ACCIDENTALLY MAYBE (on going)

Chapter 11: WHEM I'M WITH YOU

< Medyo late na yata pero dito pa lang magsisimula ang totoong kwento. haha. So please VOTE and leave a COMMENT. agrigatou :) >

Hiro's POV

Pagkakita ko ng screen ng cellphone ko, gusto kong ibato si Samara. haha

Pero parang ganun na nga ang feeling ko kasi si MAndy yung tumawag eh. Hindi ko alam kung nakita ba ng asawa ko. Tsk, asawa ko na talaga ang bobitang ito. Ang saklap ng buhay ko.

Sinagot ko.

"Mandy."

Sh*t! Ano pa bang sasabihin ko? Blanko.

I'm already married !

"Hi Hiro!" Ang saya ng boses niya.

"Tinatawagan kita kanina pang umaga."

"Sorry for that. Kailangan ko kasing magconcentrate eh. Saka buong araw yung ellimination. Alam mo naman kung gaano kahalaga sa akin itong scholarship diba?"

"Yeah, it is more important than me."

"Hiro..."

"Kasal ko kaninang umaga Mandu\y. I was waiting for your call."

"Oh?" Ayun, wala na yung saya ng boses niya.

Gusto kong marinig sa kanya na mahal niya ako, na ipaglalaban niya ulit ako. Please Mandy. Kapag sinabi niya yun, itatapon ko na ngayon din si Samara.

"I guess I'm too late."

Watda!

Huminga ako ng malalim. "Mandy..."

"Sige Hiro, nandyan yata yung asawa mo eh. Goodbye."

"Bye."

I'm hoping na may sasabihin pa siya pero pinatay niya na yung linya.

Oo na! Nagsisisi na ako. Well, I was just thinking what if isipin ko naman ang business namin tutal naman si Mandy yung pagiging pianist niya lang yung mahalaga sa kanya. Pero ngayon, wah! Alam kong malungkot si Mandy, nararamdaman ko yun.

Nararamdaman kong mahal niya ako.

At mahal ko din naman siya.

Magpopropose nga dapat ako sa kanya nun diba? Pero dito sa babaeng ito ako bumagsak. Badtrip!

"Halika na."

Ibinulsa ko na yung cellphone ko.

Sumunod naman agad siya. Good girl. haha

Ayun, sumakay ulit kami sa kotse ko. Ang tahimik.

Wala naman akong pakialam sa kanya. Isa pa, ang boring niya. Siya na ang pinaboring na taong nakilala ko. No wonder pangit siya.haha

"Ahm," tumikhim siya. "Ano, salamat."

I never expected that.

Siguro dahil hindi lang ako sanay na pinapasalamatan.hahaha. Kasi feeling ko lahat ng ginawa ko masama. Wala na akong ginawang tama sa buhay ko. hehe

Mandy never thanked me.

And this Samara just thanked me.

"Sa susunod, wag kang magbibigay sa akin ng basura dahil ko na talaga yun babalikan."

Wapakels! Ano naman kung pinasalamatan niya ako diba?

Katahimikan.

Wah! Ayoko din naman siyang kausapin. Bakit sana?!

Pinatugtog ko ang stereo.

Wah! Alam ko itong kantang ito aa.

 Nanadya ba talaga itong radyo?