Bu haberi ilk arkadaşlarına söyledim. Üzüldüler ama onlarda biliyordu ki bana orası daha iyi gelecekti. Rüzgar komutanın kulağına gitmiş olmalı ki yanına çağırdı beni...
"Gidiyormuşsun benim bundan neden haberim yok..."
"Öğrenmişsin işte işleri zorlaştırmak istemedim..."
"Niye gidiyorsun? Ben sensiz naparım.."
"Artık burada kalamam, son hedefim sekizi öldürmekti. Onuda Başardım. Bana daha iyi geleceğini düşünüyorum. Bende önce nasıl yaşıyorsan öyle yaşa... Hayata küsme... Sen hep benim için yanımda olacaksın... Şimdi al bu bilekliği... Bu benim hiç çıkarmadığım bileklik... Üzerinde ismim yazıyor..." dedim ve bileğine taktım. Bana sımsıkı sarıldı. Ciğerim yerinden çıkacaktı... Bende ona sarıldım. Sonra kızların yanına gittim ve son gecemde olsa onlarla vakit geçirmek istedim. Gece uyuyamadım. Bu durumda nasıl uyunur ki... Sabah olduğunu da hemen kalktım. Kimseyi rahatsız etmek istemiyorum. Kızlar benden önce kalkıp beni yolcu etmek için erkekleri de toplayıp sıraya geçmişler... Göz yaşlarıma hakim olamadım. Hepsi birden "kendinize dikkat edin komutanım..." diyerek bağırdılar... Hıçkıra hıçkıra ağladım. Hepsine kocaman kocaman sarıldım. "Hepinizin iyi haberlerini bekliyorum. Ara sıra ziyarete geleceğim..." dedim ve son olarak Rüzgar komutana sarıldım ve yola çıktım. Dalgalı denizde ters yüzmeyi bilirmisiniz? Bütün dalgalara karşı yüzmek... Hayatımda tam ona benziyor.. Artık akıntıya karşı değil de akıntıya kapılıp aynı yönde yüzüp kendimi serbest bırakıyorum...
