Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 16.

Pov Max

Hier staan we dan. Ik heb net mijn mate gered die ik zo verafschuwde. Ik ben boos op mezelf, waarom heb ik het gedaan? Anderzijds, ik voel hoe letterlijk een zware last van mijn schouders valt.

'Jij fucking idioot, hoe dom kan je zijn? Ug ik haat je echt, echt zo erg' valt Leroy tegen me uit. Ik reageer er niet op en kijk hem stil aan.

Als hij wat gekalmeerd is zakt hij door zijn knieën en veegt het haar uit mijn mate haar gezicht. Ongewild begin ik zachtjes te grommen.

Furieus kijkt hij mij aan. 'Durf niet tegen mij te grommen, je hebt haar laten mishandelen en verbannen. Zo iets valt niet te vergeven' zegt hij en zijn gezicht word roder, een teken dat hij echt kwaad is.

Nog steeds zeg ik niks en kijk toe hoe hij haar voorzichtig tilt. Vervolgens stapt hij zonder iets te zeggen langs me heen.

Als ze uit het zicht verdwenen zijn begin ik te vloeken, wat voor een idioot ben ik toch. Ik sluit mijn ogen en bedenk me wat ik moet doen.

Ik laat mijn schouders hangen en besluit om terug naar huis te gaan. Nu ik erover nadenk, waarom reageer ik zo?

Ze verdient het niet om mijn aandacht te krijgen. Ik wandel weer naar de rand van het bos en duw een paar takken weg.

De vervelende pijn komt weer opzetten, dat allemaal door één persoon. Waarom moet precies zij mijn mate zijn? Kon het gewoon niet één of andere chick van een Alpha zijn?

Nee, een rogue die in mijn cellen zat is mijn mate. In stilte stap ik naar mijn huis en als ik er bijna ben zie ik een boze moeder aan de deur staan.

Ik rol mijn ogen en probeer langs haar heen te stappen. 'Waarom ben je niet achter je mate aangegaan?' vraagt ze fel en pakt mijn bovenarm stevig vast.

Ik zeg niks en tuur naar de grond. 'Antwoord' zegt ze en knijpt iets harder. 'Auw moeder, je doet me pijn' roep ik en ruk mijn arm los.

Ze schud zachtjes haar hoofd en laat mijn arm los. 'Waar is mijn lieve kleine jongen gebleven' zegt ze zacht en teleurstelling straalt uit haar ogen.

'Ik ben ouder nu, tijden veranderen' reageer ik bot en stap langs haar heen. Als ik opkijk zie ik mijn vader staan.

'Wat?' breng ik uit. 'Ik denk dat het tijd is dat ik mijn zoon eens een lesje leer' zegt hij. In zijn stem ik geen enkele emotie te horen. Ik slik als hij zijn mouwen naar boven doet.