Derin:Kuzey [Tamamlandı.]

20

Aynı serviste gelmiştik. Kendi isteğimle değil, aynı sınıfta olduğumuz için. Çünkü şuan içinde bulunduğum ruh halini hesaba katarsak onunla aynı serviste olmayı istemiyordum bile. Araba yolda giderken başımı bir kez bile camdan başka yere çevirmemiştim. Sanki yolun üzerinde kalp kırıklarımı bırakıyordum. Ara ara gözlerim dolsa da hızlıca toparlanmaya çalışıyordum. Beni kıranda, kırıklarımı birleştirecek kişi de oydu. Tek kişi.

Ve ben bundan nefret ediyordum.

Servisten indik, bakmadım.

Yemek yedik, bakmadım.

Hocalar bir saatliğine serbest bıraktılar gezmemiz için. Gezmedim ve gidip park olan yerde salıncakta oturdum.

Kübra'nın gidip diğer kızlarla gezmesini istemiştim. Beni bu halde görünce o daha çok üzülüyordu çünkü. Kendini benden sorumlu hissetmesini istemiyordum. Bana beni anladığını söylüyordu ama yeri geldiği zaman anlamadığını biliyordum ben.

Salıncakta ileri geri salladım kendimi. Turistlik bir alanda olmamıza rağmen park birkaç kişi dışında boştu. Gözümün önüne giren saçları elinle kulağımın arkasına sıkıştırdım. Şuan ki, üzerimde olan tonlarca yükü yaşamayan bilemezdi. Kendi kendime abartıyor da olabilirdim. Sonuçta bu yaşımda en fazla ne kadar yoğunlukta bir acı ya da her hangi bir duyguyu hissedebilirdim ki?

Ben, beni tanımayan bir çocuğu seven bir kızdım. Âşık değildim ben ona. Ona karşı içimde dönen fırtınanın anlamı sadece aşk olamazdı. Ona göre korkak, kendini göstermeyen bir kızdım. Ama biliyordum, biz olmayacaktık hiçbir zaman.

Eski sevgilisi benim tam zıddımdı zaten. Sarı saçları, renkli gözleri vardı bir kere. Ben; kahverengi saçlarım ve kahverengi gözlerimle onun için normal bir kızdım.

Kübra'nın ilerden adımı seslendiğini duyunca salıncaktan kalkıp yanına gittim. Sadece tek istediğim bu günün bitmesi ve içinde bulunduğum bu negatifliğin içinden çıkmaktı.