Rock'n'blues (shqip)

~ Epilog 2 ~

Shihte unazen qe mbante ne gisht mbi gurin e se ciles rrezet e drites luanin duke u thyer per te reflektuar aq bukur spektrin e ngjyrave. Qeshte sepse vertete ishte e lumtur e s'kish nevoje per te pare ate unaze per te kujtuar qe 'dashurine' ia kish premtuar dikujt tjeter. Henrin e dashuronte, thellesisht dhe ne nje menyre sa te thjeshte e te komplikuar ne te njejten kohe.
Ishin takuar perpara 4 vitesh, kur asokohe Jona prezantonte cdo jave nje emision ne radio. Sipas drejtoreshes derdellitjet e saj prej llafazaneje ishin terheqese. Ne nje event te radios ai kish qene aty, veshur si gjithnje kendshem - nje mashkull i mbajtur e simpatik qe ndonese nuk donte terhiqte vemendjen e tere femrave mbi veten. Ishte perfaqesuesi marketingut te nje ndermarrjeje e me drejtoreshen fliste per te transmetuar nje reklame gjate emisionit te Jones. 'Eja t'ju prezantoj' kish shpallur drejtoresha duke terhequr Jonen drejt djalit qe me nje buzeqeshjeje do drogonte qenien e saj, do ta bente te harronte pse prej djemve kish hequr dore.

'Henri, Jona' kish bere ato prezantimet aq zyrtare e me pas ishte zhdukur per ti lene vetem.

'Gezohem qe te njoh me ne fund.' Sic i kish thene emisionin e saj kur kishte mundesi e ndiqte.

'Ka ende njerez qe degjojne radio per qejf?' kujtonte se si e kish pyetur e habitur e ai kishte qeshur.

'Ja qe ka.' Sipas Henrit me mire te degjoje dicka te sinqerte sesa te shihje figura te plastifikuara ne televizor qe s'dinin as te flisnin.

'Qenke shpirt i vjeter' kish perkthyer prej anglishtes e menjehere kish nisur me nje te folur alla Joneske te shfajesohej per ate qe ndoshta kish ngjajtur keq.

'A nuk je edhe ti?' Buzeqeshi serisht e po me nje buzeqeshje mashtroi zemren e Jones duke e bere ti besonte serisht nje tjeter mashkulli.

I kish propozuar para pak kohesh e Jona pa u menduar kishte pranuar. E penduar s'ishte aspak.
Nuk pendohej as pasi kish ripare Enean pas aq kohesh. Enean qe trishtueshem i qeshte - si te ishte ende i thyer. Enean qe ndoshta jetonte burgosur ne nje te shkuar qe Jona e kishte lene te shkonte. Enean qe ajo e dinte  e vazhdonte te denonte veten ndonese ndoshta jeta e kish denuar mjaftueshem e ne te njejten kohe e kishte perkedhelur duke i dhuruar nje engjell, Azuren. Dikur kish qene vete ajo bluja e tij por tashme edhe ai vend i perkiste nje tjetre - nje tjetre qe zoteronte cdo qelize te Eneas.

'Takova Enean sot' i rrefeu Henrit kur pas punes e atyre mijera mbledhjeve me te cilat shefi i torturonte u kthye i rraskapitur me shtepi. Rreth Eneas i kishte treguar gjithcka e ti fshihte gje nuk kish ndermend. Besimin e tij e kishte fituar e ta thyente nuk donte.

'Si?' pyeti. S'dukej i trazuar sepse gjithashtu i besonte Jones sikurse edhe ajo atij. Henri s'dinte te behej xheloz e xhelozinene merzine nuk inlinte te shkaterronin dicka. Perpiqej, vazhdimisht e ia dilte fare mire te zgjidhte gjithcka me qetesi.

'Nga liqeni' e teksa e perqafonte sepse e kish marre malli i tregoi per ate takim te shkurter.

'Si ndihesh?' E pyeti ne fund ai e me doren e djathte perkedhelte fytyren e saj.

'E cliret. E lire. E lumtur dhe e dashuruar' ne maje te gishtave u ngrit per ti rrembyer nje puthje te shkurter.

Henri ishte i shendetshem aty ku Enea per zemren e saj kish qene ai helmi varesikrijues.
Ndihej mire. Ndihej e cliret sepse pas kaq shume kohesh dyshimet nuk torturonin me, e lire sepse zinxhireve burgoses te se shkuares i kish shpetuar dhe e lumtur sepse ishte e sigurte - kishte bere zgjedhjen e duhur...

Ose ndoshta jo?
Koha do tregonte - koha tregonte gjithcka....

*

Studion vazhdonte ta kishte, ndonese tashme si kushtonte tere kohen e tij si me pare. Tashme ne qender te gjithckaje ishte Azura e tij qe me nje buzeqeshje e clironte prej cdo kthetre dashakeqe te se shkuares qe vazhdonte ta perndiqte.
S'jam i forte mjaftueshem per te shpetua, sjam i forte mjaftueshem per ta luftuar i kujtonte vetes e ne te njejten kohe e dinte, e dinte qe ndoshta s'ishte ende gati per ta lene te shkonte... s'ishte gati te varroste kujtimin aq vivid te Jones qe e kish shoqeruar per kaq gjate.
Ne shkuaren kerkonte shprese, shprese se nje dite ato do te shfaqej e permes deres se vogel do te ecte drejt tij. Do te belbezonte sic bente kur s'dinte cte thoshte me pare, te fshihej pas flokeve qe linte ti binin mbi fytyre e me pas te niste te fliste shpejte, te thoshte cdo gje ne nje fjali pa ndaluar te mbushej me fryme.
E shpresen nuk e vrau dot as diamanti shkelqyes ne gishtin e saj. 'Hajde Jona' lutej cdo mbremje e ndonjehere ajo edhe e degjonte e shfaqej ne enderrat e tij por kurre nuk vinte vertete....
Kurre... deri kur e beri. Kur nje dite si tere te tjerat e ne te njejten kohe nje dite krejtesisht ndryshe ajo ishte aty - qendronte perballe tij ne studion e vogel. Fshihej turpacake me syte e permbysur e ne te njejten kohe sfidonte me qendrimin e drejte por nuk fliste.