Vriend & Vijand

38. The final battle (XL-deel) ✔

Pov Hicham

Als een baby zit ik rechtop in mijn bed terwijl Hayat me soep geeft. Dat ik ziek ben, betekent niet dat ik gehandicapt ben?

Toch vind ik het stiekem wel fijn, dat betekent wel dat ze een echt moederfiguur is.

'Mondje open Hicham!' Ik zie gewoon aan haar ogen dat ze er plezier in heeft.

'Hallo, ik ben 22, geen 2.'

Ze lacht waardoor ze helemaal straalt en zo zie ik haar het liefst: gelukkig.

'Hicham,je weet toch dat ik er morgen dan heel de dag niet ben hè?'

Ohja ze zou natuurlijk naar die Abdullah gaan. Fijn, dan zit ik hier ziek te wezen terwijl mijn aanstaande vrouw zich in de strijd werpt.

Ergens wil ik haar zeggen niet te gaan, maar dan zou ik natuurlijk overkomen als die jaloerse, overbeschermende dude en dat wil ik ook niet.

'Ik kom heelhuids thuis, beloofd!'

Ze drukt een kleine zoen op mijn hoofd en staat op.

'Ik ga met diegenen die meegaan een plan uitstippelen; kan ik je een uurtje alleen laten?'

'Jahaa! Ga nu maar.'

'Oh je wilt me dus weg?'

'Jezus Hayat, doe niet vervelend!' zeg ik oogrollend

'Let op dat je ogen er niet uitvallen.'

'Let jij op dat je zometeen niet tegen de deur loopt.'

Ze geeft me nog een luchtkus die ik zogezegd opvang en daarna verlaat ze de kamer. Echt niet slim van haar om me hier alleen te laten: Ze denkt toch niet echt dat ik haar alleen ga laten gaan morgen?

Veel te gevaarlijk en ik vertrouw Anas ook niet helemaal. Ik stap voorzichtig uit bed en probeer, zonder de krakende planken te raken, de deur te bereiken.

Oké, waar zouden ze hun overleg houden? Komaan Hicham, denk een beetje logisch na. De keuken misschien? Ik ga het erop wagen dus voet voor voet ga ik de trap af. Ik hoor enkele stemmen op een gedempte toon praten; hier zullen ze dus zitten. Ik buk en leg mijn oor aan het sleutelgat.

'... Anas het is ook niet de bedoeling dat we een hele ruzie gaan ontketenen!'

'Hayat ga niet de heldin uithangen, je weet best met wat voor persoon we te maken hebben.'

'Ja met de paashaas toch?' Het sarcasme in haar toon doet me even lachen.

'Weetje als je het zo goed weet, waarom moet ik dan mee?

'We hebben je nodig.'

'Oké guys als jullie klaar zijn met dat onnodige gediscussier kunnen we verder?' Dat was Badr volgens mij.

'Waarom gaan we nu niet gewoon?' zegt Anas dan.

Ik hoor de rest wat mompelen en uiteindelijk neemt, heel verassend, Hayat het woord.

'Ik denk dat wel kan aangezien we toch alleen gaan praten.'

Ik hoor dan dat de schoenen beginnen te verschuiven wat betekent dat ze opstaan. Zo snel als ik kan, race ik naar boven en spring mijn bed ik. Letterlijk 10 seconden daarna staat Hayat daar. 'Hey lieffie,we hebben besloten nu te gaan en...'

Ze stopt abrupt met praten en kijkt me met spleetoogjes aan.

'Waarom is je soep niet op? Was het niet lekker?' vraagt ze sipjes.

'Tuurlijk wel, alleen word ik liever door jou gevoerd.' Ze rolt met haar ogen en drukt een lange kus op mijn lippen.

'We gaan nu trouwens weetje.' murmelt ze.