Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 45.

Pov Max

Voorzichtig sla ik mijn armen ook om haar heen en kijk naar Leroy die glimlacht en zijn duim op steekt.

'Ik denk dat het het beste is als we terug naar huis gaan' hoor ik Leroy na een tijdje zeggen. 'Is goed' zeg ik en laat haar met tegenzin los.

Ik help haar recht en sla vervolgens mijn arm rond haar middel voor eventuele steun. Na een uurtje zijn we nog steeds aan het stappen omdat we op een langzaam tempo stappen voor haar.

'Le houd haar eens even tegen' zeg ik en hij doet wat ik hem vraag maar wel met zijn bekende frons op zijn voorhoofd.

Ik schakel om naar mijn wolf en kijk hem aan, gelukkig snapt hij mij en legt Hanna die zwakjes tegen hem aanleunt op mijn rug.

'Hanna, houd je goed vast' zegt hij en ze grijpt mijn haren zo stevig mogelijk vast, gelukkig niet te pijnlijk.

Leroy schakelt ook om naar zijn wolf en we rennen op een rustig tempo naar huis. Als we er zijn en allebei in onze mensenvorm zijn gaan we meteen naar binnen.

Ik ga meteen naar mijn slaapkamer en laat mijn moeder komen die me eerst een draai rond mijn oren heeft gegeven.

'Mam wil jij Hanna helpen met wassen en omkleden? Ik denk dat ze dat wel fijner zal vinden, ik en Leroy gaan wel wat te eten maken' zeg ik en ze glimlacht deels omdat ik haar mam noemde.

Ze knikt en stuurt ons de kamer uit. Met een grote glimlach huppel ik bijna de trappen af. 'Waarom ben jij zo vrolijk?' vraagt vader en kijkt me met zijn vermoeide ogen.

'Mijn mate is terecht' zeg ik meteen en hij geeft me glimlachend een schouderklopje.

'Kom op Le, we gaan eten maken' zeg ik, momenteel kan niets mijn goed humeur afnemen. Tot het moment dat ik iets zag...

Kijk daar is ie al! ;)

'Zo een berg afwas' zeurt Leroy en ik zucht diep. 'Dan moet het maar' zeg ik en haal mijn schouders op voor ik het warme water laat lopen.

'Man je humeur is echt op zijn opperbest' zegt hij plagend en ik kijk hem waarschuwend aan waardoor hij onschuldig zijn handen omhoog steekt.

We beginnen aan de grote afwas en als die klaar is beginnen met het eten te maken. 'Eten is klaar' roep ik door het hele huis.

Al vlug zit iedereen aan tafel behalve mam en Hanna. Ik schep voor iedereen al wat op en wacht geduldig op de laatste twee.

Niet veel later komen ze rustig de trap op en meteen schieten mijn ogen naar mijn mate, ze ziet er al veel beter uit.

Ze kijkt me ook aan en glimlacht zwakjes. 'Nou smakelijk iedereen' zegt pap en iedereen zegt een 'eet smakelijk' terug.

Ik hoop dat vanaf nu alles prima op rolletjes verloopt.