Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 49.

Pov Hanna

'Max' zeg ik nogmaals maar deze keer wat luider. 'Wat?' Zegt hij verward en opent zijn ogen. Ik haal opgelucht adem en kniel naast hem neer.

'Wat doe je hier?' Vraag ik en meteen schieten de tranen in zijn ogen. 'Arreon, hij is' hakkelt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Hij is er nog' fluister ik. Hij kijkt me vol ongeloof aan.

'Maak hier geen geintje over' zegt hij en tranen stromen over zijn wangen. Arreon ligt hem vast dicht bij het hart.

'Ik zweer het Max, ik was naar buiten gegaan en zag hem liggen. Ik heb ooit een cursus EHBO gezien en heb dat op hem toegepast en hij ademde weer en ik heb hem toen naar de ziekenboeg gebracht' leg ik uit.

'Wat' roept hij en tackelt me in een knuffel. 'Ik dacht dat die sukkel er niet meer was' huilt hij.

Troostend wrijf ik over zijn rug. 'Hij is er nog, laten we even naar hem toe gaan' stel ik voor en ik voel hoe hij knikt.

We laten elkaar los en hij schenkt me een glimlachje. 'Wedstrijdje?' Vraagt hij grijnzend. 'Kom maar op' zeg ik grijnzend terug.

We schakelen beide om naar onze wolf en beginnen te rennen. Ik kijk even opzij en zie dat hij iets achter me rent.

Speels beukt hij in mijn zij. Zogenaamd boos grom ik en beuk hem terug.

Het voelt of alles voor een moment zorgeloos is, en ik hou van dit moment.

We rennen en rennen en komen bijna aan de rand van het bos. Ik trek nog een laatste sprintje en val als mens zijnde lachend op de grond.

Grinnikend valt hij ook naast me neer. 'Gewonnen' juich ik zachtjes. 'Klopt' zegt hij zacht en kijkt diep in mijn ogen waardoor ik stil val.

'Je hebt zulke mooie ogen' zegt hij zacht en komt wat dichterbij. We liggen nog steeds in het gras.

Kleine blosjes komen op mijn wangen en ik kom ook wat dichterbij.

Hij glimlacht nog eens en drukt zijn lippen dan op de mijne.

Gewillig ga ik er in mee en dan laten we elkaar weer los. 'Kom we gaan naar je broer' zeg ik met een grote glimlach en trek hem overeind.

Hij slaat zijn arm om me heen en samen stappen we naar de ziekenboeg. 'Sorry dat ik niet vertelde dat ik nog een broer had, ik wist het zelf nog maar kort' zegt hij en kijkt naar mij.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb ook een broer, ik weet het ook pas sinds kort' beken ik en bijt op mijn lip.

'Maakt niet uit' zegt hij en laat een scheef glimlachje zien. 'Vanaf nu geen geheimen meer' zegt hij en steekt zijn pink uit.

Lachend haak ik mijn pink door de zijne. 'Vanaf nu geen geheimen meer' zeg ik en hij drukt een kus op mijn hoofd.

'Arreon, laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken' zegt hij en gaat naast zijn broer zitten die op een bed ligt.

'Ik heb mijn leven te danken aan die mooie meid hoor' zegt hij zachtlachend en wijst me aan. Zachtjes gromt hij. 'Ze is mijn mate hoor' zegt hij.

'Hoe schattig' zucht hij en gaat weer wat beter liggen. 'Maar hoe' verder komt Arreon niet want hij word onderbroken door een mannenstem.

'Arreon?'