Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 10.

Pov Hanna

'Je hebt het gehoord popje, kom hier nooit meer terug' zegt de man grijnzend en als we op de grens zijn duwd hij me op de grond. Kreunend val ik neer en voel ik een steek in mijn hart.

Een teken dat ik te ver van mijn mate ben, maar ik hoef hem niet, en nu al helemaal niet meer.

Ik grom zachtjes naar de wachter en grabbel overeind. Steunend langs de bomen verlaat ik de grens en wat verderop zak ik vermoeid in elkaar.

'Hey meisje' hoor ik iemand zeggen, ik herken zijn stem. Ik kijk naar boven en zie daar de jongen staan die ervoor gezorgd heeft dat die twee mannen stopten.

Ik slik. 'In ben toch over de grens?' Vraag ik verward. 'Ja hoor, ik ben je gewoon gevolgd. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij je dit heeft aangedaan' zegt hij gefrustreerd.

Ik zucht eens diep en haal mijn schouders op. 'Waarom ben je mij gevolgd?' Vraag ik dan.

Nu haalt hij zijn schouders op. 'Ik wil niet meer bij zo iemand leven' zegt hij en ik knik.

'Ik vond het wel opmerkelijk dat hij zo een haat aan jou heeft, ken je hem?' Vraagt hij en komt naast me zitten.

Ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip. Zou ik het hem vertellen? Ach ja, wat maakt het dan nog uit.

'Ik ben zijn mate' zeg ik vervolgens zacht. Hij springt overeind. 'Wat?' Schreeuwt hij.

Ik schiet hem een blik en hij komt weer naast me zitten. 'Waarom doet hij dan zo? Je hoort van je mate te houden?' Zegt hij vragend en kijkt me aan.

'Zo iemand hoef ik echt niet als mate' snauw ik en grom zachtjes. Zuchtend wrijft hij eens over zijn gezicht.

'Wat gaan we nu doen? Heb je nog familie?' Vraagt hij en ik schud spijtig mijn hoofd.

'Mijn roedel werd aangevallen toen ik nog klein was. Ik en een paar anderen wisten te ontsnappen. Mijn familie helaas niet' leg ik uit.

'Hoe heette je pack?' Vraagt hij zacht en kijkt me gepijnigd aan. 'The Fall Pack' zeg ik en pluk aan wat gras.

Hij begint zachtjes te vloeken en ik kijk hem vragend aan. 'De ouders van Max hebben die roedel aangevallen omdat de Alpha van jullie hun andere zoon hebben vermoord' ik kijk hem geschrokken aan.

'Wat?' Roep ik. 'Moet je daarom een hele roedel uitmoorden? Ik krijg steeds meer haat gevoelens voor mijn mate zijn pack' zeg ik woedend.

Hij sust me. 'We zijn daar nu weg, en het is beter dat we een slaapplek zoeken' zegt hij zuchtend als hij naar de hemel kijkt.

Ik knik en staar ook even naar de hemel. 'Wat is je naam eigenlijk?' Vraagt hij plots. 'Hanna, de jouwe?' 'Leroy' ik knik en hij staat op.

Hij rijkt zijn arm naar me uit die ik aanpak. Hij hijst me omhoog en doet een rugzak aan. Zwijgend doe ik de andere rugzak aan.

'Dus jij hebt lang alleen als rogue geleefd' vraagt hij en we beginnen te stappen. 'Jup tien jaar' zeg ik en ik bedenk waar we kunnen overnachten.

Hij kijkt me bewonderend aan en kijkt vervolgens bedenkelijk voor zich uit.

'Laten we gewoon een slaapplaats zoeken' mompelt hij. Ik knik en denk ook nog eens aan.

'We kunnen naar de mensenstad gaan?' Stel ik voor. 'Mensenstad?' Vraagt hij verward.

'Nog nooit naar geweest?' Vraag ik verbaasd. 'Nee we moesten altijd in het teritorium blijven van Max en als we naar een andere roedel moesten, moesten we altijd via het bos' legt hij uit.

'De mensenstad is nog best leuk hoor' zeg ik en mijn haatgevoel stijgt weer voor mijn mate Max.

'Ik ben best benieuwd' zegt hij opgewonden waardoor ik grinnik. We stappen in stilte door tot we aan de bosgrens komen.

'Klaar?' Vraag ik en hij kijkt me aan met pretlichtjes in zijn ogen. 'Helemaal klaar' zegt hij.

Ik wil net een tak wegduwen totdat ik krakende blaadjes achter me hoor.