Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 35.

Pov Max

Met een kleine glimlach op mijn gezicht word ik wakker. Gisteren was gewoon een super dag en ik hoop dat het alsmaar beter gaat worden tussen ons.

Ook ben ik blij met het feit dat ik verder niet echt meer last heb gehad van die vloek, want het is alsof ik door een hel ga. Nog steeds weet ik niet wie het zou kunnen gedaan hebben, het is één groot vraagteken.

Ik gooi de dekens van me af en begeef me naar de badkamer waar ik me douche en aankleed. Vervolgens huppel ik bijna van de trap en ga naar de keuken waar Hanna zit en één van mijn hulpjes.

Ze moeten zacht lachen om iets en kijken samen naar de oven waar een cake in zit, als je je afvraagt hoe ik het weet is het antwoord simpel. Ik ruik het gewoon.

'Dames' zeg ik kort en verschrikt kijken ze om. Het hulpje haar ogen staan meteen in paniek en ze begint sneller te ademen.

'Nikki, rustig maar er gaat niets gebeuren' zegt mijn mate geschrokken en wrijft over, Nikki dus, haar rug.

'Jawel. Het spijt me Alpha' stottert ze bang en haar gezicht word lijkbleek. Ik haal mijn neus een beetje op en spreek de woorden uit die ik dacht nooit te zeggen.

'Het is niets' zeg ik wat zachter dan normaal. Verbaasd, heel verbaasd kijkt ze mij aan. 'Danku Alpha' stamelt ze en beent er dan vandoor.

Hanna kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat was dat?' zegt ze onbegrijpend. Ik neem plaats op een stoel en wiebel een beetje heen en weer.

'Uhm ja, ze is dus één van mijn hulpjes' zeg ik uiteindelijk. 'Hulpjes?' vraagt ze en kijkt me onderzoekend aan waar ik zenuwachtig van word.

'Ja, zij doen werkjes voor mij' geef ik toe en voel mijn hoofd warmer worden. 'Ben je te tam om het zelf te doen?' vraagt ze bot en meteen legt ze haar hand voor haar mond.

'Sorry, sorry het was echt niet de bedoeling dat het er zo bot uitkwam' ratelt ze verontschuldigend waardoor ik moet glimlachen. 'Het geeft niet, echt' zeg ik en ze kijkt me dankbaar aan.

'Maar toch vind ik het niet kunnen dat je hulpjes hebt, waarom noem je ze zelf hulpjes? Het zijn net als ons ook maar weerwolven hoor' zegt ze en voor het effect zwiert ze met haar armen in het rond.

Zachtjes bijt ik op mijn lip. Heb ik hier een echte reden voor? Nee, ik ben gewoon te tam zoals Hanna zegt. Te tam om zelf eens iets te doen.

'Je hebt gelijk' zeg ik zachtjes waardoor ze me goedkeurend aankijkt. 'Dus ze mogen dan weggaan?' vraagt ze hoopvol. 'Ja' kan ik er met moeite uitbrengen en blij klapt ze in haar handen.

'Je bent de beste' zegt ze en geeft me een korte knuffel om er vervolgens vandoor te rennen. Waarschijnlijk zei ze het in een opwelling omdat ze er zo blij voor is.

Een beetje moedeloos zucht ik, gaat ooit alles perfect zijn?