Vriend & Vijand

43. Truth or Dare ✔

Pov Anas

Ik bekijk het appartement grondig voor het geval ik een waterlek of een schimmel zou bemerken. Tot mijn tevredenheid zie ik dat het clean is. Ik claim de kamer die een raam heeft met zicht op de stad. Soms kijk ik graag naar buiten om te dagdromen of na te denken.

Ik plof neer op mijn bed en twijfel of ik Hayat zou bellen of op z'n minst een berichtje te sturen. Uiteindelijk besluit ik om haar gewoon te laten: ik wil niet dat ze denkt dat omdat Hicham dood is, ik haar meteen wil veroveren. Zo onmenselijk ben ik niet. Ik denk dat het verstandiger is dat ik eerst wat aandacht geef aan mijn maag; ik heb namelijk heel veel honger.

Aangezien de kasten en de koelkast nog leeg zijn, ben ik noodgedwongen naar een snackbar te gaan. Ik doe mijn jas aan en trek mijn schoenen aan. Net wanneer ik de deur heb dichtgedaan, bedenk ik me dat ik de huissleutel niet mee heb. Dan kan ik niet meer naar binnen tot Omar en Mo thuis zijn. Ik heb echt geen flauw idee waar die uithangen.

Een groepje jongens staat aan de ingang van het appartementsgebouw te roken.

'Ben je nieuw hier?' vraagt één van hen.

Ik hoor dat Franse accent wat me een beetje deed lachen.

'Ja, ik kom uit Nederland samen met 2 vrienden van me.' antwoord ik eerlijk.

'Welke stad?'

'Rotterdam.'
De jongens stoten elkaar aan en fluisteren in het Frans over iets.

'Kom je straks wat drinken met ons met je matties!', nodigt hij ons uit,' we spreken gewoon hier af om 16u!'

'Is goed.'

Hij schudt mijn hand en stelt zichzelf voor. Hij heet Samir, een vriend van hem is een Congolees genaamd Kylian en de andere is Samuel, een Spanjaard. Lekker multiculturele groepje. Ik vraag snel nog de weg naar een snackbar en neem nog afscheid. Ik denk dat Molenbeek me wel zal bevallen.

Pov Soumia

De jongen zit hier nog steeds en zijn gezelschap heeft wel iets gezelligs. Hij doet wel aardig tegen mij en probeert een gesprek aan te knopen. Misschien moet ik hem een kans geven?

Ja, en dan weer zwanger?

'Ik heb zo de indruk dat je een verhaal met je meedraagt.' zegt hij dan.

'Geloof me dat is niet het enige dat ik meedraag.' mompel ik in mezelf.

Hij heeft het niet gehoord want hij kijkt me vragend aan.

'Nee niets. Het klopt wel wat je zegt.'

Hij slaat een arm om me heen en trekt me dichter. Ik hoor zijn hart kloppen en voel mijn ogen zwaarder worden.

Ik mag niet in slaap vallen! Snel ga ik weer rechtop zitten en wrijf in mijn ogen.

'Wil je het vertellen?'

Hij klinkt zo oprecht! Misschien moet ik het wel vertellen: het doet tenslotte altijd goed als je je verhaal aan iemand doet.

'Om te beginnen, ik ben Soumia. 19 en ik kom uit Antwerpen. Iets meer dan een maand geleden, kreeg ik iets met een heel leuke jongen. Hij was aardig, grappig, zorgzaam. Kortom, alles wat een meisje zoekt in een jongen. Ik was verliefd, helemaal blind zoals ze dat uitdrukken. Op een dag ging ik bij hem thuis chillen. Hij begon handtastelijk te doen, maar zei dat het goed zou komen. Ik wilde niet verdergaan, mijn eer moest ik behouden tot het huwelijk.'

Even stop ik met praten omdat ik het moeilijk krijg. Een traantje pink ik snel weg voor hij het in de gaten krijgt. Ik haal diep adem en ga verder met vertellen.

'Goed, uiteindelijk deed hij het. Zonder dat ik het wilde, maar hij deed het. En nu draag ik ZIJN kind. Ik wil het niet, maar het is ook van mij. Ik ben weggelopen omdat ik het niet aan mijn ouders durfde te vertellen. Hier zit ik dus dan, eenzaam in een bos dat ik niet eens ken!'

Medelevend kijkt hij me aan maar ik wend mijn blik af. Ik wil geen medelijden van mensen: ze gaan je dan soort van op je neerkijken en daar heb ik niets aan.

'Je mag wel bij mij intrekken?' stelt hij voor.

Het voorstel klinkt wel aanlokkelijk, maar ik ga niet weer bij een jongen zitten. Die wezens brengen alleen problemen als je het mij vraagt. Hij ziet dat ik in een tweestrijd ben met mezelf dus voegt hij er snel aan toe:

'Ik doe je echt niets beloofd!'

'Je vraagt me om bij jou in te trekken, maar ik ken je niet eens deftig!'

'Nou, ik ben Mohammed, je mag me ook Mo noemen, ik ben 18, kom van Nederland en ben super leuk.'

Ik schiet in de lach en ik beslis dan dat ik misschien toch met hem zal meegaan.

'Je gaat me toch echt niet verkrachten?' vraag ik nog voor de zekerheid.

'Ja, misschien wel als je er om vraagt.'

Ik sta stil en verstijf. Ik weet bijna zeker dat hij een grapje maakt, maar toch ben ik bang.

'Grapje ,grapje! Sorry, ik had je niet zo moeten bang maken.'

Hij tilt mijn koffers op en samen laten we in stilte, het kille bos met zijn duistere geheimen achter.

Pov Anouar

We bespreken de laatste dingetjes met onze advocaat. Hij zal proberen ons vrij te spreken of ons een zo licht mogelijke straf te laten ontvangen. Net wanneer hij opstaat om te vertrekken, gaat hij weer zitten na een melding op zijn telefoon.

'Zo, het lijkt erop dat er toch een getuige komt opdagen morgen. Alleen weet ik niet voor wie ze zal getuigen. Het is nogal verwarrend.'

Ik en Badr kijken elkaar met grote ogen aan. Niemand weet toch van onze hoorzitting?

'Wat is de naam van de getuige?'

'Hayat (...)'

Niet te geloven dat ze zich weer komt bemoeien! Ze weet toch dat ze in de problemen gaat komen bij haar baas.

'Wacht, wat bedoelt u met "alleen weet ik niet voor wie ze zal getuigen" ?' vraagt Badr met gefronste wenkbrauwen.

'Ja, van de MSS heb ik een bericht ontvangen dat ze tegen jullie zou getuigen, maar van haar heb ik net het tegenovergestelde ontvangen!'

Gefrustreerd bladert hij door een bundel papieren.

'Meneer, misschien moeten we gewoon morgen kijken wat ze precies doet.' probeer ik de man te sussen.

'Ja, weet u dat is inderdaad het beste. Ik ga!'

Met nog heel wat losse papieren in zijn hand, verlaat hij de kamer. 2 agenten leidden ons terug naar onze cel. Ik hoop dat we op wat voor manier dan ook, deze ruimte morgen kunnen verlaten.

Kan Hayat de boys hieruit redden? We shall see!

Xoxoxo DawSatie