier in de roedel zie je veel gelukkige mates en ik wil ook iemand bij me hebben waar ik voor kan zorgen en houden' zegt hij en staart naar een koffievlek op tafel.

Mijn mond vormt zich tot een 'o'. 'Le, dat komt heus nog wel. De maangodin gaat je heus niet meer te lang laten wachten. Plus het zal het wachten zijn waard geweest' zeg ik een poging om hem te troosten.

'Dankje' zegt hij zacht. 'Daar zijn vrienden voor' zeg ik zacht terug.

Ik probeer mijn hoofdstukken langer te maken, is wel fijner denk ik :)