Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 1.

Pov Hanna

Verveeld kijk ik voor me uit, het is hier zo saai en er gebeurd hier nooit iets en ik ben iemand die graag wat doet.

Ik schop een dikke tak weg maar op een wonderbaarlijke manier struikel ik erover.

'Shit' scheld ik en schud mijn voet een beetje los. Ik pak de tak op en leg die dan aan de kant.

'Zo nu kan je me niet meer pijn doen' zeg ik slim tegen de tak en kijk er even roerloos naar.

Ik grijns voldaan als ik geen reactie krijg maar sla mijn eigen dan voor kop. Het is nu niet dat een tak gaat beginnen praten.

Hoewel het best leuk zou kunnen zijn.

Nu sta ik hier als een domme koe te grijnzen en bedenk me dan wat ik ging doen.

Ik frons mijn wenkbrauwen als ik het echt niet meer weet. Ik zucht eens diep dat in een hoest veranderd.

En daardoor verslik ik me.

Ja, mijn leven is niet zo schitterend als alle andere weerwolven hier.

Als ik terug op adem ben gekomen besluit ik maar weer eens naar mijn slaapplaats te gaan.

Een plaatsje hoog in de bomen zodat ze me moeilijker kunnen vinden en grijpen.

Ik klim er in en boven wonder boven of hoe het ook gaat ben ik heelhuids boven geraakt.

Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap.

.

'Kom hier jij gekkie' hoor ik iemand giechelen. Ugh mensen. 'Wat is er lekkerding?' zegt een zware stem en vervolgens beweegt de boom een beetje waardoor ik me geschrokken vast houd.

Ik kijk naar beneden en zie hoe de jongen het meisje tegen de boom heeft geduwd. Ik rol mijn ogen, hoe cliché zeg.

Vervolgens hoor ik vreemde geluidjes en met grote ogen kijk ik naar beneden. Ze zijn heftig aan het tongzoenen en ik moet bijna kokhalzen.

Ik besluit om hun voor de gek te houden. 'Ga weg, of ik doe mijn behoeft op jullie' gil ik en schakel om naar mijn wolf.

Ze kijken geschrokken naar boven en het meisje gilt hard. Ik grom eens, man dat deed pijn aan mijn oren.

Dan trekt de jongen aan haar arm en rennen ze er vandoor. Ha de sukkels. Ik besluit om in mijn wolvenvorm te blijven en ga de boom uit.

Ik rek me eens uit en bedenk me wat ik dan ga doen. Omdat ik niets kan verzinnen ga ik gewoon wat rondjes stappen.

Ik spring over het beekje maar toch beland ik met mijn achterpoten in het water. 'Ugh' denk ik in mezelf en kijk naar mijn natte poten.

Ik stap verder en je hoort de hele tijd zo een soppig geluidje van mijn natte poten in de aarde. Ik spring zeer behendig over een omgevallen boomstronk.

Zo behendig dat ik op mijn bek eindig. Ik zucht, het zit me ook nooit eens mee.

Ik trippel nog wat rond en besluit om maar eens terug te gaan naar mijn slaapplaats.

Als ik er ben schakel ik weer om naar mezelf en klim de boom in. 

'Slaapwel' zeg ik tegen niemand. Dat is omdat ik niemand heb.

Spellingsfouten mogen vriendelijk gemeld worden.