Vriend & Vijand

4. Mission Impossible ✔

Ik open mijn ogen en kijk recht in het gezicht van Meryam. 'AAAAAAH!' gil ik.

 'Wat doe je varken?!' 

Ze loopt snel weg en ik hoor haar lachen. Ik stap geïrriteerd uit mijn bed en wil achter haar aanlopen, maar daar ben ik weer te lui voor. Ik loop naar mijn kledingkast en twijfel over wat ik zou aantrekken voor mijn gesprek met Salma. 'Die rok met die blouse is mooi' zegt een stem achter mij. Ik draai mij in een ruk om en zie Soumia bedenkelijk kijken. 

'Maar die rok is ook mooi' zegt ze daarna. 'Hallo wat hebben jullie vandaag? Ineens laat iedereen mij schrikken.'

 Lachend pakt ze een zwarte kokerrok en een witte blouse met gouden knoopjes uit mijn kledingkast en geeft ze aan mij. 'Go go go, ga je omkleden jij!' Ik ga naar de badkamer en neem een korte douche, ik kleed me snel om en doe mijn haar in een donut. Make-up houd ik simpel. Ik pak mijn tasje en doe er basic-spulletjes in en ga dan naar beneden. 

MORNING!' roep ik. Geen antwoord,okey dan. Ik ga aan de ontbijttafel zitten en neem een stuk msemen. Ik smeer er wat honing op en eet het met een glaasje muntthee. Na het eten poets ik nog snel mijn tanden en neem de sleutel van mijn nieuwe auto. Ik bedenk me dan dat de meisjes en ook de jongens ineens weg zijn. Vreemd....

Al neuriënd stap ik naar mijn auto en zie enkele jongens ernaar kijken. Hun ogen vallen bijna uit hun kassen. 'Sorry maar zou ik erlangs mogen?' vraag ik beleefd. Eén van de jongens kijkt me verbaasd aan. 

'Is die wagen van jou?' vraagt hij.

 'Nee hij is van mn overgrootmoeder' antwoordt ik sarcastisch.

 De andere jongens houden hun lach in en bijten op hun lip. Hij geeft hen een dodelijke blik en als blikken konden doden waren ze allaaaang dood. '

Mag ik er nu door of niet?' vraag ik. Ik begin nu echt mijn geduld te verliezen. De jongens stappen allemaal opzij en ik stap in. Ik start de wagen en scheur weg op naar het hoofdkantoor in Brussel.

Na 2 uur in de file te hebben gestaan ben in ik eindelijk aangekomen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog 10 minuten heb. Eerste keer dat ik ergens op tijd ben, papa mag trots zijn. Ik zoek het kantoor van Salma dat blijkbaar niet zo moeilijk te vinden is: het heeft een glazen deur en en er staat in koeienletters ' Salma (....) ' op. Beleefd klop ik aan en de deur gaat automatisch op. Ik stap naar binnen en zie Salma in een reuzestoel zitten.

 'Hayat, welkom zet je!' zegt ze vrolijk. Ongemakkelijk ga ik zitten en ik kijk haar afwachtend aan.

 'Dus Hayat zoals je misschien wel weet ben je hier omdat ik een opdracht voor je heb. Het gaat om een drugsbende die steeds weer aan ons kan ontsnappen. Niemand weet hoe ze dat flikken en daar moet JIJ zien achter te komen. Je gaat infiltreren daar als soort secretaresse, je moet alle documenten en belangrijke papieren zoals rekeningen kopiëren en naar ons doorsturen. De drugsbende is voor het laatst gelokaliseerd in Rotterdam.' 

Ik laat alles even bezinken en voel me even duizelig worden. 'Is dit niet te moeilijk voor mij als groentje?' vraag ik onzeker. 

Ze schudt haar hoofd en kijkt me gespannen aan. '

Ja Hayat er is nog een detail...' Vragend kijk ik haar aan en ze projecteert een foto van een jongeman die ik ergens van ken... '

De leider van de groep is Anouar (...)' Ik verstijf en ik dwing mezelf om geen emotie te tonen. 

'Oh.', is het enige dat ik kan uitbrengen.

 Hoe kon Anouar in zoiets verzeild geraken?

 'Kijk Hayat ik snap dat dit moeilijk voor je is maar jij bent de enige die Anouar kent en hij zal jou sneller vertrouwen dan wie dan ook!' 

