Vriend & Vijand

48. Goodbye ✔

Pov Anouar

'...dat we akkoord gaan met het voorstel van een jaar cel, een boete van 13.000 en een taakstraf.'

Een klein lachje vormt zich op mijn gezicht. Ik draai me om naar Hayat die ook een glimlach op haar gezicht heeft. Logisch toch: een jaar is toch veel beter dan vijf.

De gezichtsuitdrukkingen van die MSS agenten is al wat anders.

De rechter kijkt me wel streng uit alsof ik eigenlijk geen recht heb om te lachen.

Vlug haal ik de lach van mijn gezicht en kijk weer neutraal voor me.

'Dan mogen jullie gaan.'

Gestommel van mensen die opstaan en hun spullen pakken klinkt luid in de zaal. Buiten vliegt Hayat me om de nek.

'Ik ben zo blij voor jullie!' fluistert ze snikkend in mijn oor.

Stevig houd ik haar vast en wieg haar als een baby heen en weer.

'Je komt me toch wel bezoeken, hé?' vraag ik zogenaamd streng.

Ze knikt in mijn nek.

'Meneer (...), u moet nu vertrekken.' komt een agent zeggen.

'Ja, ik kom.'

Hayat wil me maar niet loslaten en even is het verlangen groot om gewoon met haar weg te lopen, maar dat zou dom zijn met al die bewaking hier.

'Ik moet gaan.'

Ik maak haar handen los van mijn nek en kijk in haar betraande ogen.

'Hierna zal alles beter worden, ik beloof het.'

Nog zo'n reden waarom ik niet wilde dat ze hier vandaag zou zijn. Ik haat afscheid nemen. Ik geef nog een kneepje in haar handen en loop dan richting de agent die aan de deur staat te wachten op mij met een medelevende uitdrukking op zijn gezicht.

Ik draai nog een laatste keer om, om nog even haar gezicht in mijn hoofd te prenten. Het meisje dat zoveel heeft gegeven voor mij. En zo zie je maar dat echte vrienden wel bestaan.

Pov Soumia

Ik zit samen met de 2 jongens hier in de woonkamer. Ze wachten op een telefoontje van Anas die naar de rechtszaak was van een vriend. Ze wachten op de uitspraak. Omars telefoon licht op en hij graait er meteen naar. Zijn gezicht betrekt een beetje nadat hij het gelezen heeft.

'Een jaar cel, 13.000 boete en een taakstraf.'

'Dat valt heus mee voor een voortvluchtige crimineel.' antwoordt Mo daarop.

Ping

Nog een melding.

'Oh, hij komt hierheen met Hayat.' zegt hij dan.

Eindelijk, wat vrouwelijk gezelschap.

Mo knikt even en staat op.

'Zal ik dan pizza ofzo halen?' stelt hij voor.

'Ik kan wel koken.' zeg ik.

Ze kijken me beiden aan en kijken elkaar dan blij aan.

Oké?

'Dat zou zo geweldig zijn!'

Ik zie die trotse blik van Mo waardoor ik bloos. Ik sta op en zie een lege koelkast.

'Jullie hebben geen voedsel?' vraag ik verbaasd.

'Ja, we wilden nog boodschappen doen.'

'Dan gaan we nu toch?' vult Omar aan.

'Ik ga niet mee.' zeg ik snel.

Ik bedoel, ik ben als vermist opgegeven dus het is nogal dom als ik even naar de supermarkt ga.

Mo begrijpt het volledig en verzint als smoes dat ik last heb van misselijkheid door de zwangerschap. Ze doen de deur op slot zodat ik me veilig zou voelen. Ik mocht van Mo doen alsof ik thuis was, maar toch vind ik het ongemakkelijk en een beetje onbeleefd om me hier helemaal uit te leven.

Ik haal mijn telefoon uit mijn handtas en na een strijd met mezelf durf ik hem toch aan te zetten. Zoals verwacht wordt hij helemaal overspoeld met gemiste oproepen en berichten van mijn ouders. Ik krijg er tranen van. Ik wilde hen echt niet achterlaten zo alleen, maar het zou zo erg zijn als ze erachter komen dat ik verkracht ben.

Het is ergens ook mijn schuld, toch? Ik had nooit een relatie moeten beginnen met hem. Nu moet ik gewoon de gevolgen dragen. Hij heeft me trouwens 3 berichten gestuurd.

Baby💕

Je bent gevlucht hé? Bitch ik krijg je wel!

Baby💕

Dus hoe is het met ons kind? Schat, je kan maar beter reageren...

Baby💕

Kuthoer die je bent. Als ik je vind ga ik je zo hard aanpakken geloof me. Je bent niet van me af 😏

Huiverend blokkeer ik hem. Wat een creep en dan te bedenken dat dat achter die jongen zat die voor mij rozen en beertjes kocht.

Triest steek ik mijn telefoon weer in mijn tas. Hard geklop op de deur doet me opschrikken. De jongens kunnen het niet zijn, zolang zijn ze nog niet weg. Die vriend van hen heeft een sleutel dus hij is het ook niet. Het geklop blijft duren tot ik impulsief roep:

'Wie ben jij!'

Het is stil en het geklop is ook opgehouden. Een papier wordt onder de deur geschoven en daarna hoor ik voetstappen weggaan. Ik pak het papier op en vouw het open

Mo, Anas en Omar

Een gezellig trio mensen hoor! Alleen irriteren jullie mij een beetje. Om het nogal bot te zeggen: ik wil jullie drie dood en snel ook. Natuurlijk ben ik niet onmenselijk en is onderhandeling mogelijk. Daarom stel ik voor dat we eens een keer samen op de koffie gaan. Niet met mij, maar met één van mijn werknemers. Laat weten wanneer het jullie past via een berichtje naar het nummer 04 ****** 90

P.S. Mo, je kan maar beter meewerken anders kan er iets gebeuren met je lieve vriendinnetje.

Groetjes

M

Uiteraard moet het weer zo een onbekende zijn. Maar wat moet zij met de jongens. Ze lijken me zo aardig! Hier klopt iets niet.

Pov onbekend

De vriendin van Mo is daar dus ook. Handig voor mij om te weten en zeker als ze zo een zwakke plek is van Mo. Ik stuur een sms'je naar de baas om te zeggen dat ik de brief heb afgeleverd.

Ze zei dat Mo alles zou doen om zijn vriendin in veiligheid te houden. Jonge liefde is ook zo voorspelbaar. Niet dat ik oud ben ofzo.

Ach ja, je weet heus wel wat ik bedoel. Ik verlaat het appartementsgebouw en zoek de juiste bus om weer bij mijn studio te geraken.

Wie is die onbekende nu? En zullen de boys toestemmen met de eisen van M?

Keep reading! 💕

Xoxoxo DawSatie