ACCIDENTALLY MAYBE (on going)

Chapter 1: THE PANICKING

Samara’s POV

Can anybody hear me?

Or am I talking to myself?

My mind is running empty,

In this search for someone else

Who doesn’t look right through me

It’s all static in my head.

Can anybody tell me why

I’m lonely like a satellite?

“’Cause tonight I’m feeling like an astronaut,” sinabayan ko na ang ringing tone ko. “...sending SOS form this tiny box. Now I’ve lost all signals when I lifted up. Now I’m stuck out here---“

WAAHHHHHH!!!

Tinignan ko ang cellphone ko. Si Wabby pala yung tumatawag. Sinagot ko agad, basta ito emergency agad eh. Sakit lang sa ulo.

“Sam!!!”

Inilayo ko ‘yung cellphone ko. Kainis, may pagsigaw pang nalalaman.

This is William Bernard Fontana at ako lang ang tumatawag sa kanya ng Wabby. Hundred percent Filipino siya. Malakas lang talaga ang loob ng parents niyang makipag-compete ng business sa America. I don’t like his parents, sipsip kasi. Buti na lang siya mabait at friendly.

Well, he is my childhood friend. My best friend. And my only friend. Siya ang tagagawa ng assignments and projects ko. Siya ang tutor ko sa mga lessons na hindi ko maintindihan.

At ...

...siya ang warning ko kay Lolo.

Nag-panic ang lahat ng brain cells ko.

Just thinking my horrible memories with my grandfather. Nakakatakot.

When I was four, [naaalala ko pa ‘yun a] itinulak ako ng kaklase ko sa playgroud tapos nagasgasan yung tuhod ko. Syempre dahil bata, ang OA kong umiyak. Nagsumbong ako sa parents ko not knowing na nakikinig pala ang drakula kong lolo. Kinabukasan, the parents of that child was jailed at ipinadeport sa ibang state.

Ito pa. When I was in third grade naman. Hinablot ng kaklase ko ang lapis ko. Well, I was mad then. Nag-away kami at umuwi ako sa bahay na may mga kalmot. Dahil basta bata, sumbungera sa magulang, isinumbong ko ‘yun sa parents ko. Kainis, nasabi pala nila ‘yun kay Lolo. Ang guess, inalis sa school ‘yung kaklase ko.

Madami pa eh.

Wait, isip pa ako.

Aaahhh. Ito ang malupit.

When I was in seventh grade, which was last year, ‘yung mga suitors ko nagugulat na lang ako kasi hindi na sila pumapasok. They were deported into other country. My God! At hindi sila pababalikin unless they promise not to get near me anymore.

Kaya ako walang kaibigan dahil kay Lolo!!!!!!

Thankfully, I have one. I have Wabby with me. Pasalamat na lang ako at friends ang family namin even though alam namin ni Wabby na kaya gustong makipagkaibigan siya sa akin ay para may basbas ng pangalan ng lolo ko ang kumpanya nila. Ayoko namang malugi sila, that’s their only source af living.

“Samara, he knows where you are.”

Tumigil ang mundo. I don’t here my heartbeat. Am I dead?

“Samara, he knows where you are.”

“Samara, he knows where you are.”

“Samara, he knows where you are.”

“Samara, he knows where you are.”

“Samara, he knows where you are.”

Umalingawngaw sa isip ko ang sinabi ni Wabby. Paulit-ulit. [OA na daw sabi ng writer. ]

Well, ito na nga ang part na kailangan kong sabihin kung sino ako, kung anong meron sa lolo ko, at kung bakit ko gugustuhin na lang mamatay kaysa malaman niya kung saan ako nagtatago.

I am Samara Bustelo y Pereira. Fil-Am yung nanay ko tapos yung tatay ko one-half American at one-half Spanish. Ganda ng genes ko noh? Sa sobrang gulo, hindi ko alam ang iaadapt kong culture, kung saan ako titira at mag-aaral.

I was born in Spain. Pero dahil ang lolo ko ay nasa politics, my father decided to live in States. So we left my duke grandfather. Nababalitaan na namin noon kung gaano siya kabrutal. He is merciless. Pero dahil sa nag-iisang anak lang ang father ko, kami na lang ang family niya. We still love him...a bit. hahaha

‘Yung Pereira Holdings noon, hindi pa gaanong worldwide sa pagkakatanda ko. Kasi ‘yung sa Spain, yung lolo ko na ang bahala and sa States, it’s my father’s. Ewan ba, magaling lang siguro silang magmanage. Nadagdagan na din ng oil companies, car companies, five star hotels and restaurants and even telecommunication companies. I thought factories lang ang meron kami kasi lagi akong iniiwan sa wine orchard para maglaro.

I remember once my father said, ang malas ko daw kasi nag-iisang anak lang ako. Kasalanan daw ng genes ng lolo ko, isa-isang anak lang. Hindi ko siya sinang-ayunan nun because I am lucky. I am the only Pereira next in line. Woooohoooo!

But I was wrong.

My parents died in a plane crash three years ago. Naiwan ako sa pangangalaga ng lolo ko. Nalaman ko na lang kasi sa family attorney namin na walang iniwang properties sa akin ang parents ko dahil wala naman pala sila maipapamana. My God! May pamilya na ang tatay ko ay hindi pa pala siya pinapamanahan ng lolo ko.

I lived with him until nung forty days ng pagkamatay ng parents ko. Hindi niya din naman ako mahaharap, mas busy pa siya sa tatay ko kung business na. Naging independent ako sa States. Walang guards nor him, just me. Nagsawa din ako, kasi naman I still live in his shadow. Lagi na lang kasama ang pangalan niya sa akin. So then, last weekI decided to go where I can live my life.

Nagpatulong ako kay Wabby na makaalis sa States. Matagal ko ding hinintay ang debut ko ko para makatakas, below eighteen are not allowed to travel abroad alone.

So ayun, nagtatago sa bansang Pilipinas. My mother taught me her language. Napractice ko naman yun kasi kapag nag-uusap kami noon, Tagalog ang languange namin. She loved this country.

And now, he is here.

“Wabby, unahan mo na siya dito. And think of a plan!”