Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 30.

Pov Hanna

Stilte is wat ik momenteel hoor, maar die word al vlug onderbroken. 'Dus toch' hoor ik hem enthousiast zeggen waardoor ik verward opkijk.

'Wat?' stamel ik. 'Ik wist dat hij zijn mate gevonden had maar had laten martelen en verbannen, wat ik overgins heel zwak en laf en onrespectvol vond van hem en ik heb hem daarvoor ook een lesje geleerd' ratelt hij aan een stuk door.

Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Oh' kan ik er enkel uit krijgen. 'Ik snap niet waarom hij jou niet wilt, niet verkeerd opvatten hoor. Ik bedoel je moet van je eigen mate houden' zegt hij en een verdrietige blik neemt plaats.

'Is er iets gebeurd?' durf ik te vragen. Hij knikt kleintjes. 'Maar dat ga ik je nu nog niet vertellen' zegt hij en forceert een glimlach.

'Ik ga het zeggen als jullie dan uiteindelijk gelukkig bij elkaar zijn.' zegt hij en kijkt me aan. Ik laat mijn hoofd hangen. 'Dan zal u toch nog lang mogen wachten, ik, ik' zeg ik en geraak niet uit mijn woorden.

'Rustig maar meid' zegt hij geruststellend maar kijkt me wel nieuwsgierig aan. 'Ik wil hem niet als mate' zeg ik dan stilletjes, geen idee hebbend waarom ik hem dit eigenlijk allemaal vertel.

Glimlachend schud hij zijn hoofd en staat recht. 'Geloof me, misschien denk je er nu zo over maar dat zal veranderen. Jullie hebben elkaar nodig.' zegt hij en opent de deur.

'Ik weet het niet' zeg ik twijfelend en sta op vanuit de stoel. 'Geloof me nou maar, alles komt echt goed' zegt hij terwijl ik naar de deur stap.

'Ik hoop het eigenlijk wel, maar ik kan maar niet vergeten dat mijn eigen mate me heeft laten martelen' zeg ik met een pijnlijke stem.

Meelevend kijkt hij mij aan. 'Binnenkort zal alles wel op zijn plaats vallen en kan je het een plekje geven, natuurlijk is het onvergetelijk maar misschien was er wel een reden' zegt hij. 'Die ik verdomd graag wil weten' mompelt hij er nog achter aan.

Ik schenk hem een zwak glimlachje en wandel de deur uit. 'Ik laat wel aan mijn wachters weten dat je hier gewoon mag rondlopen zoveel als je wilt' zegt hij met een glimlach.

'Echt bedankt Alpha' zeg ik, ook met een glimlach. 'Zeg maar Luuk' en vriendelijk knik ik hem toe en stap vervolgens weg.

 Als ik de hoek om ben blijf ik staan, naar waar moet ik nu eigenlijk gaan? Ik zucht en besluit om maar terug te gaan naar de woonkamer en hoop dat tenminste Leroy hier nog zit.

Hij is eigenlijk de enigste die ik ken. Tot mijn grote opluchting zit hij daar. Ik plof naast hem neer en kijk naar het zwarte scherm van de tv.

Dan draait hij zich om naar mij. 'Ik heb een geweldig idee die jij niet leuk gaat vinden.'