Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 26.

Pov Hanna

'Als dat echt zo is, moeten we vlug handelen' zegt Benjamin nadenkend. 'Zijn mate kan hem het beste helpen maar ik weet niet of hij die al heeft' zegt hij waardoor ik hem verschrikt aankijk.

'Waarom zijn mate?' vraag ik verward. 'Als je je mate hebt, word je sterker en zo kan hij er zich tegen verzetten en als hij zijn mate heeft zal hij zich er nog harder tegen verzetten omdat ja, hij heeft zijn mate. ' zegt hij met een kleine glimlach waardoor ik moeilijk slik.

'Wat als ze elkaar niet willen?' vraagt Benja waar ik hem dankbaar voor ben. Hij schud zijn hoofd. 'Dat mag dus in geen geval gebeuren. Ze gaan elkaar echt nodig hebben' zegt hij met een trieste ondertoon.

'Heeft hij zijn mate al?' vraagt hij vervolgens en zijn blik schiet van mij naar Benja. Ik sla mijn ogen neer en knik. 'Ja, ik' zeg ik zacht en hij springt op.

'Wat? Dat zeg je nu pas? Wat doe je hier nog?' zegt hij hysterisch en schud mij heen en weer. 'Gast doe rustig' roept Benjamin en duwt hem van me af.

'Benjamin, snap je het dan niet? Als hij wilt kan hij door die vloek een hele roedel in zijn eentje vermoorden. En zo kan hij het hele land vermoorden. Gewoon om iemand zijn gevoel te bevredigen' roept hij en grijpt zijn kraag vast.

'Wie zijn gevoel' roept mijn broer. 'Diegene die de vloek heeft uitgesproken, zoiets kan heel erg ver gaan. Dat mag niet gebeuren' zegt hij en zakt neer. Benja kan hem nog net op tijd in de zetel duwen.

Benjamin kijkt me met een bepaalde blik aan en ik snap wel wat hij bedoeld, maar ik weet niet of ik daar klaar voor ben. 'Ik weet het niet' zeg ik zachtjes.

'Kom op Hanna, je red in feite de bevolking en je kan een gelukkig leven leiden met hem daarna zonder je nog zorgen te maken over iets' zijn ogen staan smekend.

Ik twijfel nu zo hard. Wil ik naar de man gaan die me heeft laten martelen en verbannen? Anderzijds kon hij er niet echt aan doen, hij was onder dwang. Of was dat maar schijn?

'Goed, ik zal naar hem toe gaan' zeg ik en knik zachtjes. Hij trekt me in een knuffel en drukt een kus op mijn haren.

'Moet ik meteen gaan?' vraag ik, mompelend tegen zijn t-shirt. Ik voel hem knikken en ik zucht diep. 'Het moet maar' zeg ik als ik me losmaak uit zijn omhelzing.

'Ga nu nog, ik wacht hier op jou en ik hoop op het beste' zegt hij nog voor hij me weer in een knuffel trekt. Vervolgens trekt Mike me ook in een knuffel.

We gaan naar buiten en ik zend ze nog een verdrietige blik. Ik ben nog maar net verenigd met mijn broer en ik moet hem weer verlaten.

Ik schakel om naar mijn wolf en zie Benjamin glimlachend op me neer kijken. 'Je kan het' fluistert hij en krabt achter mijn oor.

Ik laat een korte huil horen en ren er dan vandoor, op naar mijn mate!