Sadece benimsin(DÜZENLENİYOR)

SADECE BENİMSİN -29

Sabah uyandığım da Kerem baş ucumda yatıyordu. Gece geldiğinin bile farkında değildim resmen. Sarılarak her şeyin geçeceğini böyle bir şeyin olmadığını düşünmek istiyordum fakat olmuyordu.

Göktuğ'nun söyledikleri aklımdan çıkmıyordu.

Bugün dersimiz saat 10.00 'daydı. 2 saat vardı daha. Kerem'in yanından sıyrılarak lavaboda rutin işlerimi halledip kahvaltıyı hazırlarken aklıma Keremle biz dün filme gidecektik diye aklıma gelince uflamaya başladım. Kahvaltıyı hazırladıktan sonra Keremi uyandırmaya gittim. Hemen kalkmıştı uykuyu kanmış belli.

Yemeklerimizi yedikten sonra hemen giyinip üniversiteye gittik. Dersteyken Kerem hep telefonuna bakıp duruyordu. Aklıma Göktuğun dediği geldi. Derse girip çıktıktan sonra İrem,ben ve Kerem kantine doğru gidip çay içtik. Bir yere oturup konuşmaya başladık. Muhabbet muhabbeti açıyordu.
Keremin bu sefer telefonu çalmıştı. Açıp değişik konuşup kapatmıştı. Kafam kurcalıyordu.
"Kim aradı hayatım" diyerek dik dik baktım.
"Arkadaşlardan biri işte.İşimiz varda ne zaman gelicen falan diyorlar güzelim"
"Ne zaman gideceksin peki hayatım? "
"Şimdi gitsem sorun olur mu?"
"Hayır hayatım. Gidebilirsin haber ver ama bana"
Çaktırmamak için elim ayağım dolaşmıstı. Alnımdan öperek hızlı hızlı gitti.
İrem ne oldu diyerek sorular sorunca dün gece olanları anlatıp ondan da yardım isteyerek benle gelmesini istedim.

Taksiye atlayıp hemen kent parka doğru gittik. Kerem bizden önce geldiği için onu bulmamız zor olacaktı. Taksiden hemen inip İrem ile hemen aramaya başlamıştık. Aslında güvenmemezlikten yapmıyordum sadece korkuyordum...

Her yere baktıktan sonra sadece tek yer kalmıştı. Oradaydı emindim. Koşa koşa gittiğimiz de ise bir kaç kişi halka yapmış telaşla duruyorlardı. Koşarak gittiğimde Kerem yerde kanlar içinde yatıyordu. Bağırarak ağlamaya başladım . Yardım diye bağırıyordum.

Sevdiğim.. Sevdiğim kanlar içinde yatıyordu. İrem'e bağırarak 'ambulansı ara ' dedim. Keremi kollarımın arasına alarak kasıklarında ki kanı elimle bastırıyordum.On dakika sonra ambulans gelip hemen sedye ye koyup götürmeye kalktılar. Arkaya bende geçip beraber gittik. Elinden tutuyordum.

Hissediyordu beni biliyordum. Işığı idim gitmezdi bu eli bırakamazdı.. Ağlayarak kulağına "Bırakma... Bırakma sevdiğim tam sana alışmışken. Her şeyim olmuşken. Biz olmuşken.Bırakma sevdiğim..."

Ambulansta giderken acil müdahale yapıyorlardı bıçağı çıkarmışlardı yapanlar. Üstündeki kıyafetleri yırtıp dış kanamayı tamponla idare etmeye başladılar. Onlar pek hareket etmemesini sağlamak için sıkı sıkı tutuyorlardı. Elim hala Keremin elini tutuyordu. Hastaneye geldiğimizde acil müdahale odasına alıp doktorlar baktı o sırada İrem gelmişti kapıda ağlayarak beklerken doktor içeriden çıktı ''bir şeyi yok demi iyileşecek?''

''İyileşmesine iyileşecek ama ameliyat olması lazım. Dıştan dikiş yaparsak iç organlarında kanama artar ve hastamız baygın o yüzden acil ameliyat lazım ailesinden izin belgesi almamız lazım''

''Ailesi şuan hastanede değil daha haber vermedik unutmuşum ama ben atabilirim imza isterseniz''

''Acil olduğu için hemen atın imzayı ve ameliyat başlaması lazım hastada iç kanaması olması tehlikeli''

İşlemleri hallettikten sonra hemen ameliyata aldılar. Tansiyonum düşmüştü kötü olduğum için ve ailesini İrem aramıştı. Kendime geldikten sonra ameliyathanenin kapısının önünde beklemeye başladık. Yarım saat sonra ailesi hemen gelmişti ailesini ilk defa görüyordum annesi beni görünce tanımıştı belli kızar diye düşünmüştüm ama bana sarılarak ikimizde ağlamıştık..