Ik zie dat Salma echt wanhopig is en dus accepteer ik de missie. 'Goed Hayat ik ga je nu naar Samir sturen, hij is diegene die je van snufjes zal voorzien. Veel geluk meid!' I

k sta recht, geef Salma een hand en ga op zoek naar Samir. Na een tijdje rondgedwaald te hebben heb ik zijn kantoor eindelijk gevonden. Ik wil aankloppen maar ook nu gaat de deur automatisch op. 'Kom binnen Hayat, ik verwachtte je al!' Ik ga op een schattig zeteltje zitten en kijk wat rond in de kamer. Het is heel gezellig maar geen spoor van apparaten. 'Je ziet geen apparaten want die zitten in het labo.' zegt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen. Hij trekt aan een luster die aan de muur hangt en opeens schuift die muur opzij. 'Gaaf hé!' Hij geeft me een hele rondleiding en de dingen die ik nodig zal hebben. 

'Samir hoe oud ben je eigenlijk?' vraag ik nieuwsgierig. 'Net 21!' Hij is nog jong en toch heeft hij het al zo ver gebracht. Ik neem afscheid van hem en vertrek naar huis, piekerend over de moeilijke missie die ik gekregen heb.

Vermoeid open ik de deur en ik zie iedereen in de woonkamer met een idiote grijns kijken. 'Uhm waarom kijken jullie naar mij met zo'n mongolische grijnzen?' zeg ik. 

'HAYAT TAALGEBRUIK!' hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. 

Ik plof neer tussen Nassim en Yassine en kijk glazig voor me uit. 'Hayat gaat het wel?' vraagt Nassim bezorgd. Ik schud mijn hoofd en hij neemt me mee naar de tuin.

 'Wil je het wel vertellen? Het hoeft niet als je niet wil?' ratelt hij. 'Nee ik wil het vertellen. Ik heb dus mijn missie gekregen maar ik ben er niet echt blij mee... Ik moet infiltreren in een drugsbende en hen bespioneren en zoveel mogelijk informatie verzamelen. Het probleem is de leider van die bende.'

 Verward kijkt Nassim me aan. 'Hoezo dan? Is hij gevaarlijk of ken je hem? ' 

 'Het is Anouar. 'zeg ik zachtjes. Met grote ogen kijkt hij me aan. 

'Onze Anouar? Als in 'Anouar onze ex-beste vriend'. De Anouar die verhuisd is naar Rotterdam en ons hier  achterliet? DIE ANOUAR?' 

Hij wilt volgens mij nog verder gaan maar ik druk mijn hand op zijn mond. 

'Ja die Anouar!' 

Hij schudt ongelovig zijn hoofd. 'Dit is te riskant. Je moet deze opdracht weigeren Hayat ik doe hem wel in jou plaats!'

 Gefrustreerd haal ik mijn hand door mijn haren. 'Nassim, nee. Ik heb deze opdracht gekregen en ik zal hem voltooien ook! Het is trouwens even riskant voor jou als voor mij. Ik moet me gewoon goed voorbereiden en dan lukt het wel.' zeg ik. 

'Hayat ik maak me zorgen, ben je zeker dat je het aankan om hem onder ogen te komen? Het gaat moeilijk zijn en dat weet jij net zo goed als ik.' 

Vastberaden knik ik. 'Jawel het MOET lukken, ik stel me gewoon weer aan zoals altijd. Zo moeilijk zal het niet zijn.'

 Ik zie dat hij nog altijd niet overtuigd is en geef hem een stevige knuffel. 'Ik wil je gewoon niet in pijn zien, Hayat.' fluistert hij in mijn oor.

 'Gaat ook niet gebeuren, geloof me.' 

Opeens begint hij te grinniken. 'ZOMAAR!' zeg ik. 'Hayat we gaan straks op restaurant, je gaat toch mee?' Ik leg mijn hand op mijn hart en kijk hem nep- geschrokken aan. 'Je vraagt of IK meega ETEN? Wat is dat voor domme vraag?' Hij lacht en begint me te kietelen. 'Vreetzak je gaat echt nog eens dik worden!' Ik steek mijn tong uit en probeer me los te maken uit zijn greep. 'STOOOOP! LAAT ME LOS!' Hij laat me los en lachend gaan we naar binnen. 'Ey mensen! Kom we gaan ons klaarmaken voor het etentjeeeee!' roep ik vrolijk.

 'Je hebt het vertelt hé.' zegt Soumia zuchtend. Nassim kijkt naar haar met een schuldige blik en vormt 'sorry' met zijn lippen. Ik neem de meiden mee naar mijn kamer en de jongens gaan naar Nassims kamer. FOOD HERE I COME!

SORRY SORRY SORRY! IK HAD HET SUPER DRUK ENZO MAAR HIER IS EEN NIEUW DEELTJE! LYY ALL

Xoxoxo DawSatie