Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 54.

Pov Max

Ik zie dat ze wat nerveus is, maar er is niets om nerveus te zijn. Iedereen gaat haar mogen. Ik open de deur en we stappen naar een soort van podium-achtig iets.

'Stilte' schreeuw vader boven het geroezemoes uit, meteen valt het stil. 'Ik wil jullie graag voorstellen aan jullie nieuwe Alpha' zegt hij en wijst me aan. Ik zet een stap naar voor en iedereen buigt lichtjes zijn hoofd.

'Ik ben dus jullie nieuwe Alpha' spreek ik luid en mijn ogen glijden even door de menigte. 'En ik wil jullie meteen voorstellen aan mijn mate, dus ook jullie nieuwe Luna' zeg ik en de meeste kijken nieuwsgierig op.

Ik wenk Hanna en een beetje verlegen komt ze naar me toegestapt. 'Ik wil dat jullie haar ook respecteren en je haar bevelen opvolgt' zeg ik en een waarschuwende blik komt op mijn gezicht.

'Goed nu dat opgehelderd is mogen jullie verder doen met wat jullie bezig waren' zeg ik en meteen stapt de menigte weg, maar wij blijven nog even staan.

'Max' hoor ik Leroy met een nerveuze stem vragen. 'Ik ben nu Alpha' zegt ik en sla mijn armen over elkaar. 'Wil dat zeggen dat ik je ook Alpha moet noemen' hoor ik Hanna zeggen en ze slaat ook haar armen over elkaar

'Nee natuurlijk niet' zegt ik met een frons. 'Dan moet Leroy dat ook niet' zeg ze met een geniepig glimlachje. 'Best' zucht ik en kijk hem vervolgens vragend aan.

'Ik vroeg me af of ik op zoektocht zou mogen gaan om mijn mate te zoeken' zegt hij iets aan de verlegen kant.

Bedenkelijk kijk ik voor met uit. 'Max' sist Hanna zachtjes waardoor ik haar kort aankijk. 'Ja natuurlijk mag je' zeg ik vervolgens. 'Echt bedankt Max' zegt hij en rent naar binnen.

We kijken elkaar in stilte aan. 'Zullen we ook maar naar binnen gaan?' stelt ze voor. 'Is goed' zegt ik en knik.

Ik pakt haar hand vast en verstrengel onze vingers. 'Gaan we anders even wandelen?' vraag ik en kijk haar aan. 'Sure' zegt ze.

We gaan het bos in en stappen in stilte naast elkaar, genietend van het uitzicht. 'Ik ben echt blij nu jij in mijn leven bent' zeg ik en ze moet glimlachen door mijn woorden.

'Ik ben blij dat alles goed is tussen ons' zeg ze terug en laat mijn hand los. Vragend kijk ik haar aan. 'Rennen' zeg ze enkel en we veranderen naar onze wolf.

We beginnen te rennen, alsof we onze zorgen wegrennen, en het voelt geweldig. Hoe zou het later zijn? Zouden we nog steeds zo gelukkig zijn of kunnen we elkaar dan niet meer uitstaan?

Update cuz ik heb geen zin in huiswerk maken