Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 27.

Pov Hanna

Ik ben al enkele uren aan het rennen en ik begin toch vermoeid te worden. 'Kom op, nog een klein beetje' spreek ik mezelf toe en ren verder.

Na een tijdje ruik ik de heerlijke geur weer en ik vertraag mijn pas tot ik stil sta. Ik kan nu nog terug.

Ik bijt op mijn lip en denk aan de woorden van mijn broer. Zuchtend stap ik in de richting van de geur die alsmaar sterker word.

'Max' roep ik ongewild als ik hem op de grond zie liggen. Ik overbrug de laatste afstand en laat me op mijn knieën vallen.

Ik duw tegen zijn schouders zodat hij op zijn rug ligt en adem geschrokken in. Bijna zijn hele huid ligt open.

'Max' zeg ik zacht en veeg het haar uit zijn ogen. Fijne kleine tintelingen verspreiden zich maar ik probeer er niet aan te denken.

Ik leg mijn oor op zijn borstkas en tot mijn opluchting klopt zijn hart nog. 'Max, word wakker' en tik een aantal keren op zijn wang.

Hij kreunt van de pijn en opent zijn ogen traag. 'Hanna' vraagt hij zacht en neemt een pluk van mijn haar vast.

'Ja wat is er?' vraag ik ongemakkelijk en wil mijn hoofd terug trekken. 'Waarom ben je hier?' vraagt hij en steunt op zijn ellebogen.

'Je helpen' zeg ik zonder hem aan te kijken en maak een staart in mijn haar. Zo, veel beter. 'Waarom zou je mijn helpen? Ik heb je laten martelen' zegt hij zacht en gaat rechtop zitten.

'Omdat het moet' zeg ik bot en sta recht, hij moet niet denken dat ik me nog eens ga laten doen. 'Laten we naar binnen gaan, ik heb koud' zeg ik en veeg het zweet van mijn hoofd.

Ik heb niet echt koud, maar ik wil liever binnen zitten. Hij komt met moeite overeind en traag stappen we naar binnen. Terwijl we over het veld stappen kijkt bijna iedereen ons aan en het verwonderd me dat hij nog niet heeft geroepen van 'draai jullie koppen eens langs de andere kant' of zo iets.

'Ga maar zitten, ik ga me even op frissen' zegt hij vermoeid en gaat naar boven. In stilte kijk ik naar de muur. 'Hanna?' vraagt iemand.

Ik draai mijn hoofd naar het geluid toe. 'Leroy' roep ik en hij komt op me afgestapt en omhelst me.

'Wat kom je hier doen?' vraagt hij en gaat naast me zitten. Ik zucht diep. 'Wacht op Max, zo hoef ik het geen twee keer uit te leggen' grinnik ik.

Hij rolt zijn ogen en samen wachten we op Max. 'Leroy, maak dat je wegkomt' snauwt Max. 'Nee, hij blijft hier' zeg ik vlug en hij schiet me een boze blik. 

'Ja Max ik blijf hier' zegt Leroy geamuseerd waardoor Max gromt. 'Mag ik het nog uitleggen' roep ik tussen hun gekibbel.

Meteen zijn ze stil en ik begin mijn verhaal. Vanaf het begin tot het einde. Als ik klaar ben kijkt Max verslagen voor zich uit. 'Wie zou een vloek over mij uitspreken?' vraagt hij mompelend.

'Ik weet het niet maar we moeten erachter komen en zo snel mogelijk, dat het voorbij is' zeg ik stilletjes.