Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 18.

Pov Hanna

Het is nu al enkele dagen verder en we geraken vermoeider dan ooit, we zijn niet zo heel ver geraakt maar toch al veel verder dan bij Max.

Ik hou mijn handen tegen mijn hoofd om er zo voor te zorgen dat mijn hoofdpijn gaat minderen, maar natuurlijk werkt het niet.

Ik kijk naar Leroy en ik zie gewoon aan zijn gezicht dat hij vermoeid is, en dat hij honger heeft net zoals mij.

Het eten in de rugzak was al vlug op en op jacht gaan zagen we beide niet zitten. 'Hanna' zegt hij zachtjes. 'Ja?' mompel ik terug en laat mijn blik op hem rusten.

'Ik weet niet of ik dit nog lang aankan, ik ben het hier niet echt gewoon snapje' brengt hij er met moeite uit. 'Ik snap je wel, maar ik weet ook niet waar we heen kunnen en terug naar Max kan ik niet want ik ben verbannen' leg ik zachtjes uit.

Hij kijkt me pijnlijk aan. 'Ga terug Leroy' zeg ik en kijk recht in zijn ogen, hopend dat hij mij begrijpt. 'Wat? Zonder jou? Ik dacht het niet' zegt hij resoluut.

'Le, jij gaat gewoon terug. Laat me niet dreigen' smeek ik hem. Hij zucht diep en kijkt me moeilijk aan. 'Maar ik wil je niet achterlaten' zegt hij gekwetst.

'Ik waak over je Leroy. Met mij gaat alles wel goed komen, ik heb immers zo geleefd' zeg ik en gooi een takje wat verderop.

Ik grabbel overeind en klop de aarde van mijn broek. 'Hup, ga terug naar waar je thuis hoort' zeg ik en ga voor hem staan.

Hij komt zuchtend overeind en kijkt me dan lang in stilte aan. Hij komt wat dichterbij en even ben ik in paniek over wat hij gaat doen.

Maar tot mijn grote opluchting sluit hij mij in zijn armen en ik leg mijn hoofd op zijn borstkas. In stilte luister ik naar het ritmische geluid van zijn hart en geniet nog even van zijn warmte.

Hij houd me op armlengte en kijkt me doordringend aan. 'Ik ben veel om je gaan geven Hanna en ik hoop dat jij en Max beide gaan in zien dat jullie van elkaar moeten houden' zegt hij en ik wil er iets in tegen brengen.

Aan zijn blik te zien, zag hij wat ik van plan was, want hij begint gauw weer met praten. 'Vroeg of laat gaan jullie herenigd worden. Je houd van hem zoals hij van jou houd. Jullie zijn beide gewoon te koppig om dat toe te geven' zegt hij en ik sla mijn ogen neer.

'Dus het is geen vaarwel, maar tot snel' zegt hij en voegt er een knipoog aan toe waardoor ik toch zachtjes moet glimlachen.

'Maar ik mag toch niet meer op jullie gebied komen? Ik ben immers verbannen' zeg ik dan en voel hoe mijn hart zwaarder begint te wegen.

'Hij zei het gewoon Hanna, hij heeft zijn Alpha stem niet gebruikt' fluistert hij en ik kijk op. Ergens binnenin mij ontstaat een gevoel.

'Ik beloof je, wat er ook gaat gebeuren, alles komt goed oké?' vraagt hij. Ik knik. 'Zeg het' beveelt hij me. 'Alles komt goed' zeg ik zijn woorden na waardoor hij tevreden knikt.

Hij trekt me nog eens in een knuffel. 'Tot snel' prevelt hij nog in mijn oor en stapt dan zonder om te kijken terug in de richting waar we vandaan komen.

Nu weet ik wat voor gevoel in mijn ontstaat, het is hoop.