Together Forever (Voltooid)

Hoofdstuk 22.

Pov Hannah

Alpha Mike is even ergens naartoe. Nadat hij riep dat hij weet wie ik ben stormde hij zijn kantoor uit, mij verward achterlatend.

Om de tijd te doden pulk ik wat aan mijn nagels. Eigenlijk ben ik super benieuwd vanwaar hij mij kent.

Even later komt hij weer binnen met iemand achter zich, maar ik kan hem niet zo goed zien.

'Hannah, maak kennis met je broer Benjamin' zegt hij waardoor mijn ogen groter worden. 'Mijn broer?' Stotter ik verbaasd.

Blij knikt hij en duwt de jongen, mijn broer dus, naar voor en ik bekijk hem vluchtig. Hetzelfde glanzend bruine haar. Dezelfde groene ogen met kleine spikkeltjes blauw erin. En ook hij heeft enkele sproeten op zijn neus en wangen. Gewoon een mannelijke kopie van mij.

'Benjamin?' Vraag ik zacht. Nu ik hem zie herinner ik me hem een beetje. Ik weet nog dat ik over een schildpad struikelde en hij bezorgd op me afrende.

'Hannah?' Zegt hij ook zacht en zijn ogen beginnen te blinken. 'Ik heb je zo gemist' zegt hij en een traan stroomt over zijn kaak.

Hij trekt me in een knuffel en meteen sla ik mijn armen ook om hem heen. Ondertussen stromen de tranen ook al over mijn wangen.

'O mijn hemel, ik heb je eindelijk terug' zegt hij met een trillende stem, zijn tranen proberend inhoudend wat hem niet zo goed lukt.

Ik reageer niet maar trek hem nog iets dichter tegen me aan. Ik heb gewoon weer familie! 'We moeten echt bijpraten' mompel ik tegen hem, mijn stem is een beetje dik van het huilen.

'Ja, echt wel. We hebben veertien jaar gemist' zegt hij, zijn stem klinkt ook wat dikker. 'Goed, gaan jullie maar even naar de woonkamer. Ik breng straks wel iets te drinken' zegt de Alpha nogal blij.

'Dankje Alpha' zeg ik en buig mijn hoofd lichtjes. 'Zeg maar Mike' zegt hij nog steeds blij. Ik knik lichtjes en samen met Benjamin gaan we naar de woonkamer.

We gaan naast elkaar zitten en ik kijk hem aan. 'Dus, hoe komt het dat ik zeg maar niet bij jullie opgroeide' zeg ik en ik zie hem slikken.

'Mam en pap wouden enkel jongens als kinderen' zegt hij en mijn mond valt lichtjes open. 'Dus als mam doorhad dat je een meisje was besloot ze als je twee jaar zou zijn je zou achterlaten in het bos' vervolgt hij zacht.

'Elke dag loog ik tegen hun. Ik zei dat ik bij vriendjes ging spelen maar in feite ging ik steeds naar jou opzoek' zegt hij en ik weet niet wat ik moet zeggen.

Wat voor ouders heb ik? 'Waar zijn ze nu?' breng ik uit. 'Ergens aan de andere kant van de wereld' zegt hij en leunt wat naar achter.

Hoe wreed het ook mag klinken, ik zucht opgelucht. 'Heb jij eigenlijk al je mate gevonden?' vraag ik hem waarop hij zijn hoofd schud.

'En jij, heb jij je mate al gevonden?' Stil kijk ik hem aan. Zou ik de waarheid zeggen of niet?