Vriend & Vijand

44. Stilte! ✔

Pov Hayat

Ik hoor de knal maar de kogel bereikt me niet. Ik open mijn ogen (ik had ze namelijk gesloten) en zie daar een lijk voor mijn neus liggen.

Hicham.

'Wel dat is ook goed.' komt er uit Abdullah's mond. Als ik uit mijn trance ontwaakt ben, zak ik door mijn knieën en hoop ergens nog een hartslag te voelen, maar niets. Hij is echt dood. Dood als in hij gaat nooit meer terugkomen. En die gedachte kan ik niet bevatten. Nog steeds geen tranen, zo geschokt ben ik. Ik pak zijn hand vast en begin er kusjes op te geven. Hij mag me niet verlaten!

Geschrokken schiet ik wakker en zit rechtop in mijn bed. Ik haat het dat ik mijn ogen niet meer kan sluiten zonder dat vreselijke tafereel te zien. Ik ga weer liggen, maar doe mijn best om mijn ogen niet te sluiten. Naast mij hoor ik Hafssa wat zeggen in haar slaap. Die lieverd stond er op om bij mij te slapen voor het geval ik iemand nodig had.

Ik stap stilletjes uit bed zodat ik haar niet wakker maak en ga naar beneden voor een glas water. Ik werp een blik op de wandklok: 3u33

Dat is vrij eng, eerlijk gezegd. Ik weet dat ik nu toch niet ga slapen dus ik pak wat cornflakes uit de kast en zet me in de zetel. Met een leuke film bij is dat hét recept voor als je niet kan slapen door irritante nachtmerries. Ik probeer me zo goed mogelijk te concentreren op de film en aan niets anders te denken. Niet dat dat goed lukt. Over 14 en een half uur zit ik in de rechtbank.

Ik ben er me natuurlijk van bewust dat dit heel riskant is: Salma en mijn vader gaan me opeten als ze zien dat ik voor de jongens getuig. Mijn telefoon trilt als teken dat ik een melding heb.

Ananas🍍

Hey, ik weet dat het heel laat is (of heel vroeg) maar ik wilde je uitnodigen om ons nieuw appartement te komen bezichtigen. Misschien kunnen we dan ook praten? X

De jongens zijn dus verhuisd? Ergens is dat natuurlijk wel logisch, maar ook zo jammer. Het huis bevat veel herinneringen aan ons en aan Hicham. Ik reageer niet op het bericht en schakel mijn telefoon uit. Ik voel dat ik even rust nodig heb op dit moment. Dan schiet er mij opeens een gedachte binnen:

Wat gaat er er nu gebeuren met Hichams lichaam? Waar is het überhaupt? Paniekerig doe ik mijn telefoon toch terug aan en bel Anas dan op; hij is toch wakker.

'Hayat?'

'Anas, waar is Hichams lijk?'

'De politie heeft het meegenomen. Ze kunnen het pas vrijgeven na onderzoek.'

'Wat! Hij verdient een mooi afscheid en dit kunnen ze niet maken en...' ratel ik.

'Hayat, het is politie. Die weten meestal wel wat ze doen hoor. Het komt goed. Ik beloof het.'

Ik ben nog steeds niet echt gerustgesteld, maar ik laat het gewoon hierbij.

'Heb je mijn bericht dan gezien?' vraagt hij dan omdat hij merkte dat ik niet echt meteen wat ging zeggen.

'Ja ik heb het gelezen. Het lijkt me wel goed om te praten.'

Een zuchtje van opluchting verlaat zijn lippen en hij schraapt zijn keel.

'Dan zal ik je maar laten. Ik stuur je wel nog even het adres.'

Ik knik met mijn hoofd, maar realiseer me dan dat hij het niet kan zien.

'Ja is goed. Bye.' zeg ik nog en haak af.

Ik kan een geeuw niet onderdrukken en ga dan toch weer naar boven om te slapen.

'Hayat, alles oké?' fluistert Hafssa.

Arme meid, dan heb ik haar toch wakker gemaakt.

'Ja hoor. Ga maar weer slapen.' fluister ik terug.

Pov onbekend

Mijn plan gaat nu van start: wat ik precies ga doen? Ik ga eerst Anas en Hayat koppelen om hen daarna ruw uit elkaar te trekken. Als ze dan uit elkaar zijn, gaan ze sowieso emo en gebroken zijn.

Die Omar kan ik raken via zijn verloofde en Mo?

Ja, daar vind ik nog wel wat op. Ze zijn echt zo voorspelbaar, niet te geloven. Een heel klein deeltje vanbinnen, voelt zich schuldig over dit gedoe, maar ik heb geen keuze. Daarnaast verdien ik geld waarmee ik kan overleven. Mijn baas is naast mijn baas ook gewoon mijn beste vriendin.

Ik typ driftig op mijn laptop, op zoek naar nieuwtjes over hun drugsbende. Helaas voor mij staat er niets nuttigs tussen. Ik wrijf in mijn ogen en tuur in de donkere nacht. Ik ben echt doodop, maar slapen doe ik niet: ik heb nog veel te veel werk te doen. Dan maar de beentjes strekken. Ik knoop mijn sneakers goed vast en neem mijn leren jas van de haak.

Een frisse zomerbries verwelkomt me. Ik wandel een tijdje rond en zie twee silhouetten een bos uitkomen. Van op een afstand volg ik hen; ze mogen me niet in de gaten krijgen, natuurlijk. Ik kom zo subtiel mogelijk wat dichterbij en onderscheid een jongens figuur en een meidenfiguur. Hoogstwaarschijnlijk is dit gewoon een suf koppel dat weer een belachelijke "romantische" date had in het bos met allemaal rozenblaadjes.

Ik kokhals al bij de gedachte daaraan. Vals alarm dus. Ik keer terug om gewoon weer naar huis te gaan tot ik een klap hoor. Snel draai ik me om en hol naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Van dat koppel! Het meisje ligt op de grond en de jongen probeert te kijken of ze nog een hartslag heeft. Blijkbaar wel want hij begint haar te reanimeren. Even later zit het meisje recht en geeft hij haar wat water. Al steunend op hem, gaan ze verder. Wanneer ze onder een lantaarnpaal lopen kan ik hun gezichten goed zien.

Mohammed! Juist diegene die ik moet hebben. Ik heb geen flauw idee wie dat meisje is, maar ik gok dat als ik haar heb, ik hem ook meteen te pakken heb. Nu moet ik ze zeker achtervolgen: ik kan zijn adres en misschien dat van de andere jongens ook achterhalen. Waarvoor een nachtelijke wandeling toch goed kan zijn.

Onbekend gaat heel wat zout in het eten gooien 😒

Xoxoxo DawSatie