Vriend & Vijand

7. Waarheid kan pijn doen ✔

Na een rit die wel een eeuw leek te duren, komen we aan in Rotterdam. Mijn mond hangt net niet open als ik de enorme villa zie waar Anouar parkeert.

'Woon jij hier?' vraag ik ongelovig.

'Ik woon hier niet alleen, de jongens wonen hier ook.' zegt hij alsof het niets voorstelt.

'En je ouders dan?'

Hij antwoordt niet en kijkt strak voor zich uit. Ik besef dat dit een gevoelig onderwerp is, maar toch ben ik zeer nieuwsgierig.

Hij haalt diep adem en kijkt me aan met een geforceerde glimlach. 'Mijn ouders waren het niet eens met mijn keuzes en zetten me het huis uit.' zegt hij op een bittere toon.

Mijn mond vormt een grote 'O' en ik voel een golf medeleven door me heen gaat. Natuurlijk weet ik niet welke keuzes hij heeft gemaakt die niet geaccepteerd waren al had ik wel zo'n vermoeden.

Omdat ik niet teveel in één keer wilde vragen, besloot ik het hierbij te laten. Het bleef een tijdje tot Anouar zijn keel schraapt. 'Misschien moeten we maar eens uitstappen.' zegt hij ongemakkelijk.

Ik zeg niets en we stappen uit. Hij neemt mijn koffers en loopt met mij naar binnen. Ik zie de andere jongens rond de tafel en ze zijn blijkbaar in een serieus gesprek want hun gezichten zien er erg ernstig uit. Zodra Anas mij in het oog krijgt verandert zijn ernstige blik in een grote glimlach en hij stoot de anderen aan. Ze staan op om mij te begroeten en heel even vergeet ik de reden waarom ik hier was: hen ontmaskeren en aan de MSS uitleveren.

Een misselijkmakend gevoel overvalt me waardoor ik even duizelig ben. Ik vertel hen dat ik me niet zo goed voel en ik even wil uitrusten. Meteen springt Anouar op en hij begeleidt me naar mijn kamer.

'Dit is je kamer, ik hoop dat je hem mooi vindt. Euh ja alles hier is van jou en mocht je iets nodig hebben, ik zit in de kamer links van je en Anas in de kamer rechts van je.' zegt Anouar nerveus.

'Bedankt echt waar Anouar! De kamer is echt prachtig!' Hij sluit de deur zachtjes en ik begin met het uitladen van mijn koffers. Ik slaak een vreugdegilletje als ik zie dat ik een eigen inloopkast heb die tot mijn verbazing al helemaal vol zit én alles was ook nog eens in de juiste maat. Ik pak een licht roze sweater van Adidas, een witte skinny en ondergoed. Ik ga ermee naar mijn badkamer en neem een lekkere warme douche.

Beneden waren de jongens weer in gesprek met elkaar en ik sta er wat awkward bij. Ik besluit dan maar om iets lekkers te koken voor hen: mijn zelfgemaakte visschotel. Ik begin met de groenten en heb niet door dat Anas al heel de tijd naar mij zit te kijken.

'Dus wat gaat onze keukenprinses maken?' vraagt hij lachend.

'Zul je wel zien...' zeg ik op een mysterieuze toon.

Hij grinnikt en neemt een appel uit de fruitschaal. 'Eigenlijk kennen we elkaar nog niet zo goed.' zegt hij bedachtzaam, 'Laten we 20 questions doen!' zegt hij opgewekt.

Ik zweer het, die jongen heeft meer energie dan ik en mijn broers samen. Na het spel ben ik wel meer te weten gekomen over hem. Ik had gedacht dat Anas de saaie en irritante van de groep was, maar hij is helemaal het tegenovergestelde. We hadden een hevige discussie over koffie tot Anouar binnenkomt.

'Nou ik zie dat jullie het hier gezellig hebben.' grinnikt hij. Hij trekt zijn neus op als hij de geur van de vis ruikt die in de oven staat.

'Ieuw vis! Ik lust dat niet.' klaagt hij als een klein kind. Ik rol met mijn ogen en open de oven.

'Anouar kan ik je snel even spreken?' vraag ik

. Anouar geeft Anas een korte knik als teken dat hij weg moet gaan.

