Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 11.

Pov Hanna

Verschrikt draai me me om, maar er komt een redelijke kleine hond uit de bosjes gelopen. Ik zucht opgelucht en kijk naar Lorey die me vragend aankijkt.

Ik wuif het weg en richt me weer naar de mensenstad. 'Daar gaan we' mompel ik en duw de takken weg die in de weg staan.

We komen de bosjes uitgestapt en meteen kijkt Lorey nieuwsgierig rond. Toevallig passeert het oude vrouwtje van de vorige keer. Ze laat een diepe zucht horen en bromt wat onverstaanbaars.

Ik rol mijn ogen en trek Lorey aan zijn arm mee. 'We kunnen in een hotel gaan slapen, maar we hebben beide geen euro's' mompel ik nadenkend.

'Wat zijn euro's? vraagt hij verbaasd. 'Dat zijn briefjes of muntstukken waar je iets mee betaald, het is hier heel anders dan in een roedel' leg ik uit.

'Hoorde ik dat nou goed?' klinkt opeens een zware stem achter ons. Geschrokken draaien we ons allebei en beschermend gaat hij half voor mij staan, wat niet echt nodig is maar goed.

'Oh wat schattig, zijn jullie mates?' vraagt hij dan en kijkt ons beide even aan. 'Nee, we zijn op doortocht' verzin ik snel.

'Maar het is al bijna avond meisje, in de nacht zijn sommige weerwolven niet zo vriendelijk' zegt hij zacht en kijkt Lorey doordringend aan.

'Ja we zijn momenteel aan het bedenken waar we kunnen overnachten' zeg ik verder. 'Anders kunnen jullie wel een nachtje in mijn hutje slapen' stelt hij voor.

Lorey en ik kijken elkaar kort aan. 'Is goed, maar we blijven wel samen' zegt hij en kijkt de man wat wantrouwend aan.

De oude man laat een hees lachje horen maar knikt dan. 'Goed, je gaat die kant uit en dicht bij het bos staat mijn hutje, ik laat mijn vrouw wel eens langskomen om eten te brengen.' zegt hij en wijst in de tegenovergestelde richting waar we vandaan komen.

We knikken en ik bedank hem. Hij kijkt me even kort aan en knikt dan traag, vervolgens draait hij zich om en stapt ervan door.

'Dan gaan we maar eens' zeg ik om de stilte te doorbreken en stap in de richting waar de man wees.

Algauw hoor ik dat hij naast me stapt. 'Ik weet het niet, iets in me zegt dat we die man niet moeten vertrouwen' zegt hij bedenkelijk en kijkt even achterom.

'Hoezo niet? Hij was toch vriendelijk om zijn hutje als slaapplaats aan te bieden?' vraag ik verward en laat mijn blik kort op hem rusten.

In de verte zie ik al een klein hutje opdoemen. 'Juist daarom' zegt hij en laat me even stoppen. Ik frons bedenkelijk.

'Kom op, het is maar één nachtje, wat zou er fout kunnen gaan?' vraag ik en wuif het weg. Nog steeds nadenkelijk haalt hij zijn schouders op.

'Als je wilt kan ik een heleboel redenen opsommen van wat er fout zou kunnen gaan' zegt hij dan met een klein beetje spot in zijn stem.

Ik geef hem een zachte duw en we stappen weer verder. 'Maar we zijn weerwolven en dus ook sterker, de helft van mijn wonden zijn al genezen door mijn innerlijke wolf' zeg ik.

'Oké daar heb je een punt, maar als we wakker worden gaan we meteen weg' zegt hij vastbesloten. Ik knik. 'Is prima' zeg ik en dan staan we voor het hutje.

'Na u' zeg ik en wijs met mijn arm naar de deur. Hij zucht overdreven diep en opent dan voorzichtig de deur.