Vriend & Vijand

34. Op bezoek ✔

Pov Kaoutar

We zingen vrolijk mee met Josylvio-Rich.

Hayat voelt zich helemaal de Queen van de autosnelweg, Chaimae is druk aan het dansen (spastische bewegingen maken dus, maargoed) en Hafssa snapt alles.

Oh ja en dan heb je mij nog; ik zit rustig uit het raam te kijken met mijn handen op mijn buikje.

Nadir is nogsteeds boos op mij; niet dat hij daar een reden toe heeft. Ik snap hem echt niet.

'EWAA KAOUTAR DOE GEZELLIG MEE!' gilt Chaimae hard in mijn oor.

Die chick wil me doof hebben volgens mij.

'Ben net zo in de stemming schat.'

Haar blik verandert van blij naar bezorgd.

'Wij gaan straks praten.' fluistert ze me toe.

Ik knik en tuur verder door het raam. In de spiegel zie ik de twee auto's van de jongens voorbij crossen. Vol hoop kijk ik of Nadir in één van de twee zit. Helaas voor mij, is hij er niet bij.

Ik kijk geconcentreerd naar mijn vork; we zitten in een restaurant, wachtend op onze bestelling. Mijn blik glijdt naar Hayat en Hicham die in een heel interessant gesprek zitten. Onder tafel houden ze elkaars hand vast.

Zo was ik ook met Nadir, tot ik hier naar Rotterdam kwam.

Snel schudt ik die gedachte van me af. Familie boven alles, altijd.

'Dus Kaoutie weet je al wat het wordt?' vraagt Hafssa gretig.

Vluchtig glimlach ik naar haar.

'Dat is geheim en blijft geheim.'

Ze kijkt me beteuterd aan in de hoop dat ik toch wat zou verklappen, maar dat ben ik niet van plan. Ik wil het zelf eerlijk gezegd niet weten, zolang het gezond is!

Pov Hicham

Ik voel haar warme hand in de mijne, alsof je op een koude dag de verwarming aanzet. Zo, dat gevoel heb ik nu.

Ze is nu druk in gesprek met de anderen en een gevoel van jaloezie borrelt in me op als ze om een grapje van Anas lacht. Het is niet dat ik dat extreem jaloers type wil zijn, maar ik kan er gewoon niets aan doen.

Opeens valt het gesprek stil en loopt Hayat weg nadat Anas iets in haar oor fluistert en zij achteromkeek. Ik weet niet wat hij net zei en wat zij zag aangezien ik ten eerste met mijn rug naar de deur zit en ten tweede was ik helemaal in gedachten verzonken. De rest is ook helemaal in shock, uiteindelijk draai ik me om en zie Anouar en een jongen. Helemaal bebloed.

Wat is er met hèn gebeurd?

Pov Onbekend

Ik wilde het niet, ik wilde hen echt niets aandoen, maar ik had geen andere keuze. Het leek wel alsof er een mes in mijn hart werd gestoken, toen ik hen moest neerschieten.

Het enige ding waar ik hoop kan uithalen is het feit dat ze beiden nog leven. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat ze het ziekenhuis halen, als ze dat uberhaüpt doen. Ik weet dat die twee al een tijdje gezocht worden door de politie wegens verhandelen van illegale goederen en uiteraard drugssmokkel. Ik kijk naar het pistool in mijn hand en bedenk of ik het zou doen; zou ik een einde maken aan mijn leven? Heb ik ooit iets goeds gedaan in mijn leven? Nee

Toch was er iets dat me tegenhoudt, misschien de liefde voor mijn vrouw. Ik kan haar niet achterlaten, daarvoor geef ik teveel om haar. Maar misschien is het ook goed als ik het wèl doe, want dan vindt ze misschien eens een goede man. Ik neem een blad papier en een pen en begin met het schrijven van een afscheidsbrief

Nadat de brief voltooid was, stak ik er al mijn geld in en mijn bankkaart zodat ze zeker een tijdje verderkon. Ik had haar voor een weekje naar haar ouders gestuurd omdat ik wist dat de shock voor haar teveel zou zijn. Met een zucht pak in mijn pistool en ga naar buiten. Ik ga echt geen zelfmoord plegen in mijn eigen huis. Ik sluip rustig naar de tuin, hier naast mijn vijgenboom wil ik sterven. Ik weet dat de Hel nu op mij staat te wachten...

Abrupt draai ik me om als ik een koude hand op mijn hand voel.

'Dag, BROER', zei het gestalte.

'Heb je dan toch door dat je eigenlijk nutteloos bent op deze wereld.

Sprakeloos staar ik hem aan, ik voel dat het pistool uit mijn handen glijdt.

'Oh ben je te bang om het zelf te doen? Want anders help ik je wel een handje?'

De haat in zijn stem was zo duidelijk, maar hij had gelijk: ik was inderdaad te bang om het zelf te doen.

'Alle hulp is welkom.' is het enige wat ik uit mijn mond krijg. Daar kwam de knal, en het laatste wat ik zag was één paar groene ogen die me vol woede, liefde en verdriet aankeken.

Pov Anouar

Al strompelend gaan we het restaurant binnen, ik wist dat ze hier waren aangezien ik terug contact heb met Anas.

Hoe ik hem heb bereikt wil je eigenlijk niet weten. In ieder geval voel ik me nu echt slecht, ik kan amper lopen. Zodra ik oogcontact maak met Hayat, sprint ze op me af en helpt me op een stoel. Badr staat daar maar. Na even getwijfeld te hebben, gaat ze hem ook helpen.

Ik wil lachen, maar ik weet dat dat teveel pijn zal doen. De anderen, waarbij er sommigen zijn die ik eigenlijk niet ken, komen er ook bij en helpen ons waar ze maar kunnen.

'Dit gaat even pijn doen Anouar.' zegt Hayat bot. Ookal lijkt ze zo koel te doen, ik weet dat ze om me geeft. En nu komt dat schuldgevoel weer boven. Wat er ook gebeurd ik weet dat zij mijn back heeft. Net zoals ze zei prikte het echt heel erg, maar ik houd me sterk.

'En nu naar huis, het wordt tijd dat we alles eens gaan uitklaren.' komt Hicham erbij staan. Hij pakt Hayats hand en lopen samen naar buiten.

Okey ik heb duidelijk wat gemist? Anas helpt mij en Omar helpt Badr naar de auto. Er heerst een ongemakkelijke stilte, wat raar is aangezien we normaal altijd zo spraakzaam zijn . Achja, het is dan ook niet echt het moment om te praten.

Hey mensen,

Het einde van het boek komt in zicht...

Xoxoxo DawSatie

Oké, grapje! Er gaat echt nog veel gebeuren bitches!

nu echt

Xoxoxo DawSatie