'Ik moet eerlijk tegen je zijn, eigenlijk ben ik niet drugsverslaafd.' zeg ik zachtjes en ik staar naar de punt van mijn schoenen. Tot mijn grote verbazing grinnikt hij alleen maar. '

Dat weet ik hoor. Ik vertelde het aan Nassim en hij zei dat jij eigenlijk gewoon meewilde naar Rotterdam.'

In mijn hoofd bedank ik Nassim want ik zou niet weten hoe een drugsverslaafde zich gedraagt.

'Ben je boos?' vraag ik. 'Nah maar je had het gewoon kunnen vertellen. ' lacht hij.

Opgelucht geef ik hem een knuffel en neem mezelf voor wat beter na te denken voor ik een leugen vertel. Of geen leugens, maar dat is moeilijk als geheim agente, je hele leven is bijna gebaseerd op leugens.

'EY DIEREN, HET ETEN IS KLAAR!' schreeuw ik.

'Oh dieren zijn we toch, is goed Hayat je gaat hier spijt van krijgen!' roept Mohammed terug.

Ze stormen de keuken binnen en nemen plaats aan tafel. Ik moet eerlijk zeggen, ik ben trots op mijn visschotel. De sfeer zit goed en het is heel gezellig tot de gsm van Anouar alles verpest. Zonder iets te zeggen loopt hij naar buiten, mompelt een paar woorden en komt met een boze uitdrukking weer binnen.

'Mo, Om en An snel we moeten gaan.' zegt hij gehaasd.

'Hayat jij blijft thuis, we zijn zo weer terug.'

De jongens vertrekken snel en ik hoor de auto wegrijden. Zodra ze van de oprit rijden pak ik de sleutel van één van de andere auto's en rijd hen achterna. Ik houd genoeg afstand zodat ze niets merken. Aan een nachtwinkel stoppen ze en ik zie een andere auto die net komt aanrijden. Ik parkeer een straat verderop en ik zie ze wat dingen uitwisselen. Ik neem een foto van de nummerplaat van de andere auto en stuur die door naar Samir. Misschien kan hij er iets mee doen.

Plots word ik opgeschrikt door het geschreeuw van iemand en wanneer ik wat beter kijk zie ik dat de jongens in een gevecht verwikkelt zijn geraakt. Ik twijfel tussen het bellen van de politie of zelf ingrijpen. Omdat het lijkt mis te lopen kies ik voor de laatste optie. Ik ren zo snel als ik kan en trap de eerste jongen tegen zijn knie waardoor hij inzakt en ik de kans krijg een mes uit zijn hand te trekken. Daarna zet ik de tweede jongen met het mes aan de muur vast zodat hij niets meer kan doen ( Jullie weten wel wat ik bedoel, toch?). De derde en laatste jongen was zo laf om weg te lopen, pussy.

'Hayat wat doe jij hier?' vraagt Anouar woest.

'Kan ik jou ook vragen, wat moet jij met drugs?' snauw ik en wijs naar de zakjes op de grond. Ze worden allevier rood en wisselen blikken uit met elkaar.

'Laten we eerst naar huis gaan en dan leg ik daar alles uit.' zucht Anouar.
'Wacht voor we gaan, waar heb jij zo leren vechten?'
vraagt Mohammed verbaasd.

'Laten we eerst naar huis gaan, dan leg ik daar alles uit.' doe ik Anouar na.

Toch kan ik het niet laten om te grijnzen.

'Uh sorry juffrouw wie gaf jou de toestemming om zomaar mijn auto te nemen?' vraagt Omar als hij de auto ziet waarmee ik gekomen ben.

'Wie gaf hem niet?' kaats ik terug.

'Oeeeeeh!' joelen de anderen. Ik stap in en rijd snel weg,ik zie Anouar mij uitdagend aankijken en ik besef dat hij een race wil. Ik wacht tot hij naast mij staat met zijn auto. 'Klaar? START!' roep ik. We racen weg en het is een nek-aan-nek race. Uiteindelijk win ik maar dat was alleen omdat Anouar moest stoppen om een oude vrouw te laten oversteken. Tegen de tijd dat zij aankomen zit ik alweer aan tafel verder te eten. Zij zetten zich ook en afwachtend kijk ik hen aan. 'Wel ik wacht op jullie uitleg. ' zeg ik.

Vandaag nog een hoofdstuk, gewoon omdat het kan. Waarom zou het niet kunnen? Anywayss volgend hoofdstuk gaat vanuit pov van Anouar zijn en ook in de verleden tijd. Flashback zegmaar.

Xoxoxo DawSatie